"Waar had ik dat nou toch gezien ...Twitter ...YouTube ...buiten..."

Soms heb je van die momenten dat je je ineens realiseert dat het online en offline écht geïntegreerd is. En dat het (voor sommige zaken) eigenlijk niets uitmaakt of ze online of offline zijn gebeurd. Gisteravond had ik zo'n moment, tijdens de Rotterdamse Museumnacht.

Ik liep met een goede vriend over straat en we bespraken een kunstproject in Scandinavië waarin metrogebruikers worden gestimuleerd de trap te gebruiken in plaats van de roltrap. De trap werd vervangen door pianotoetsen. Het project is al tweeëneenhalf jaar geleden uitgevoerd, dus waarschijnlijk ken je het al. We hadden het er geanimeerd over, en ineens realiseerde ik me dat ik volstrekt niet meer wist hoe ik aan die kennis was gekomen. Of ik het op YouTube had gezien, er op Twitter over had gelezen of het bijvoorbeeld in een museum op een beeldscherm had gezien. Ik kon het niet voor mezelf reconstrueren. Boeiend, vond ik. Het kon namelijk betekenen dat ik tekenen van wat al teveel vergeetachtigheid kreeg, maar het kon óók betekenen dat ik diverse media zo in mijn systeem heb zitten, dat de informatiewaarde prevaleert boven afzonderlijke media. Interessant...enerzijds denk ik op z'n Marshall McLuhan's "the medium is the message", maar soms is 'the message the medium'. In een notendop: het kon me niet schelen waar ik het had gezien. De informatie leverde een goed gesprek op. Mission accomplished.

Hoe dan ook: bekijk onderstaand filmpje eens. Ook als je het al eens gezien hebt...wellicht neem je iets vaker de trap. Verzin je toch gewoon de muziek er in je hoofd bij! Het clipje eronder is ook een leuke variant. Het prikkelt je creativiteit. Woehoe!