Zo, nu ben je gelukkig

Vrijdag 18 januari kwam mijn boek 'Zo, nu ben je wees' uit. Dit was de mooiste dag in mijn leven tot nu toe. Ik heb er even zorgvuldig over nagedacht, en ik kan zeggen dat het echt zo is.

Ik werd wakker om 6:07. Althans, zo laat begon de wekker te piepen. Zoals gewoonlijk (#zelfkennis) snoozete ik pakweg vier keer. Deze keer niet omdat ik het moeilijk vond om mijn bed uit te komen. Wel omdat ik zat te bedenken hoe ik in hemelsnaam een zaal vol dierbaren zou aanspreken over mijn boek 'Zo, nu ben je wees', zonder te breken bij alleen al de aanblik van hun vertrouwde gezichten.

Het was de eerste keer in mijn leven dat zoveel dierbaren in één zaal bij elkaar waren. Sommigen ken ik tientallen jaren, anderen korter. Sommigen had ik nooit eerder in real life gezien - maar heb ik toch een band mee. Sommigen hebben een rol gespeeld in delen van verhalen in mijn boek, anderen niet. Alle aanwezigen hebben een bijzondere betekenis voor me.

De ochtend was spannend. De drukker had een beetje pech gehad bij de productie. Dit betekende dat de hele oplage opnieuw gedrukt én gelamineerd én gebonden én getransporteerd moest worden. Binnen drie dagen. Want alles lag al klaar voor verkoop via Bol.com en boekhandels bij het Centraal Boekhuis. Dat is een soort pakhuis van Zweinstein-achtige proporties, waar boekhandels hun oneindige voorraad altijd vandaan toveren. Alles was al geregeld. Maar door onvoorziene omstandigheden moest álles opnieuw. De drukker heeft dit overigens glorieus gedaan. Want gisteren om 10:30 belde de transporteur aan. Met perfect gedrukte, heerlijk geurende, echt-echte boeken in het blauwste blauw. Dat was een eh, opluchting. Met wiekende ledematen holde ik juichend door mijn kantoor. Dat zag er ongeveer uit zoals je het je voorstelt. Maar dan nog met duizenden papiersnippers, want de tientallen zakjes gevuld met 'Gratis Zwavelstokjes!' (die boekkopers bij hun boek krijgen deze week, indien bij mij besteld) heb ik niet van een boom geplukt. Handwerk hè. En geen één is hetzelfde. Maar goed: de boeken waren klaar. En ik daarmee ook.

Bijna.

Ik moest nog bedenken Wat Ik Zou Gaan Zeggen. En Wat Ik Aan Zou Doen. Thuis eerst nog even de kattenbak schoonmaken. Want als men na afloop nog in een klein comité pizza zou komen eten bij mij thuis wil je natuurlijk geen onplezierige verrassingen. Al grit vegend (the glamourous life) bedacht ik me dat ik het sprookje van Het Meisje Met De Zwavelstokjes echt afschuwelijk vind. Wanstaltig, weerzinwekkend, slechte romantisering van menselijke nalatigheid. Gruwelijk. Ik dacht: dan herschrijf ik die toch? Dat zou de kapstok worden. De rest zou vast vanzelf komen. Op goed geluk en in vol vertrouwen.

Maar wat doe je áán naar de presentatie van je allereerste, echt gedrukte boek-boek? Anderhalf uur van te voren stond ik met één been in een panty voor mijn kledingkast. ROOD. Het was het eerste wat ik zag. De Donna Karan-jurk die ik deze zomer kocht en nog nooit gedragen had. Hup, snel de auto in en naar Hotel New York.

Ik was niet de eerste in de zaal. Dat vond ik eigenlijk wel prettig. Een beetje met stoelen schuivende, koffie drinkende mensen. Heerlijk, zelfredzame mensen. Kun je niet genoeg stimuleren. Vertrouwde gezichten. Ik was blij dat ik niet iedereen in één keer in de zaal zag zitten, maar dat ze binnendruppelden. Fijn. Sprekers Nico Haasbroek en Daan Westerink waren er al. Nico, vm. hoofdredacteur van het NOS Journaal, en inmiddels dierbare vriend. Daan, rouwdeskundige, journaliste en auteur, en inmiddels dierbare vriendin. Lieve vrienden waren er. Mijn pleegzus Eveline verscheen in voor 95% dezelfde outfit als ik. Wat ik werkelijk ONGELOOFLIJK HILARISCH vond. Hoe kón het ook anders. We kennen elkaar sinds dat we zestien waren. Toen zagen er er al hetzelfde uit. Al was het dan in kistjes, zwarte leggings, punk-shirt, donkere boblijn en een 'evil' uitdrukking op onze toch stiekem wel frisse snoetjes. Vandaag dan in Chanel, rood, zwart, parels, stiletto's, lange donkere wappermanen. Wat een feest van herkenning en hoe tekenend. En wat bindt ons dat weer extra. Het bindt ook haar ouders / mijn pleegouders met ons. Wij hebben een zeer speciale band.

Mijn familie was er. Mijn zus, mijn tante, mijn neef. Zij beleefden een aantal intense anekdotes in mijn boek met mij. Verhalen die ons voor het leven binden.

