Van succes-hoera naar sociale social media
De laatste tijd is er veel te lezen over de inmiddels ingesleten gewoonte van velen om vooral positieve succesverhalen te delen in sociale media. Dat de meeste mensen toch vooral heppiedepeppie zijn, uitsluitend succesvol, mooi en geliefd. Vanmorgen las ik in dat kader op Facebook een aardige column van Marjolein van Appeldorn over overmatige succesverhalen in sociale media. De column wordt vandaag ook gepubliceerd in Dagblad De Limburger. Een goede zaak, want ik vind dat iedereen (ja, iedereen) er een eigen visie op zou moeten ontwikkelen. Marjolein geeft in haar column helder weer hoe ze er zelf over denkt. Dat is goed. Ik heb er echter wel een kanttekening bij deze visie. Ik denk dat deze visie op zich nú nog wel actueel is, maar dat dit niet heel lang meer duurt. Als je naar de subtiele veranderingen kijkt in social media, zie je dat het 'uitsluitend joepie-beelden plaatsen' echt al aan het veranderen is.
Werkelijkheid
In de afgelopen 6,5 jaar dat ik gebruik maak van Twitter heb ik natuurlijk ook wel gemerkt dat door de enorme groei van het platform (net als Facebook enorm) de aard van berichten en het geschetste beeld veranderd is. 'Hoe meer mensen het lezen, des te groter het afbreukrisico', dus mensen worden steeds optimistischer en creatiever in het schetsen van een beeld van zichzelf. Desondanks is er een andere, werkelijkere, échte socialere impuls. Voor mij (en vele anderen) geldt dat we ook de 'helaasmomenten' tonen. Dagen waarop (of periodes waarin) het net even níet goed gaat. Je auto onder de vogelpoep. Die steeds terugkerende griep. Een sterfgeval. Twitteraars die ineens werkloos raken. Dat soort dingen. Ook ik deel soms dingen die kwetsbaar zijn. Die waar en rauw zijn en die niet zozeer een fenomenale impact hebben op mijn zakelijke carrière. Kwetsbare dingen als www.zonubenjewees.nl.
In de afgelopen 6,5 jaar dat ik gebruik maak van Twitter heb ik natuurlijk ook wel gemerkt dat door de enorme groei van het platform (net als Facebook enorm) de aard van berichten en het geschetste beeld veranderd is. 'Hoe meer mensen het lezen, des te groter het afbreukrisico', dus mensen worden steeds optimistischer en creatiever in het schetsen van een beeld van zichzelf. Desondanks is er een andere, werkelijkere, échte socialere impuls. Voor mij (en vele anderen) geldt dat we ook de 'helaasmomenten' tonen. Dagen waarop (of periodes waarin) het net even níet goed gaat. Je auto onder de vogelpoep. Die steeds terugkerende griep. Een sterfgeval. Twitteraars die ineens werkloos raken. Dat soort dingen. Ook ik deel soms dingen die kwetsbaar zijn. Die waar en rauw zijn en die niet zozeer een fenomenale impact hebben op mijn zakelijke carrière. Kwetsbare dingen als www.zonubenjewees.nl.
Onze verantwoordelijkheid voor sociale media
Natuurlijk heb ik erover nagedacht wat daar de sociale impact van zou zijn. Maar ik koos er toch voor. Omdat ik denk dat ik door het delen ervan de wereld een klein beetje beter kan maken. Ik zie eerlijk gezegd steeds vaker dat mensen meer kanten van zichzelf tonen. Het beeld van 'social media als succes-etalage' is er een die al aan het veranderen is in een beeld dat wat representatiever is voor de werkelijkheid. Ik denk dat mensen daardoor ook wat meer compassievol (kunnen) worden. De verantwoordelijkheid voor die verandering dragen wij echter zelf. Wij zijn zelf namelijk die sociale media. Daar moet je dan wel die verantwoordelijkheid voor nemen. Dat kun je doen door 'gewoon' het goede voorbeeld te geven en te handelen zoals je werkelijk wil dat sociale media zouden moeten zijn. Daarmee verander je het per definitie. Een prachtig voorbeeld daarvan vind ik degenen die op Twitter aangeven dat ze op zoek zijn naar een nieuwe baan. Ze delen dat ze werkzoekend zijn, soms werkloos zijn geraakt. En gebruiken hun sociale netwerk om te laten zien waarnaar ze op zoek zijn. Enkele van mijn cursisten @onlinecomm waren ook op zoek naar een nieuwe uitdaging. Als zij dat niet openlijk hadden gedeeld, had ik hen niet aan een nieuwe kans kunnen helpen. Maar omdat ze het delen, dus wel. Of een ander voorbeeld. Mensen die open reageren op mijn boek en zélf kwetsbaarheden delen. Dat verbindt. Ik bekijk hen er niet professioneel anders door. Omdat ik (net als iedereen) weet dat je niet alleen 'wees' kunt zijn, maar ook 'professional'. Mensen met levenservaring hebben toch altijd bagage? Lijkt mij alleen maar goed. Niet dat je nu iedereen massaal alle kwetsbaarheden uit het verleden moet gaan oplepelen. Maar laat je leven gewoon zien zoals het is. Dat is echt al spannend genoeg.
