TEDxDelft, met huid en haar
Op 27 februari stond voor mij de wereld even stil. Na maandenlange voorbereiding was het zover. TEDxDelft. Met een talk uit het hart. Een talk die menigeen die mij kent niet direct met social media en online strategie zal associëren. Deze keer ging het over mijn verleden, en hoe door een mooie speling van het lot enorm veel dingen voor mij mogelijk werden. Daar lag dan ook idrect mijn idea worth spreading. Want het is namelijk voor iedereen mogelijk om een groot verschil in het leven van een kind te maken. En het is niet eens moeilijk. Ik vertel ook hóe. Hapklaar. 1, 2, 3, GO. Dat vind IK een idea worth spreading. En de tienduizenden kinderen die dit overkomen, vinden het ook een idea worth spreading. En daarom stond ik er. Met huid en haar.
Goed, ik werd dus wees toen ik veertien was. En daar sprak ik over.
Of eigenlijk, ik sprak vooral over wat daarna gebeurde. Hoe ik mijn weg zocht in het leven. Het was een lange weg. En aan mij de uitdaging om hier in maximaal achttien minuten iets over te vertellen. En dat wel op zó'n manier, dat het publiek er ook heel praktisch iets mee kan. Ik heb die uitdaging zeer serieus genomen en ben het hele proces met hart en ziel aangegaan. Dat betekende voor mij dat ik slechts enkele voorbeelden aanhaalde. Want compleet willen zijn in een TEDx talk, dat is een kansloze missie. Het resulteerde wel in het killen van talloze darlings. Voorbeelden en verhalen die net even off-topic waren. Of die wel super-relevant voor de inhoud waren, maar die de tijdlimiet geen goed deden. Keuzes, keuzes, keuzes. Schrappen, schrappen, schrappen. Mijn sprekerscoaches hebben me scherp gehouden. 'Houd je idea worth spreading leidend. De take-away moet helder blijven.' Daar hadden ze gelijk in. En dat is mijns inziens gelukt.
Het beste dat je kunt doen, is een keuze maken, je punt stevig neerzetten en het helder en levendig onderbouwen. En de heldere take-away krokantiseren.
En dat hebben we allemaal gedaan. Een deel van de sprekers had een super-technisch verhaal. Echt instant TEDx classics. Daarnaast was er ook ruimte voor design gerelateerde inhoud (immers, Technology, Entertainment & Design). En dus ook ruimte voor uit het leven gegrepen verhalen, verteld op een manier die aanzet tot een fris nieuw gedrag bij de toehoorder. Althans, dat hopen we dan. Ik was persoonlijk erg geraakt door de verhalen van Mihela Soneji ('Empathy is the key to great innovation'), Zarayda Groenhart ('The Why Girl'), Suzanne Ma ('Newcomers in the Old World'), Edward Valstar ('Joined at the Hip') en oh, zoveel anderen. En ik ben ook supertrots op mijn sprekers-trainingsmaatje Patrick Rensen, die én de spits afbeet in het programma én nu ook samen met Mileha gefeatured staat in tijdschrift Quest. Yay!
Het was pittig. Voor mij en voor vrijwel iedere andere spreker. Gutsende-oksels-pittig.
Alle performers op TEDxDelft waren 'best wel' doorgewinterde sprekers. Sommigen hebben tientallen presentaties gegeven, anderen honderden. Net als ik. En toch. We waren het er collectief over eens: TEDx is ánders. En we waren allemaal zenuwachtig. Voor mij was dat, zoals ik eerder op deze blog deelde, voor het eerst. Nooit ervoer ik plankenkoorts. Nu wel. Het was de engste ervaring OOIT. Maar ik ben enorm dankbaar, blij en trots dat ik het gedaan heb. Als ik erop terugkijk denk ik: als ik het weer zou moeten doen, had ik het precies zo aangepakt als ik deze keer heb gedaan. Ik denk dat dat voor de meeste mede-sprekers geldt. We moeten natuurlijk de opnamen nog zien. Misschien kom ik na het zien daarvan wel tot de ontdekking dat ik als een zak aardappelen stond, of dat ik ineens drie accenten door elkaar gebruikte. Denglish, Irish, English, American...maar hey. Volgens mij was ik best te verstaan. En ik hoef ook niet te verbergen dat ik Nederlands ben. Want dat bén ik ook. En daar is helemaal niets mis mee. Overigens vertel ik dit jaar ook in Dublin over mijn verhaal, naar aanleiding van deze TEDxDelft talk. En dat vind ik best heel fijn.
