MijnMoment: inspiratie en verhalen door velen

Het is inmiddels een traditie: #MijnMoment. Een initiatief van @punkmedia, Henk-Jan Winkeldermaat. Het is een prachtig project, dat ieder jaar weer unieke kijkjes in de levens van velen geeft. Iedereen die blogt op MijnMoment, deelt HET moment van dat jaar. Ik heb genoten van alle prachtige, mooie, gelukkige, verdrietige en confronterende momenten van veel mensen van wie ik maar een beetje weet. Ik hoop zo dat Henk-Jan het ook volgend jaar weer gaat doen. Ik begrijp natuurlijk dat het Heel Veel Werk voor hem is. We kunnen hem er vast mee verder helpen. Ik mocht ook weer mijn moment delen, dit jaar.

Mijn moment was niet mijn boekpresentatie (plaatjes-alert!) van 'Zo, nu ben je wees' (al was dat wel het gelukkigste moment van mijn leven sinds mijn negende jaar (toen ik blauw-gele rollerskates van mijn ouders kreeg na 46 dagen zeuren en slijmen, en vervolgens zelf 's nachts in bed de dingen aan hield). Echt, verjaardagen, eindexamen én afstuderen bij elkaar kwamen er maar net bij in de buurt.

Mijn moment van 2013 was ook niet de dag (1 januari) waarop ik volstrekt onverwacht (maar wel stilletjes voor 2013 gewenst op 31 december 2012) Gabriel Byrne tegen het lijf liep in New York. De beste man staat note bene drie keer in mijn boek.

Mijn moment was ook niet de publicatie van mijn boekvertaling (zelf vertaald!!), die vorige week internationaal uitkwam (plaatjes-alert!). Hoe geweldig ik het ook vind. Want nu mag het verhaal zich onbeperkt verspreiden.

Mijn moment was ook niet het eerste internationale interview in de Verenigde Staten naar aanleiding van mijn boek. Al was dat wel écht écht écht te gek. En de vragen waren echt geweldig prikkelend voor me. Moest er echt een paar dagen op kauwen.

Mijn moment was ook niet de lawine aan pers die mijn boek kreeg, hoe geweldig, bizar en te gek dat ook mag zijn. Radio 1, vier pagina's in De Volkskrant, Trouw, Algemeen Dagblad, Glamour, Viva, RTL Nieuws om 19:30 uur, RTV Rijnmond, Henk Westbroek op RTV Utrecht, enzovoorts. Een achtbaan.

Mijn moment was ook niet de ontdekking dat een Ierse best-wel-Hollywood-ster het WeesWijzer-concept in Ierland heeft helpen introduceren. En opgebouwd. Dit jaar. In de maanden nadat mijn boek is uitgekomen (en ja, hij heeft het in zijn bezit sinds begin februari, en het concept van WeesWijzer ook).

Mijn moment was ook niet de lancering van WesternOrphans.org, mijn internationale initiatief, op maandag 9 december van dit jaar.

Mijn moment was ook niet dat een adviseur bij een van onze ministeries me via direct message liet weten dat er verder onderzoek gedaan wordt naar aanleiding van mijn boek. Zodat we nieuwer, passender beleid kunnen ontwikkelen voor wezen van vandaag. Al is dat nog zó gaaf.

Mijn moment was ook niet de breuk met sommige familieleden. Wat me pijn doet. Maar soms kom je tot bepaalde ontdekkingen waar je uiteindelijk niet zoveel meer mee kunt, al zou je dat misschien nog wel willen. Of men kan niets met jou. Dat kan natuurlijk ook.

Mijn moment was ook niet dat ik alweer de negende editie van mijn eigen unieke Leergang Online Communicatie & Social Media mocht houden. De eerste leergang over online strategie en social media ter wereld. De enige die op basis van social e-learning is gebouwd. Hij loopt al voor het vierde jaar. Hatsekiedee! En in het voorjaar van 2014 voor de TIENDE keer! Wauw. Ik heb natuurlijk gezien dat een paar vakgenoten ineens ook leergangen social media gaan aanbieden in 2014. Good for them. Maar ben toch wel erg trots dat ik toch écht de eerste ben. Met een ongelooflijk compleet curriculum. En met 19,5 jaar internetervaring en vier jaar e-learning ontwikkelervaring en bijna 8 jaar online adviseurschap mag je dan wel zeggen: wat cool. Dus daar ben ik ongelooflijk trots op. Mijn uitvinding. Mijn ding. Mijn product. Mijn labour of love. Want dat is het écht. Al meer dan vijftig professionals opgeleid. Ja, gaaf. Heel gaaf. En nee, ik voel me niet bescheiden daarover. Waarom zou ik. Ik zeg maar zo: als meerdere mensen de moeite neemt om je werk of je concept te kopiëren (of je dat nou leuk vindt of niet), dan heb je toch iets goed gedaan. ;-) Maar nee, zelfs dát is niet mijn moment.

Nee.

Mijn moment was dat ik voor de eerste keer in vierentwintig jaar de stem van mijn vader hoorde. Op een persoonlijk cassettebandje. Vierentwintig jaar na zijn dood. Op 27 mei 2012.

0800 belde terug. --> Lees het (korte) verhaal hier. Pakweg 500 woorden. Je bent er zo door. In tijd dan. In je hart duurt het misschien iets langer. Hoop ik. >>

Mocht het verhaal over het cassettebandje je aanspreken: in mijn boek 'Zo, nu ben je wees' kun je meer lezen over hoe ik mijn leven heb opgepakt na het overlijden van mijn ouders op mijn veertiende. Het is geen huilie-huilie-boek. Het is een boek met eerlijke, waargebeurde situaties uit mijn leven, met concrete handvatten, suggesties voor mensen rondom jonge mensen die moeten leven zonder ouders. Serieus onderwerp. Wel hier en daar grappige dingen. Want het moet wel leuk bijv- eh, wezen. ;-)

Je kunt het boek trouwens hier bestellen. Doe je mij een groot plezier mee. En als het goed is, doe je er ook jongeren in rouw een plezier mee. Niet om het aan hen te geven: zij weten namelijk allang hoe het voelt om te leven zonder ouders. Het is nuttig voor hen doordat jij ontdekt dat het niet eens zo moeilijk of ongemakkelijk hoeft te zijn om passend te reageren op hun verlies. Echt, het is niet eens moeilijk. En passend reageren kost ook niets. Het boek wel (maar niet veel): 17,95 plus verzendkosten. Maar dat is het waard. Zeg ik gewoon. Want dat ís ook zo. :-)