Natuurlijk heb ik erover nagedacht wat daar de sociale impact van zou zijn. Maar ik koos er toch voor. Omdat ik denk dat ik door het delen ervan de wereld een klein beetje beter kan maken. Ik zie eerlijk gezegd steeds vaker dat mensen meer kanten van zichzelf tonen. Het beeld van 'social media als succes-etalage' is er een die al aan het veranderen is in een beeld dat wat representatiever is voor de werkelijkheid. Ik denk dat mensen daardoor ook wat meer compassievol (kunnen) worden. De verantwoordelijkheid voor die verandering dragen wij echter zelf. Wij zijn zelf namelijk die sociale media. Daar moet je dan wel die verantwoordelijkheid voor nemen. Dat kun je doen door 'gewoon' het goede voorbeeld te geven en te handelen zoals je werkelijk wil dat sociale media zouden moeten zijn. Daarmee verander je het per definitie. Een prachtig voorbeeld daarvan vind ik degenen die op Twitter aangeven dat ze op zoek zijn naar een nieuwe baan. Ze delen dat ze werkzoekend zijn, soms werkloos zijn geraakt. En gebruiken hun sociale netwerk om te laten zien waarnaar ze op zoek zijn. Enkele van mijn cursisten @onlinecomm waren ook op zoek naar een nieuwe uitdaging. Als zij dat niet openlijk hadden gedeeld, had ik hen niet aan een nieuwe kans kunnen helpen. Maar omdat ze het delen, dus wel. Of een ander voorbeeld. Mensen die open reageren op mijn boek en zélf kwetsbaarheden delen. Dat verbindt. Ik bekijk hen er niet professioneel anders door. Omdat ik (net als iedereen) weet dat je niet alleen 'wees' kunt zijn, maar ook 'professional'. Mensen met levenservaring hebben toch altijd bagage? Lijkt mij alleen maar goed. Niet dat je nu iedereen massaal alle kwetsbaarheden uit het verleden moet gaan oplepelen. Maar laat je leven gewoon zien zoals het is. Dat is echt al spannend genoeg.
Meerdere rollen in het leven - en dus ook in de socials
De tijd van hokjesdenken hoort eigenlijk niet echt meer in de tijd van social media. We zijn in de onderlinge beeldvorming niet meer 'alleen' collega, vriend, echtgenoot, concurrent, baas, werkgever, neef of vage kennis. Iedereen heeft meerdere kanten. Per definitie. Via social media zijn die kanten dus ook meer te zien. Het maakt het alleen maar echter (en voor de social media sceptici: 'geloofwaardiger') als je die kanten toont naar waarheid. Je kunt écht meer zijn dan alleen, zeg, adviseur online strategie. Je kunt ook 'schrijver van een boek' zijn, 'crowdsourcer', 'schaatsfan', 'crafter' en 'vriendin'. Let's make social natural again.
Wij Zijn Zelf Sociale Media
Ik kan het niet genoeg benadrukken: Wij zijn zelf die sociale media. Het zijn onze uitspraken die we delen. Onze keuzes in wat we wel en niet publiceren. Daarmee is het dus ook onze verantwoordelijkheid. Dus het omgaan met de ontstane wildgroei van 'yolo' en 'zie mij eens toppiesuccesvol zijn' is ook onze verantwoordelijkheid. Let's take it to the next level. Op een verjaardag of in de kroeg is het toch ook raar als iemand alleen maar succesverhalen over zichzelf vertelt? It's all about getting real. Ik hoop van harte dat de socialere impuls zich voortzet. En dat anderen daar ook graag een deel van zijn.
Zo, en nu ga ik de vogelpoep van mijn cabrio af poetsen. :-)