"Check je e-mail ieder uur op zondag!"
Op een winterse zondagmiddag in de kerstvakantie (ja, een tijdje geleden) ontving ik dit bericht via dm via Twitter: "Ja, ik dacht ik stuur je maar nog een paar berichten via social media, want blijkbaar kijk jij tóch nooit in je e-mail."
Het verbaasde me eigenlijk wel. Want ik controleer mijn e-mail twee keer per dag. Nou ja, niet op zondag. Want ik vind dat dat niet hoeft.
Ik probeer mijn mail niet vaker te controleren dan ik al doe. Sterker nog, ik probeer te minderen. Want e-mail ervaar ik soms een beetje als een milde vorm van terreur. Daarom publiceerde ik enige tijd geleden deze pagina waar ik uitleg wat de meest effectieve manieren zijn om mij te bereiken, en waaróm ik een e-mail-ontmoedigend beleid heb (dat zowel mij als de ander een overvolle mailbox bespaart).
Dat dat beleid omstreden is bij deze en gene, blijkt uit de vinnige reactie waarmee ik deze blogpost startte.
Maar wat was er dan aan de hand? Wat triggerde dat verwijtende bericht? Het bleek dat degene die mij het bericht stuurde, dit op zondagmiddag 14:00 uur had gedaan. En ik had om 17:30 uur nog niet gereageerd. In de kerstvakantie. Op zondagmiddag. Binnen 2,5 uur. On-ver-geef-lijk natuurlijk. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om NIET direct te reageren? Wie dacht ik in he-mels-naam wel wie ik was?
Wonderlijk.
Ik dacht de volgende dingen, in willekeurige volgorde:
- "Waarom slaat hij zo op tilt over 2,5 uur wachten op zondagmiddag? Iedereen is met vakantie."
- "Iemand is zijn eigen deadline niet nagekomen en reageert het op mij af."
- "Ga Kerstmis vieren en ontspan."
- [vult u maar in]
Ik vroeg ernaar. Want ik wilde niet blijven hangen in de gedachten die bij mij opkwamen. Ik wilde weten wat er écht aan de hand was. Het bleek dat de door mij opgestelde toelichtingspagina (over het e-mail ontmoedigingsbeleid) bij de ander in het verkeerde keelgat was geschoten. Het zou arrogant overkomen, en dat irriteerde de man uitermate. Omdat e-mail de gangbare communicatielijn voor velen is, en het niet aan mij zou zijn om dat te saboteren danwel dwingend te willen veranderen. En omdat het niet professioneel zou zijn om níet continu de mail te bekijken en te behandelen.
Toen ik het antwoord kreeg, kwamen dezelfde gedachten bij me op als eerder vermeld. Met daarbij nog deze twee: "Zou hij tegen een burnout aan zitten?" en "Misschien weet hij niet dat er ook andere, snellere, overzichtelijkere en gemakkelijkere manieren van communiceren zijn dan e-mail. Ik kan wat suggesties doen, maar misschien...beter niet..."
Toch sta ik nog steeds achter mijn keuze om minder de nadruk te leggen op e-mail en meer op relevante communicatiestromen die projectinformatie en -communicatie bij elkaar clusteren. En ik vind het persoonlijk acceptable netiquette dat je niet (meer) van mensen verwacht dat ze altijd en overal bereikbaar zouden moeten zijn. Want dat is toch een beetje eh, 2011. Laat ik het omdraaien: ik vind het fijne en passende netiquette dat we elkaars digitale en in real life tijd respecteren (en niet claimen). Want tijd is het meest kostbare dat we hebben. In deze wereld. Vind ik.
Wat vind jij? Had ik in de vakantie continu mijn mail moeten checken en binnen een uur op zondag moeten reageren? Of niet? Of had ik een andere toon moeten zetten op de toelichtingspagina?