Niet iedereen was tevreden in de zaal. Ook dat kan gebeuren. Soms verwachten (of hopen) mensen op een serie van vijftien sprekers die allemaal Steve Jobs en Al Gore als hun kleine debiele broertjes zien en die dagelijks thee drinken met Stephen Hawking. Zo'n programma vormden wij niet. Maar ik weet wél dat het merendeel van de sprekers een helder 'idea worth spreading' (het credo van de TED en TEDx conferenties) heeft gegeven. En dat deugt. EN voor wat betreft degene(n) die minder tevreden waren: ik heb hierover twee dingen te zeggen.
1.) Ik (en de andere sprekers) sta(an) altijd open voor feedback die onze performances en inzichten beter maken.
2.) Als kritiek niet onderbouwd is of gewoon hatelijk, gefrustreerd (of zelfs jaloers) is, doe ik er niets mee. In dit kader luister ik graag naar de wijze raad van Roosevelt, die zo mooi geciteerd werd door Brené Brown (ook ooit begonnen op TEDx):
"It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who comes short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause; who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly.”
En zo is het.
Daarbij: het vergt enorme hoeveelheden kwetsbaarheid om er te STAAN. Om je verhaal te delen met de wereld. Om te pieken op het juiste moment. We were all there. In the arena. Met huid en haar.
En als iemand dan nog steeds niet tevreden is, dan kan diegene met een warm kopje thee de hele dag TED talks op YouTube shuffelen. Vind ik helemaal niet erg. Ik hoef niet iedereen blij te maken. Kan ook niet. En dat is okee.
Overigens vond ik de inhoudelijke gesprekken na afloop van min TEDx talk aangrijpend. Een paar van de reacties die ik kreeg:
"Zo had ik er nog nooit over nagedacht. Ik dacht dat alles in Nederland zo goed geregeld was."
"Ik dacht dat er geen weeskinderen in Nederland waren."
"Ik schaamde me altijd diep, jarenlang. Want ik heb een soortgelijk verhaal. Maar ik durfde het nooit te delen, omdat ik dan vergeleken zou worden met een weeskind in Afrika."
"Ik wil iets DOEN, al ken ik geen weeskinderen in mijn directe omgeving. Kan ik iets voor jullie ontwikkelen?"
"Ik werk in een ziekenhuis. Ik ben degene die regelmatig aan nabestaanden moet melden dat hun familielid is overleden. Ik zie nooit wat hierna gebeurt. Nu wel. Ik ben erg geschrokken. Maar ik weet nu ook wat ik kan doen. Dat helpt."
"Dat het zo eenvoudig kan zijn om te helpen...ik was bang dat we allemaal iemand in huis zouden moeten nemen. Maar dat hoeft dus niet. Ik kna ook helpen op een manier die bij mij past. Wauw."
"Ik werk op een school. Ik vond het altijd eng om om te gaan met rouwende kinderen. Maar nu heb ik er op de één of andere manier wel vertrouwen in dat ik het in het vervolg anders kan doen. Het lijkt wel alsof het wegnemen van het taboe ook de angst wegneemt. Dat wist ik niet."
Nou mensen, daar doe ik het voor.
Ik voel ook: ik heb een paar nieuwe vrienden gevonden. Binnen en buiten de landsgrenzen. Want deze mate van spanning en lange opbouw bindt mensen. En het delen van de ervaring bindt ook. Dat blijkt. We hielden rekening met elkaar. Wachtten elkaar op achter het podium na afloop van de talks. Juichten voor elkaar voor het livestream scherm. Spraken elkaar moed in.
Ik ben dankbaar.
Het is nog eventjes wachten op de video's van alle TEDxDelft talks. Het technische team werkt de komende weken aan de postproductie. Opnamen moeten gemonteerd worden, voorzien van ondertiteling (onze talks waren in het Engels). De technici vertelde me dat de video's binnen vier tot zes weken op YouTube en op TEDxDelft.nl staan. Zodra dit het geval is, kom ik er hier op deze blog (en op Twitter en Facebook) op terug.