En toen begon het. En ik brak - even. Het hoorde erbij en het was goed. Ik deelde wat ik deelde. Mijn moeder keek mee. In haar vampy rode jurk. Vanaf mijn iPad. Fijn dat zij ook weer eens in the picture stond. Had ze leuk gevonden. Ik keek naar haar foto, en toen viel me pas op dat we beide in het rood waren. Het was toeval, maar een zoet toeval. En ik realiseerde me: als zij er niet was geweest, en als mijn vader niet als een blok voor haar gevallen was, was dit boek er nooit geweest. Dat vind ik een prettigere manier om hiernaar te kijken dan de gedachte 'als ze niet zo vroeg waren overleden waren, was het boek er niet geweest'. Want ze wáren er. En ze waren fantastisch. Met rafelige randjes hier en daar. Maar aan de mooiste mensen en dingen zit stiekem hier en daar een steekje los, nietwaar. Maakt ze markant.

Ik vertelde de op dat moment zelf herschreven sprookje van het Meisje met de Zwavelstokjes. Iets met een stoere Rotterdammer die haar een schop geeft, haar op Kerstavond bekeurde voor zonder vergunning brandtakkies verkopen, en haar vervolgens mee naar huis nam om mee te eten bij moeder de vrouw. Met een sappige kalkoen en warme chocolademelk. Vond ik een prettigere versie dan die overleden oma die het meisje naar de dood fluisterde, zodat het meiske de volgende ochtend dood werd gevonden. Wat een rotsprookje was dat toch.

Ik vroeg aan alle aanwezigen wie allemaal één of beide ouders was verloren. Het merendeel van de handen ging omhoog. Ik zag: ik verkeer in uitstekend gezelschap. Dankbaar keek ik hen aan. En dankbaar keek ik degenen aan die beide ouders nog hebben. Dankbaar voor hun bereidheid deze verhalen te willen horen. Dankbaar voor hun open harten. En diep dankbaar voor hun tranen.

Daan vertelde over rouwende kinderen. Daan vertelde over hoe pubers zijn. Daan vertelde over het belang van inzicht en verhalen. Daan vertelde over haar eigen achtergrond. Werkelijk delen. Prachtig.

Nico vertelde over het boek. Nico vertelde over zijn moeder. Nico had een stelling. "Er zijn drie dingen zeker in het leven. Je wordt geboren, je gaat dood, en in de tussentijd moet je er een feest van maken." Nico had gelijk. Ik vertelde dat het zo was, maar dat ik door het verlies op jonge leeftijd veel spontaniteit was verloren. Voor zekerheid ging. Lol misliep. Lol die ik pas jaren later terugvond. En Nico stelde vragen. Over trouwen. Over het leven. Over Gabriel Byrne. En waarom enkele uitspraken van die man me zo hebben getroffen - en waarom hij als enige onder zijn eigen naam in mijn boeken geciteerd staat. Hij staat als enige onder naam geciteerd omdat het m.i. voor alle verhalen waar bekenden van mij een rol in spelen, het er niet toe doet wie dit precies zijn. De verhalen gaan puur over de situaties, niet over specifieke personen. Een andere reden: Byrne's uitspraak 'We lie by silence'; we liegen door te zwijgen. Dat is waarom ik deel wat ik deel. Ik kan het niet niet delen.

In de zaal zat een bijzondere dame. Willemijn. Willemijn had het interview gelezen dat ik aan het Algemeen Dagblad (maandag 14-1 jl.) had gegeven, en besloot naar de presentatie te gaan. Wat deelde zij openhartig. En wat hebben veel mensen bewondering over haar uitgesproken. En terecht.

Mijn eerste signering. Wie had dat gedacht. En mensen wilden het ook nog. Wonderlijk. Fijn ook. Verse aquablauwe vulling in mijn Parker. It's all in the wrist. And in the heart. Bijzondere privéverhalen gehoord bij de signering. Verhalen in de kantlijn van de dag, maar die grote indruk op me hebben gemaakt. Verhalen van nieuw leven, verhalen van verlies, verhalen van hoop. Verhalen die ik nooit zal vergeten. En wat ben ik blij dat mensen het boek kochten. Fijn! Nu kan het verhaal zich verspreiden. Zodat meer mensen weten wat er kán gebeuren als je ouders komen te overlijden en je jong alleen opgroeit. Zodat bewustwording kan groeien. Natuurlijk vind ik dat spannend. Dat dan weer wel. Maar ik sta er volledig achter.

Na de signering zijn we in compact comité pizza gaan eten in de stad (en dan tóch fijn al thuis de boel op orde, kattenbaktechnisch! ;-)). Wat een feessie. Wat hebben we veel gedeeld. En vooral geláchen.

Lieve mensen die bewust of onbewust hebben bijgedragen aan de totstandkoming van mijn boek: jullie zorgen ervoor dat ik (ooit) degene word die ik wil zijn.

Lieve mensen die er gisteren bij waren. Lieve mensen die meeleefden via Twitter, Facebook, Path, sms. Dank jullie wel; jullie zorgden ervoor dat dit zonder enige twijfel de mooiste dag van mijn leven tot nog toe is geworden. Misschien wordt 'ie in de komende (pakweg vijftig) jaar nog overtroffen. Hopelijk wel. Maar voor nu: I'm in love with life.

Je vindt HIER een uitgebreide(re) fotoreportage van de dag.

Jojanneke

P.S.: Heb je foto's gemaakt met je mobieltje of met je camera? Mail ze me ALSJEBLIEFT toe! Voor mij was dit echt heel bijzonder, en je zou me nóg gelukkiger maken als ik de dag ook kan bekijken door jouw ogen. Je kunt ze mailen aan ajvandenbosch at gmail dot com. DANK JE voor je moeite!