Je bent niet wat je hebt, en dat is een hele geruststelling
Durven Breken doet groeien
Velen missen in deze coronatijd iets (of veel) van wat ze in 'het oude normaal' hadden. Vette omzet, publiek in zalen, vakanties naar Verweggistan, een extra sociaal ecosysteem in een kantoor. Of andere dingen. Je kwam erachter dat het leven niet 100% maakbaar was, terwijl je dat nu net de afgelopen jaren van alle succesgoeroes had gehoord. En misschien hoorde je het van je ouders, voor wie ook zoveel meer mogelijk was dan hun ouders weer hadden ervaren. Maar nu blijkt dat dus echt niet te kloppen, of dat je leven in ieder geval stukken kwetsbaarder te zijn dan je had gedacht. Er zijn op zijn minst wat barstjes gekomen in het beeld van maakbaar geluk.
Als je moeite hebt met wat je bent verloren voor onbepaalde tijd, dan kun je troost vinden in het feit dat wat je dacht te hebben (of daadwerkelijk had), jouw identiteit niet definieert. Wist je dit al en voelde je dit al, scroll dan vooral verder en continue to be happy. Voel je dit pas net écht hard voor het eerst, en weet je niet waar je het zoeken moet van frustratie of opgekropte woede - terwijl je op timelines mensen ziet knallen, terwijl ze misschien niet eens zo krachtig voelen - lees dan even verder.
Het mooie is dat je niet bent wat je hebt.
Echt helemaal nooit.
Als je momenteel het gevoel hebt dat je cruciale zaken mist, check dan even bij jezelf of dat prettige add-ons waren die je werk en leven fijner maakten, of dat het daadwerkelijk essentiële zaken waren, makers or breakers. Als je iets mist dat de kern van je business was, bijvoorbeeld als je caféhouder of evenementenorganisator bent, dan heb je inderdaad iets verloren, en je weet niet voor hoe lang, en of je het nog (op tijd) terugkrijgt. Daar mag je om rouwen, van verlies is verlies, en gaat gepaard met alle emoties die zich daarbij aandienen. Desondanks is groot verlies niet je identiteit. Het kan je gemoedstoestand ingrijpend veranderen, het kan je levensomstandigheden veranderen, het kan je opties veranderen. Maar niet je identiteit. Je zult altijd je blauwdruk van talenten, eigenschappen en persoonlijke signatuur hebben.
Die blauwdruk neemt niemand je af, wat er ook gebeurt.
Ook niet als je je ouders verliest. Ook niet als iemand je fysiek en/of emotioneel geweld heeft aangedaan. Ook niet als je acht maanden niemand hebt aangeraakt. Ik maakte deze dingen mee, en ik ben zeer zeker de enige niet. Je kan dan breken. Maar nooit helemaal. De kern zit er altijd nog in.
Wat kan helpen als je met zo'n gevoel van rouw zit, want zo mogen we het noemen, dat is het toelaten van het gevoel. Dat klinkt wollig, maar dat is het allerminst. Het vergt overgave, en ook dat kan voor mensen in een samenleving als de onze griezelig zijn, omdat de angst dan onstaat 'te kunnen breken'. Het mooie is dat 'breken' een prachtige weg is naar groei. Een tijdje geleden las ik een boekje van Ann Voskamp. Het ging over gebrokenheid, en wat er uit voort kan komen. Ann vergeleek de bereidheid om te breken (want dat heb je ervoor nodig: bereidheid om 'kapot' te gaan) met een tarwekorrel. Die moet compleet, maar ogenschijnlijk, naar de gallemiezen gaan om vruchtbaar te worden voor wat er potentieel uit kan groeien. Dat doet vast pijn. Breken is niet prettig. Maar bleef die korrel wat 'ie was, dan was 't wellicht een prachtige korrel met veel glanzende swagger, maar iets nieuws kon er niet uit voortkomen. Breken is vrijheid geven aan wat je zou kunnen laten ontstaan. En mooier nog, wat je daarna zou kunnen delen met anderen, omdat je het vruchtbaar hebt laten zijn. Rondwaaien die zaadjes. Maar dat delen en groeien kan pas zodra je die transformatie durft toe te laten. Transformatie, het klinkt zo tof en futuristisch en glossy. Maar in de praktijk is het messy en pijnlijk. Het is nooit instant gratification. Maar het kan wel snel gaan als je je eraan overgeeft. Daar hebben we het weer: overgave. Niet makkelijk. Wel goed.
De grootste en snelste troost die je wat mij betreft kunt voelen, die ook meteen al je kracht in één klap weer teruggeeft (als je het toelaat), is het diepe weten:
Ik ben niet wat ik heb of had, en dit betekent dat ik onder iedere omstandigheid in de kern dezelfde ben, en wat dat betreft niet kapot kan gaan. De buitenkant kan breken, maar de kern is waar de vruchtbaarheid zit.
De vraag die voortkomt uit dit weten, is 'wat is mijn kern in essentie?'. Die vraag is altijd wat moeilijker te beantwoorden. Misschien heb je het nodig om het te weten. Misschien kun je die gedachte ook wat meer parkeren. En je meer richten op zijn, in plaats van hebben, maken, of presteren.
Het is vrediger. En krachtiger.
