Bestaat er een goede vorm van uitstelgedrag, of is het allemaal doom & gloom? Gaan je projecten traag als slakken op schuurpapier? Misschien niet. Er is een vorm van uitstelgedrag die je daadwerkelijk verder kan brengen. Want er is hoop, en dat kunnen we allemaal wel gebruiken momenteel, ja toch.

Er is zoiets als goed gebruik maken van je neiging om dingen uit te stellen. Het klinkt zo tegenstrijdig...en dat is het vrijwel altijd ook. Maar toch, als je weet dat je de neiging hebt, dan kun je er ook iets mee. Fop uzelve, zeg ik maar. Ik zal een voorbeeld geven. Aan het begin van de coronasituatie en de eerste lockdown, begon ik als zoveel anderen met moestuinieren. De video's van Kim (@moesmeisje) hielpen me hier enorm bij. Ook luisterde ik tijdens het moestuinieren naar andere YouTube video's en podcasts. Nu ben ik doorgaans niet zo gefocust op vloggers, daar ben ik denk ik een beetje een beetje te Generation X voor, maar ik heb wel heel specifieke interesses waarin ik me kan verliezen. Onderwerpen waar anderen eigenlijk misschien helemaal niet zoveel mee hebben. Maar ik heb er lol in. Bijvoorbeeld uit de Britse geschiedenis. Over King Henry VIII met zijn zes vrouwen, die met een rijmpje op volgorde van hun lot zijn te onthouden (divorced, beheaded, died, divorced, beheaded, survived). Klinkt ietwat macaber, maar van een afstandje razend fascinerend. Zo ook de politieke achtbaan van toen, en de paleizen, de Royal Court, en hoe het daar aan toe ging. Meer dan 1000 monden te voeden, drie keer per dag, en dat allemaal vanuit een groot keukengewelf in Hampton Court, en natuurlijk The Tower of London. De absurd narcistische, megalomane persoonlijkheid die Henry erop nahield, en zijn dochters, Bloody Mary en Elizabeth I, The Virgin Queen.

Ik heb in de afgelopen zomer de video's van Dr. Kat's kanaal gekeken, Reading the Past. Ik heb ze echt verschalkt. Verder zag ik veel historische trivia op over de achttiende eeuw in Schotland, geïnspireerd door alle seizoenen Outlander, en keek ietwat jaloers naar die steen daar in Schotland, waardoor je door de tijd kon reizen naar halverwege de achttiende eeuw. Naar Jamie Fraser. Naar een tijd van mannen in kilts. En van stoere ruiters, bizar grote jurken, en dat aantrekkelijk Schotse accent. En nou ja, Jamie Fraser.

Het is allemaal heel bekend, die megalomane wereldleiders en gecompliceerde vorsten, ook in onze tijd. Daar is echt niets aan veranderd. Maar de jaartallen 1532 en 1743 klinken zo lekker veilig ver weg van 2020. Als die steen in Schotland echt had gewerkt, dan denk ik dat er een hele 2020 file voor had gestaan. "Ik hoef geen computer meer, of Netflix! Ik ga wel naar de Schotse Hooglanden, wonen in koud en donker kasteel, kruiden mengen voor de kost, in de hoop dat ik het overleef!" En de builenpest van toen vergeten wat dan ook even voor het gemak. Dat was natuurlijk allemaal uitstelgedrag, gevoed door vluchtgedrag.

Maar hoe helpt dit nu allemaal dan? Hoe helpt je dit nu verder buiten het feit dat je veel handige of entertaining feitjes en vaardigheden hebt opgedaan? Dankzij Koning YouTube had ik én verse groenten uit mijn eigen tuin én de gelegenheid om even in een andere realiteit op te gaan. Een andere tijd, en tijdens het eindeloze en tijdloze van plantjes kweken werd 2020 even helemaal irrelevant. Het deed er niet meer toe, en ik voelde me ontspannen op die momenten. Ik werkte wel gewoon door in die tijd, maar wel minder lang. Bovendien had ik uiteraard veel minder spreekopdrachten, want opdrachten op universiteiten en organisaties waren uitgesteld, workshops werden verplaatst naar online, wat ik overigens al jaren deed. Maar ja, ook de live bijeenkomsten werden uitgesteld of geannuleerd. Superjammer, want het samenwerken en inspireren op die manier is altijd een feest. Maar iedereen brengt offers en leidt verliezen, en ik ben geen uitzondering. Ik werkte met name aan productontwikkeling tijdens de lockdown, en ik zette de live streaming faciliteiten op voor wekelijks streams voor 500 personen voor Noorderlicht Rotterdam. Dat loopt nu als een trein.

