De weg uit de lockdown is wellicht...de weg naar binnen
Weet je nog toen we allemaal grotendeels binnen zaten, tijdens de eerste lockdown? Wat zag de wereld er snel anders uit. We wisten dat het ook weer ooit zou veranderen. Maar voor even zaten we, deels getraumatiseerd en bang, maar ergens ook gelukkig in de kleiner geworden wereld, in een soort van...Fabeltjeskrant. De wereld was klein, een soort dorp, met ieder zijn eigen rol en karakter. Mark Rutte en Hugo de Jonge vertelde af en toe hoe het ervoor stond, en ieder nam zijn rol. Het was wennen.
Maaltijdenservice, boodschappen doen voor de buren, net even vaker videobellen met oma. We woonden de eerste huwelijken en begrafenissen via Zoom bij. Vonden dat nog wat spannend. De leercurve van alles online ging ineens heel snel, en dat was ook goed. Veel vakgenoten van me, en ik zelf ook, waren enorm opgelucht dat ellenlange meetings niet meer in Tytjerksteradiel hoefden. Niets ten nadele overigens van Tytjerksteradiel. Maar je begrijpt vast wat ik bedoel.
Begin mei schreef ik een blogartikel over dingen om te koesteren, ook ná de lockdown. Ik had op Twitter gevraagd wat mensen zouden gaan missen nadat de wereld weer zou opengaan. Daar kwamen heel veel antwoorden op. Ik vatte de antwoorden samen in een top 15. Ik zal ze even kort samenvatten.
Met stip op 1: Alles in je eigen ritme kunnen doen. Niet hoeven jagen om overal op tijd te zijn. Niet leven op de klok.
De extra tijd met kinderen en/of partner.
De rust buiten. Op straat, in het verkeer, geen vliegtuigen, overal meer rust buiten eigenlijk.
De frisse blauwe lucht, de positieve wending in de natuur.
Niet hoeven pendelen.
Geen FOMO. Je weet dat je vrijwel niks mist. Je weet ook dat er niet veel is om jaloers op te zijn.
Geen stress over sociale afspraken. Niet geleefd worden door verjaardagen, kinderfeestjes, voetbal, zwemles. Rust in het hoofd.
Saamhorigheid, de oorspronkelijke zachtheid van de maatschappij. Dat mensen zo aardig zijn, geduldiger zijn en meer rekening met elkaar houden.
Thuiswerken, ongeveer drie kwartier later kunnen opstaan 's morgens, en geen ellenlange vergaderingen aan tafel. En lekker kunnen lunchen, even sporten en douchen tussendoor, boterhammetje in de zon.
Rust in het hoofd.
Beter passend onderwijs doordat het online is. Blijkbaar hebben meer kinderen baat bij efficiënter en meer leren, zonder 'vertraging' door klasgenoten of langzamer ritme van de klas.
Maaltijden kunnen koken waarvoor je overdag af en toe in de keuken moet zijn.
Overdag even een break in de zon in de tuin, niet in de buurt van collega's.
Meer ruimte voor creatieve projecten die niet direct relatie hebben tot het werk. Meer vrij experimenteren.
De dieren hebben meer ruimte in de buitenruimte. Ze nemen meer ruimte in dan normaal. "De omgang mens met dier moet echt anders."
Het klonk behoorlijk idyllisch, en dat was het deels ook. Dat is het voor mij deels nog steeds. Desondanks hunkerde iedereen tegelijkertijd ook wel weer naar het 'naar buiten kunnen'. Naar vrijheid. Of misschien toch lekker thuis blijven zitten, maar wel de OPTIE hebben om weg te gaan, als je dat zou willen. Naar vrienden. Naar het buitenland. Naar de kroeg.
Je wilde een...Way...Out.
Maar nu een deel van de wereld weer open is, de harde nieuwsfeiten je nog steeds om de oren vliegen, misschien wel meer dan ooit in onze generatie, lijkt er wel een grotere kloof tussen die veilige Fabeltjeskrantwereld van coronakilo's, zelfgebakken brood, buurboodschappen en tuinbezoekjes, en wat we daarbuiten zien. Schietpartijen, harde politieke strijd, wappies, angst, dingen waar mensen vooral voor of vooral tegen zijn.
En de plek tussen buiten en binnen, zeg maar 'de stoep', is niet echt meer in beeld. De third place, die vroeger zeg maar Starbucks was. Als je niet naar huis wilde, maar ook niet op je werk wilde blijven hangen.
Maar even terug naar die zegeningen van die eerste lockdowntijd. De dingen die je daarin als waardevol ervoer...grote kans dat die van binnuit kwamen. Rust in je hoofd. Even een break in de zon. Meer tijd voor je eigen creativiteit. Geen stress over pendelen. Geen FOMO. Alles in je eigen ritme kunnen doen. Meer tijd met je kinderen.
Die dingen voelen toch nog steeds goed? Heb je voor jezelf voldoende tijd en ruimte in je agenda, je hoofd en je hart gelaten voor deze kleine dingen, die de grote dingen zijn?
En misschien zit er nog wel meer in. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Eigenlijk is het een uitnodiging van The Way Out, naar The Way IN.
Dat wat van nature van binnenuit komt, is zoveel natuurlijker, dan dat wat van buitenaf komt. Op je wordt geprojecteerd, of dat wat er buiten jezelf zo mooi uitziet, dat verleidelijke. Het groenere gras, misschien wel. Zoals X al zei: geef het gras aan je eigen kant van de heg water. Want dat past bij je. Koesteren wat je hebt.
Maar wat maakt dat jij het nu goed hebt? En mocht je het niet zo goed hebben, wat maakt dat je je van binnenuit kunt voeden?
Dit past eigenlijk ook wel weer bij radicale empathie, waarover ik het in een andere blogpost over had. Het je kunnen inleven in een ander, omdat je zelf ook wel weet dat je niet zo bent als de ander, en ook echt een ander leven hebt, maar dat je wel de verschillen kunt koesteren, steeds meer. Maar deze keer...radicale empathie voor jezelf. Niet om jezelf als centraal middelpunt te maken, maar om goed voor jezelf te kunnen zorgen. Je okay voelen, van binnenuit, wat er ook gebeurt daarbuiten. Of dat nu in the third place, op de stoep, bij Starbucks, of bij demonstraties, of in de newsfeed is.
The Way In.
Ik kreeg deze week een meme van een apotheker, die echt op mijn lijf geschreven was. Het waren 4 foto's. De eerste foto was van een kat, die achter het raam zat. Bij de kat stond: people working from home in their sweatpants'. Op de volgende foto's zag je een arm verschijnen, iemand die de kat wegtrok vlak haar comfortabele plek. Bij de arm stond: Pfizer. De fabrikant van het virus. Ik moest ontzettend lachen. Want ja, introverts unite, maar wel remote hè. In je sweatpants.
En of je nu hunkert naar the way out, of the way je liever is...koester wat van binnenuit komt.
