Vier dominees en Jojanneke walk into a bar
Klinkt als het begin van een mop, nietwaar?
‘t Is geen mop.
Wait, what?
Rewind naar maart 2019. Op een maartse zondag sprak ik een toffe vriendin van het dierenasiel, waar we vrijwilligers waren bij de katten. Ze vroeg naar mijn hobby’s. Ik had hier al lang nauwelijks iets aan gedaan. Schaatsen? Zingen? Craften? Nada. Zip. Ik liet haar een foto van mijzelf met Ard Schenk zien, van het schaatsen van de Nierstichting Elfstedentocht. Het gezicht van mijn vriendin betrok. “Ik weet niet of ik dit moet zeggen. Op de foto ben je eh, anders. Gelúkkig. En dat ben jij nu niet.” Dat was waar.
Links: niet gelukkig. Rechts: weer een beetje opgeknapt.
Ik voelde me al lang als een holle garnaal op de bodem van een aquarium, zoals je links op de foto ziet. Had mensen verloren. Sommigen door de dood, anderen door gedrag waar ik niet mee kon leven, weer anderen doordat onze paden niet meer met elkaar matchten. Ground Zero kaalslag, een schroeiende wond. En ik was het voor mij zo comfortabele zelfvertrouwen kwijtgeraakt. Bizarre gewaarwording. Had nét te vaak akelige dingen van iemand over mezelf gehoord. Die onzin had wortel geschoten. Ik dacht terug aan die dag ooit op het ijs. Ik voelde iets aparts in mijn lijf. Het duurde even voordat ik het herkende. Het was de herinnering aan hoe geluk voelt. Uitgelaten grenzeloze pret. Blijkbaar kan je lijf dat ‘vergeten’, bijvoorbeeld door traumatische ervaringen. De ellende voel je vervolgens in je vagus nerve (google it). No bueno.
Mijn werk dat altijd met liefde en plezier ging (plannen maken, spreken, livestreamen, etc.), kon ik nauwelijks nog voor mezelf. Maar wél voor anderen! Ik kreeg een opdracht van Niels de Jong, de scherpe, betrokken en prikkelende dominee van Noorderlicht (PKN gemeente in Rotterdam). We startten een podcast. Niels: “Als je het niet voor jezelf kunt, doe het dan voor ons. Wie weet waar dat toe leidt.” De samenwerking ging en gaat helemaal als vanzelf. Dikke pret. Mooie gesprekken. Toffe episodes.
Via Niels maakte ik kennis met grondige en bevlogen dominee-to-be Jurek, voor communicatiestrategie. En grensverleggende creatieve freestyle predikant Rikko, kartrekker van We Gaan Ze Halen. En pionierende, onderzoekende Arte, die millennials op ontdekkingsreis begeleidt naar zingeving. Ik ontdekte dat dominees en Jojanneke onverwacht veel met elkaar gemeen hebben. Werken en leven vanuit missie. Mensen betrekken. Een boodschap delen die aanzet tot inspired action vanuit radicale empathie. Bij dominees is die missie duidelijk. Bij Jojanneke ligt deze in het verlengde. Organisaties leren innoveren vanuit radicale empathie, onder andere voor een beter leven voor weeskinderen. Een ronde zingevingscirkel.
Kaalslag werd ruimte.
Verliezen werd loslaten.
Vogelvrij werd vrijheid.
Er zijn nog kwetsbare momenten. Maar ik schaats, zing, m’n opnamestudio draait. Dit komt niet alleen door de dominees. Cruciaal zijn mijn moedige, trouwe, sterke vrienden. Zonder mijn vrienden had ik dit simpelweg niet gered. Een vuurvogel wordt opnieuw geboren uit de as…maar moet aansterken om te groeien. Door liefde en verbondenheid. Je kunt niet alles alleen. Dat is okay.
Die foto van vier dominees en Jojanneke in a bar houdt u tegoed!
Dit stuk werd geschreven voor en gepubliceerd op MijnMoment.com, waar ik met liefde en plezier aan bijdraag voor Henk-Jan Winkeldermaat.