Een blogger waar je blij van wordt

Onlangs kreeg ik aardig contact met blogger Karin Ramaker. Schreef ook een gastblog voor haar blog. Een kijkje in mijn keuken, zeg maar. Hoe ik de zomer doorkom. En hoe mijn blog daarin welig tiert danwel als een mager sprietje boven het onkruid uit piept. Karin bracht onlangs haar nieuwe e-book 'BlogBoek' uit, een inspiratiebron voor inhoudelijk, zakelijk en persoonlijk bloggen. Ik kan niet genoeg onderstrepen hoe belangrijk bloggen is. Karin snapt dat als geen ander.

Ik blog zelf sinds 2002. En het heeft me ongelooflijk veel gebracht. Jaren geleden, toen ik mijn hobby-blog Schaatsreporter had, haalde deze de NOS-blog (en duizenden bezoekers per schaatsweekend). Eerder, in 2006, startte ik EosBlog en het leverde me in datzelfde jaar al een mooi aantal klanten op. En nog. Ik gaf er blogworkshops over, cursussen, ik ontwierp en bouwde ze, deed de grafische vormgeving, gaf ook workshops 'Ban Je Blogdip!', over nooit meer zonder inspiratie zitten. Zit nu in mijn Leergang Online Strategie, als onderdeel van het blok Contentmarketing.

Maar Karin laat je, naast deze zaken, ook je eigen stem vinden. Karin geeft praktische opdrachten en praktische tips. Ik zeg: >> koop dat e-book <<! Veel nuttige tips van een uitstekende blogger. Ze heeft ook nog eens een toffe opgefriste website. Met smoel. Mooi.

Maar even iets anders. Ook blog-gerelateerd. De laatste tijd dwarrelt soms die ene opdrachtgever voor wie ik één van mijn eerste blogs ontwierp en bouwde door mijn gedachten. Voorjaar 2007. Ik weet het nog goed. Het was een toffe blog. Hij zag er - voor 2007-begrippen - superfris uit en scoorde ook 'als een jekko' binnen drie maanden. Bedrijf stond binnen een mum van tijd bovenaan Google op de gewenste trefwoorden. Mensen werden enorm creatief. Contentkalender. Goede foto's. Interviewtjes. Mooie tips voor hun klanten op de blog. Post-it'jes op de koelkast voor het geval er plotsklaps toffe ideeën zouden opploppen tijdens de lunch. Alles Ging Goed...totdat het niet meer goed ging. What went wrong?

Ik kreeg een belletje. Dat ze wilden stoppen met bloggen. Omdat ze hadden gehoord van een nieuw social media bedrijf dat Twitter en LinkedIn veel beter waren. Ze hadden gehoord dat een blog 'hopeloos ouderwets' was, snel vergeten zou worden', 'veel te veel tijd kostte' en dat dat 'veel sneller kon'. En waarom ik niet beter had geadviseerd. Al mijn argumenten over het eindeloze geheugen van Google, het belang van een online kloppend hart met regelmatige updates (naast de corporate website), mijn twittertips sinds de eerste dagen van de samenwerking en zelfs de contentkalender die we toen al hadden opgezet ten spijt: de blog verdween. Het social mediabureau had ook gezegd dat ze alle gebruiksrechten van beelden snel bij me weg moesten halen. Want iemand die bloggen adviseert in combinatie met de social platforms, en niet het centrum van de wereld rondom LinkedIn en het twitteraccount bouwde...dat kon niet professioneel zijn. Eerlijk gezegd: ik was flabbergasted. Maar wenste hen oprecht het beste. Stopte de gebeurtenis in een doosje in een donker deel van mijn mentale harde schijf.

Maar onlangs dacht ik weer even aan hen. Met enige weemoed. Want het waren werkelijk leuke mensen. Dus ik zocht. En vond geautomatiseerde tweets. Heel veel geautomatiseerde tweets. Met links naar een statische website. Met #dan #weer #wel #heel #veel #hashtags #want #die #zien #er #lekker #social #uit. Niet zoveel replies. Geen conversaties. Wel veel push-berichten. Mijn bloghart weende. Overwoog zelfs hen nog eens te mailen. Hoe het nu ging. Niet om de draad weer op te pakken. Dat vind ik zelfs (al jaren) een gepasseerd station. Maar uit belangstelling. Heb het niet gedaan. Ga het ook niet doen. 

Vanzelfsprekend heb ik me afgevraagd wat ik destijds beter had kunnen doen. Want dit was daarvóór nooit voorgekomen. Daarna overigens ook niet. Mijn conclusie: ik had veel waarde gegeven, maar hen niet genoeg mee aan het handje genomen. Ik had hen wel alle tips en adviezen gegeven, alle content waar ze mee voort konden, alle instrumenten om er iets prachtigs van te maken. Maar ik had hen ook met werk 'opgezadeld'. Ze moesten immers steeds iets blijven doen voor de blog. En ze keken daar tegenop. En ik kon hun angst voor de workload destijds niet relativeren. 

Ik had wellicht verzaakt te benadrukken dat zonder blog andere social media niet goed genoeg werken. Twitter is magie, dat is waar. LinkedIn is uitermate waardevol, dat is ook waar. Een groot bereik, een snel gehoorde stem. Maar naar welke content leid je mensen vanaf je social media profielen? Naar je statische website waar je corporate lingo hebt staan? Of kant-en-klare producten, zonder dat men je als persoon tegenkomt danwel je stem niet herkent? Mij leek dat onwaarschijnlijk en ook een beetje afknappend voor de websitebezoeker. Maar dat is dus wel wat gebeurde. Misschien had ik dat nog beter kunnen adviseren. Had ik iets kunnen faciliteren dat voorzag in de behoefte. Iets meer dan de contentkalender en de Ban Je Blogdip-workshop.

Ik bouw allang geen blogs meer in opdracht. Heb dat jaren met enorm veel plezier gedaan. Maar heb mijn focus verlegd naar mijn online trainingen over online communicatie en social media, wat ik alweer sinds 2010 doe. Ook over bloggen, ja. Maar dan als onderdeel van de contentstrategie. Als onderdeel van een overkoepelend online aanpak. Omdat nog zo ontzettend veel professionals veel meer willen weten over online communicatie in het algemeen, communicatiestrategie in het bijzonder...en hoe al die social platforms nu werken.

Misschien vind ik het daarom ook wel zo leuk en tof dat Karin dit e-book BlogBoek heeft gemaakt. Want ik denk dat velen hier iets aan hebben. Specialistisch. Veertig pagina's met praktische tips, schrijfopdrachten. Een no-bullsh*t ebook uitgegeven als EPUB en als PDF. Ik hoop dat velen er van gaan profiteren.

No blog, no glory.