Maar goed, ik had en maakte dus meer tijd voor dit soort gericht uitstelgedrag, want natuurlijk had ik ook andere dingen moeten doen. En dan had ik moeite om hierop te blijven focussen. Vooral omdat vrijwel iedereen, ook ik, dagelijks de cijfers van virusbesmettingen in ons land en in de wereld in de gaten hield, en ook had ik nogal een chip on my shoulder voor wat betreft het gekozen beleid door de regering. Daar ben ik overigens nog steeds niet van gecharmeerd, want ik had liever gezien dat we vanaf dag 1 hadden gekozen voor indammen, en dan bij voorkeur van het kaliber Jacinda Ardern in Nieuw-Zeeland. Maar op een gegeven moment moet je ook kijken naar de realiteit; de regering koos er niet voor, we zitten op die blaren, en we moeten verder. Dag voor dag, in de omstandigheden van dit land.

Ik besloot minder naar de cijfers te kijken, en iets meer voor het opgaan in m'n historische hobby. En dingen MAKEN. Daardoor voelde ik me beter. Dit leverde veel op; als je namelijk enorm enthousiast bent over iets - wat het ook is - en er steeds meer over ontdekt, dan kom je in een learning mode, een staat waarin je ontdekt, leert, en als je mazzel hebt, hier ook vorm aan kan geven. En dat is precies de modus die je nodig hebt om beter in je werk te worden, en dat ook te gaan doen in e-learning. Steeds sta je open voor nieuwe ideeën en is er minder ruimte voor ego.

Je bent op onderzoek uit, en hebt minder te verdedigen. Het is leren, ontdekken, steeds in combinatie met lichamelijke inspanning. In mijn geval was dat dus moestuinieren. Het zette mijn lijf en brein op scherp voor performance. Je komt in alle opzichten in beweging, en ideeën stromen weer. Je voelt daardoor ook minder stress en de ideeën hebben daardoor ook de ruimte om meer tot bloei te komen.

Je gaat bij wijze van spreken even uit je hoofd, en in je lijf. Je voelt je weer een compleet wezen met verschillende onderdelen die aandacht zorg, en verzorging verdienen. En op een gegeven moment betrapt je jezelf erop dat je tussen het plukken van je vers gekweekte groente, en het luisteren van de zesenveertigste YouTube-video over de perikelen van Henry VIII en zijn getormenteerde vrouwen toch ineens weer achter de laptop kruipt, of in no time een brainstormvel vol krabbelt. Binnen een half uur vallen de diamant ideetjes je zomaar in.

Het is de uitvergrote versie van de scriptiepauze. Je weet wel, toen je eigenlijk geen zin had om aan je afstudeerscriptie te werken, maar in plaats daarvan keukenkastjes ging schrobben. Of douchen. Of ineens heel erg naar de bouwmarkt moest om een muur petrol te verven. En dan juist op dat soort momenten kwamen dan de pareltjes.

Je kunt van dit principe gebruik maken door EXPRES dit soort dingen te doen.

Deze specifieke vorm van uitstelgedrag is een totaal andere dan waar ik het in in eerdere artikelen over had. Die andere typen uitstelgedrag werden gevoed door angst, plichtsbesef, en schuldgevoel. Maar dit is anders: het is meer een vorm van zelfregulatie. Het jezelf weer in de staat brengen waarin er überhaupt weer iets uit je handjes kan komen, in deze belachelijke coronatijd. Even bewust en expres opgaan in een andere realiteit.

Dat kan lijken op vluchtgedrag, maar in feite is het jezelf, je lijf, en je hersenen een welkome break geven. Je krijgt weer natuurlijke energie, de stofjes in je hersenen hebben wat meer kans om in balans te komen, en daardoor voel je je beter. Waardoor je andere taken en dingen die met deze idiote tijd te maken hebben, beter aankunt. Je cortisolwaarden dalen. Die prefrontale cortex van je gaat zich weer gedragen zoals 'ie dat zou moeten doen.

Je hersenen hebben het nodig om in balans te kunnen komen, zodat ze je weer zo goed mogelijk kunnen dienen. Voor jou, plannen, je wensen en je verplichtingen. Dus de enige vorm van uitstelgedrag die je niet alleen een hele bubs leuke hobbys brengt, maar je ook in beweging brengt voor je ware missie.

Want je missie wacht op JOU.

MEER OVER PRODUCTIVITEIT: