Empathische contrasten in social media: #Sandy

We wisten allemaal dat superstorm #Sandy zou komen. Dat is gebeurd. Zowel in het Caribisch gebied als aan de oostkust van de Verenigde Staten sloeg ze keihard toe. Honderden woningen zijn van de aardbodem geveegd, verbrand of onherstelbaar beschadigd. Straten zijn hier en daar veranderd in kanalen. Kinderen, volwassenen, ouderen, dieren hebben het leven gelaten. Ze zijn verdronken, geëlektrocuteerd, door bomen geplet (soms erger), weggewaaid, in auto's omgekomen. Tientallen mensen. Een vluchtende moeder die haar kinderen in het stromende water niet meer vast kon houden en hen zag verdrinken. Jongetjes in een huis, een boom valt door het dak, de kinderen stierven. Aan de kust van het zeer zwaar getroffen Staten Island spoelen nog steeds lichamen aan. De skyline is deels duister. Miljoenen mensen zitten zonder stroom. Hele gezinnen, mensen van alle leeftijden, kruipen in vuilcontainers met tasjes, op zoek naar iets te eten of te drinken. Senioren die slecht ter been zijn zitten opgesloten in de zo typische New Yorks aandoende skyscrapers, wachtend op hulp, zorg, medicijnen en eten. Een aanzienlijk deel van New York is een rampgebied. Dat geldt ook voor Atlantic City, New Jersey, North Carolina en andere gebieden. Velen leven in een ware hel. En ja, dat raakt me. Omdat het gewoon een werkelijke ramp is. Omdat mensen enorm de dupe zijn. Omdat de skyline niet gloeit, maar duister is. Dat vind ik een triest, verdrietig en zelfs griezelig beeld. Omdat ik van New York houd als een thuis, waarnaar ik terugkeer, zo vaak als het kan. Dus ja, daar krijg ik natte wangen van.

Ik ben niet de enige die daar natte wangen van krijgt. Tegelijkertijd zijn er sommigen die het verbaast dat het mij raakt. Eigenlijk ben ik verbaasd dat het hen minder raakt. Op dat soort momenten zet ik maar liefst even de timeline op een filter. Dat ik alleen tweets van mijn conversatiegroepje zie. Of alleen uit New York. Want natuurlijk gaat het leven elders gewoon door. Hebben mensen #gogogo-tweets over ge-wel-di-ge projecten, heeft men #zinin geniale nog te geven presentaties, workshops e.d. voor volle zalen, vind je vijf miljoen tweets met #tips over #socialmedia #enzo. Misschien klinkt dit een beetje zuur. En ja, natuurlijk gaat het leven gewoon door. Maar op de één of andere manier krijg ik er een ongemakkelijk gevoel bij. Ik heb namelijk even helemaal geen #zinin geniale tips en dergelijke. Maar goed, iedereen heeft recht op een eigen manier van omgaan met dit soort dingen in de media. Maar dat is het nu nét: het voelt helemaal niet alsof dit 'een ding in de media' is. Het voelt veel dichterbij. En dat is het ook. Ook mijn website- en blogprovider, die in het duistere deel van Manhattan gevestigd is, zet alles op alles met zijn team om met noodvoorzieningen alles sites in de lucht te houden. Zou ik boos worden als mijn site er onverhoopt toch een paar dagen uit zou vallen in de komende dagen? Natuurlijk niet. Ik hoop gewoon dat het goed gaat met het hard werkende team. Dat ze voldoende te eten hebben en een veilige plek om te verblijven. De manier waarop ze hier online over communiceren is super. The heroes.

Binnen de stad New York is er ook nogal verschil hoe omgegaan wordt met reddingspraktijken. Het blijkt dat één van de meest heftig getroffen gebieden, Staten Island weinig tot geen noodhulp heeft gekregen. Terwijl er mensen sterven en men er noodgedwongen geïsoleerd leeft. Hier bestaat - terecht, lijkt me - weinig begrip voor bij de inwoners van het eiland en bij vele anderen. Vannacht zag ik diverse verontwaardigde tweets van New Yorkers met noodoproepen voor hulp aan Staten Island, veelal met de hashtag #HelpStatenIsland.

Rampgebied. Klinkt dit dramatisch? Overdreven? Noem het zoals je wilt. Het is wel de waarheid. In sociale media wordt het nog wel gerelativeerd. Ook op nieuwssites kom je soms de meest absurde, hemeltergend kortzichtige reacties tegen. Laten we ons even herinneren dat er een film is gemaakt over een ramptoestand in New York in 2012. Ik ben niet zo apocalyptisch ingesteld, maar dit was dus een Hollywoodproductie. Bedoeld voor vermaak. Die nu dus surrealistisch bewaarheid wordt. Just saying.

Ook zijn er (veel, heel veel) mensen die uitkijken naar het lopen of bijwonen van de New York Marathon. Die overigens op Staten Island start(!).

Marathon?

Pardon? Wordt die dan nog gelopen? Is die niet afgelast of uitgesteld? Seriously? Nee. Die is niet afgelast of uitgesteld. Burgemeester Bloomberg heeft aangegeven dat de marathon gewoon door zal gaan. En daar zijn velen verbolgen over. Want tja, die marathon zal ook begeleid moeten worden door New York's finest. Politiemensen. Politiemensen die eigenlijk veel beter ingezet zou kunnen worden voor het veilig houden van het nog steeds duistere deel van Manhattan waar rovers pogingen doen. En voor Staten Island, waar zo ontzettend veel hulp nodig is. En voor het begeleiden van het nog maar minimaal functioneren openbare vervoer. En voor het redden van degenen in nood in gebieden als Staten Island. Bijvoorbeeld. Overigens: heel veel politiemensen wonen op Staten Island en zijn dus ook directe slachtoffers. Én ze moeten de marathon begeleiden. Dit is de realiteit. Zie hier de noodoproep van Staten Island. Must see video.

Visit NBCNews.com for breaking news, world news, and news about the economy

Er zijn gelukkig veel burgerinitiatieven (en van professionele instanties, uiteraard) in New York om getroffenen te helpen. Kleine lieve gestes, grote lieve gestes. Denk bijvoorbeeld aan CityMeals.org. En aan deze:

en deze:

en via @BKLYNBasement: 'Where to volunteer this weekend'

Eén van de overzichten van hulpacties kreeg ik vanmorgen van @InaStrating (thanks!). Zo vond ik deze hartverwarmende grote initiatieven van o.a. corporates. En ja, ook de New York Times en de Washington Post hebben tijdelijk hun pay walls opgeheven, zodat iedereen zich voldoende kan laten informeren. Maar dit stukje schrijf ik niet om volledig te zijn in alle actualiteiten en alle social media kenmerken van deze #Sandy-ramp. Wel om constrasten te schetsen.

Veel twitteraars gaan naar New York, vanuit veel verschillende landen. Voor de marathon. Begrijp me niet verkeerd: het is een hele prestatie om pakweg 42 kilometer te hollen. Mensen trainen er doorgaans een heel jaar voor. Voor hen is het een hele mijlpaal waar ze naartoe hebben geleefd. Maar als ik eerlijk ben denk ik: kun je die energie die je inzet voor die 42 kilometer hollen niet beter inzetten voor degenen die ter plaatse hulp nodig hebben? Met een bezem, vuilniszak, een helpende hand of een schouder? Als je toch al naar New York gaat? En dat je dan gewoon volgend jaar weer fijn die marathon loopt? Zou je dat niet echt een véél prettiger gevoel geven? Laat ik het zo zeggen: als ik zondag (of in de dagen ervoor en erna) in New York zou zijn (ik ben er pas in december), zou ik me behoorlijk ongemakkelijk voelen als ik me níet nuttig zou maken. En dan ook echt iets dóén, je aanmelden bij een van de vrijwilligersinitiatieven (in plaats van de stad door te struinen als ramptoerist, want dat doen er ook veel inmiddels. Ik hoop werkelijk dat ik het bij het verkeerde eind heb, maar ik vrees voor tweets als 'Heej joh, in mijn hotel is gewoon stroom hoor, alles werkt als een zonnetje, relaxed!' of 'Hè bah, het werkt niet nog niet, ik ga op zoek naar een ander hotel'. Of 'We zijn gaan kijken bij Staten Island, ziet er horror uit, zie hier de prenten'. Alle drie de scenario's give me the creeps. Ik kan me er best iets bij voorstellen dat Bloombergs overweging iets met inkomsten uit toeristen te maken heeft. En misschien iets van 'New York laat zich niet gek maken, kijk maar'. Snap ik. Mag ook. Maar ja. Tja.

We weten al een paar jaar dat meningen harder en  contrastrijker worden uitgesproken in het tijdperk van sociale media. Op zich is hier niet zoveel mis mee. Mensen zijn mensen. Sommigen zoeken de nuance, anderen uitersten. Sommigen gaan voor massa, anderen voor kleine roedels. Sommigen gaan voor harde grappen, anderen voor een glim- of grimlach. Sommigen gaan voor nonchalance, anderen voor betrokkenheid. De natuurlijke selectie blijft zijn werk doen; mensen volgen uiteindelijk het liefst de mensen die delen wat hen aanspreekt. En de rest...daar hoef je in principe niet naar te kijken als je dat liever niet wilt. En dat is helemaal prima. Ik denk dat de komende tijd veel meer diversificatie in communicatie in sociale media zal groeien dan nu al het geval is. Vind ik prima. Dat kán ook eigenlijk niet anders; communiceren op drie verschillende manieren (platforms, op dit moment) is nu eenmaal onvoldoende voor een mens om zich te kunnen uiten. Je staat nu eenmaal niet altijd in stand 1 (zakelijk netwerken), stand 2 (schoolplein) of stand 3 (verjaardag). Er is immers veel meer in het leven dan dat. Empathie, nuance, verdieping, verhalen vertellen. En mensen zoeken (eh, creëren) vanzelfsprekend ook - van nature - naar online manieren die de ruimte daarvoor mogelijk maken. Dat is nu al zo. En dat zal zich blijven doorontwikkelen.

Ik ben benieuwd hoe de twitterverse zich zal uiten over faciliteiten, omstandigheden en reissituaties komend weekend. Please, prove me wrong. Surprise me. I'll be most grateful. :-)