Je moedig voelen, of moedig zijn?

Als je merkt dat je je moedig voelt, betekent dit dat je je angsten kent, maar ondanks dat stappen zet om je wensen waar te maken. Toch voel je je dan nog steeds verbonden met de bron van angst, en je gebruikt je positieve energie om na te streven wat je wilt bereiken (of overwinnen).

Als je moedig bent, leef je volgens je persoonlijke heart core story. Dit is geen constructie. Het is geen laag make-up die een grote zak met angst bedekt. Het voelt niet verstikt door kwellende gedachten terwijl je andere vertelt dat 'alles in orde is'. Want soms is niet alles in orde. Of dat nu feitelijk zo is, of slechts tussen je oren. Zoals Dumbledore al zei (in het slot van Harry Potter): “Of course it’s all happening in your head, Harry. But that doesn’t mean that it isn’t real.”

Moedig zijn betekent van ganser harte en echt je eigen ongepolijste verhaal beleven, daar mee durven te stoeien, en echt durven te zijn, met alle imperfecties die hier bij horen.

Als we niet leven en handelen volgens onze heart core story, beperken we onszelf. Je kunt daardoor niet worden wie je in essentie werkelijk bent of zou kunnen zijn. En dat kan het knap lastig maken om creatieve en/of zakelijke wensen, of ‘gewoon’ je dagelijks leven, tot een succes te maken.

Sommigen vragen of ik wel angst ken. Vinden me soms wat hard overkomen. Het tegendeel is waar. Ik ben door veel beklemmend angstige fasen in mijn leven gegaan. Bijvoorbeeld toen mijn ouders stierven, zonder dat er familieleden waren die me wilden of konden opnemen, of die me hielpen. Als je je op jonge leeftijd verlaten voelt (en dat ook bént op dat moment), kan het pittig zijn om dit gevoel los te laten. Het was een extreem angstige en eenzame tijd voor mij, en sommige sporen hiervan reisden mee door de tijd heen. Ooit beschouwde ik deze angst als een vloek. Ik was soms jaloers op mensen die deze akelige angst niet leken te voelen, en ‘gewoon’ in alle vrijheid konden bereiken wat zij wilden, zonder de last van beklemmende onzekerheid. Later ontdekte ik dat ik die angst in mijn voordeel kon gebruiken. Als een wake-up call. Een herinnering om toch vooral opnieuw contact te maken met wie ik werkelijk ben. Niet de angstige, verweesde tiener van ooit. Maar de persoon die ik al was, zelfs vóór alles wat er gebeurde. En van daaruit weer verder te groeien.

Ik voel soms nog steeds vlagen van die angst en eenzaamheid. Het betekent niet dat ik het ook ben. Tijdelijke angst is iets compleet anders dan je gut feeling. Je gut feeling heeft het goede met je voor. Angst niet. Het gaat erom deze twee van elkaar te leren onderscheiden. Zonder oordeel bij het gevoel te zijn, zonder het weg te poetsen om de ongemakkelijkheid maar niet te voelen. Er is niets mis met ongemakkelijkheid. Het is altijd een uitnodiging om te kiezen. Het leven kan soms fiks uitdagend zijn. Het verwezenlijken van nieuwe doelen kan dit ook zijn. Dat zijn ze meestal, wanneer het doel je grenzen verlegt. Ik denk dat dat natuurlijk is. En gezond. En het vertelt je dat je op de goede weg bent. Als je dit type angst voelt, is dit in mijn beleving een uitnodiging. Als je bereid bent ermee te stoeien. Als het ook een element van ‘wauw, ik heb hier zin in’ in zich heeft. Ik weet dat dit soort moed niet voor iedereen is. Dat is okay.

Vanmorgen kwam ik dit citaat tegen van Pema Chödrön, en ik vond dat het prachtig paste bij deze post:
“…we cannot be in the present moment and run our story lines at the same time.”

Wat past op dit moment het meest bij jou, je moedig voelen of moedig zijn? En heeft dit invloed op je creativiteit of je projecten voor je?