"Wie is toch die man"

Als spreker wil je 'liever niet' dat het je overkomt. Je mag een evenement presenteren, het komt op televisie, en heel Twitter valt over je heen. Men kent je naam niet, maar het oordeel is unaniem: de kwaliteit van jouw presentatie laat, zeg maar, te wensen over.

Twitterguillotine

Enkele reacties op Twitter over de huldiging van de Olympiërs in Amsterdam: "Wie doet deze aankondigingen, mijn hemel lijkt wel een kermis, of de markt...#huldiging", "Deze man maakt Gaston's GGGGOEDENAVOND klinken als mooie muziek #hetkanduserger #huldiging", "Kunnen die helden van #TeamNL aub gehoorbescherming krijgen tegen dat hysterische geblaat? #huldiging", "En die presentator... Had daar @marktuitert of @HumbertoTan neergezet, want dit ging nergens over. #huldiging",  "Ik sluit mij volledig aan bij al degenen die zich terecht irriteren aan die walgelijk schreeuwende 'presentator'. Graag een tiental medailles in zijn mond schuiven. Blamage voor TeamNL...#huldiging". Misschien nog wel de meest prangende en terechte: "Wanneer een speaker zichzelf belangrijker vindt dan de sporters die hij moet huldigen #teamNL #huldiging". Honderden van dit soort reacties.

Yes, really.

Social media zijn al jaren gemeengoed en een voldongen feit. Helemaal prima. Normaliter geef ik deze meningen geen extra podium. Want heel Twitter heeft altijd overal een mening over, en bij voorkeur een onverbloemde. Hoort erbij. Tjop-tjop. Toch benoem ik het bij deze: presenteren is wel degelijk een vak. En je kunt het wel degelijk ongelooflijk versjteren. En daar moet je iets mee. Als presentator en als organisator. Officieel hoef ik hier niets mee. Want ik was in geen enkel opzicht betrokken bij het evenement. Behalve dan dat ik, net als vele anderen, met kromme tenen keek naar de presentatie en naar hoe sporters hieraan overgeleverd waren. Yikes.

Wat had dit kunnen voorkomen?

Allereerst: een briefing. Een helder voorgesprek met daarin een lijstje aan overeengekomen wensen en verwachtingen. De presentatie ademde 'feestje van de presentator' uit. Terwijl niemand eigenlijk echt wist wie hij was. En wie hij was, was ook volstrekt irrelevant. Het had geholpen als het iemand was geweest die net zo'n boegbeeld was geweest in de sport als de Olympiërs. Maarten van der Weijden. Inge de Bruijn. Heck, Erica Terpstra. Of professionele aan sport gerelateerde presentatoren als Wilfried de Jong of Humberto Tan. Iemand van het hogere segment. Olympiërs verdienen hun evenknie. En áls het een onbekende presentator was geweest, was het ook prima; dan had diegene als debuut een acte de présence kunnen geven zoals Esmee Visser dat deed. Een gouden performance. Dat was fijn geweest. Had iedereen tof gevonden. Bekendheid is niet de sleutel; wel je intentie om het gezamenlijk doel (Olympiërs eren op een manier die bij hen past) te faciliteren.

Tweede factor die een beter resultaat had kunnen opleveren: minder ego. De beste man had zijn ego bij de voordeur van het Olympisch Stadion moeten achterlaten. Sowieso een standaardregel voor iedere zichzelf en zijn publiek respecterende presentator. It's never about you.

Derde winpunt: geef de sporters een podium en een stem, en babbel zelf niet de boel vol. Zoals ontwerpers zeggen: 'maak gebruik van functioneel wit'. Als presentator weet je: het gaat niet om mij. Het gaat om datgene dat ik in the spotlight mag zetten. Dat kan inhoud zijn, dat kunnen mensen zijn en hun inhoud. Maar niet jijzelf. Iedere goede presentatie gaat nooit over de presentator zelf. Tenzij het verhaal over diegene de inhoud ondersteunt. Maar die was hier irrelevant, aangezien de inhoud was: Olympiërs feestelijk onthalen en HEN tot hun recht laten komen. Aanwezigen nog eens laten stilstaan bij de emotionele momenten die tijdens de Spelen plaatsvonden. Een huldiging is een verlengstuk van de ervaringen van de afgelopen weken. Het was leuk geweest als dat was gelukt.

Als kers op de taart was het fijn geweest als de huldiging gratis was geweest. Kaartje reserveren op internet, laden op je telefoon, meenemen en vieren. Vol stadion, alsjeblieft. De tent was nagenoeg leeg. Lijkt me zo jammer, als sporter. Belachelijk lang in een vliegtuig gezeten, dan zonder tussenstop direct naar zo'n stadion...en dan dit.

Voor nu was het een gemengde ervaring voor het publiek. Deels oprechte blijdschap voor de sporters, deels plaatsvervangende schaamte om de vorm van het evenement, vermaak op de timeline. Wat had jij graag willen zien? En hoe zouden we het de volgende keer moeten doen?