Twitterjarig: 12 jaar

Ben Twitterjarig vandaag. Twaalf jaar geleden zocht ik online naar de Skype- en e-mailadressen van corporate bloggers in New York, voor m'n Corporate Blogging Trip 2007. Ik vond Twitter, maakte een account aan, en binnen twee dagen stond mijn agenda vol afspraken met die mensen - en meer - in NYC. Zo snel had ik nog nooit iets voor elkaar gekregen. Bizar vond ik het. Wat volgde was een stormachtige, long term love affair with the blue bird.

Bite size levensloop

ZOOO lang geleden voelt 2007 nu. Want het IS ook lang geleden. Sommige Twittervrienden van destijds hadden peuters. Die zijn nu bijna volwassen. Anderen trouwden. We zagen een tweetje na het om de vinger schuiven van de ringen. En zijn inmiddels gescheiden. Of hebben inmiddels een derde telg aan de rok hangen. We zagen bedrijven starten. Carrières pieken, dalen en opnieuw opbouwen.

We zagen livestreaming video opkomen en verdwijnen, om het weer terug te zien komen en nu als standaard online communicatie te ervaren. We zagen Twitterveilingen, Twittercruises, Twitterpicknicks, Twitterborrels, Twitterlunches. Twitterschaatsfeestjes. Twitteraars-van-het-Jaar. En Twitterfitties. Heel veel. Die zijn er nog steeds, zoals je weet.

We zagen in 2011 BN'ers Twitter ontdekken en keken verwonderd toe. Wij waren toch nerds...wat vinden BN'ers daar nu aan? Twitter werd mainstream. De snelste manier om nieuws te ervaren. En om een lift te geven of te krijgen als na stranden op een tochtig station, omdat de NS last had van blaadjes op de rails.

Lief, bruut, en soms verborgen

't Is het leven in beeld, kort en bondig. Soms lief, soms bruut. Met een overzicht van hoe het was. En hoe het nu is. De volgende stap is erkennen dat ik ineens klink als een ouwe oma. "...DIE GOEIE OUWE TIJIJIJD..." 👵

Man man man. Get a grip.

Tegenwoordig zitten we vaker op Instagram. Ik zit er ook. Met liefde en plezier. Soms met enige tegenzin. Als de wereld stukken glossier wordt weergegeven dan dat je weet dat die in werkelijkheid is. De werkelijkheid is weerbarstiger. Ongemakkelijker. Echter.

Terwijl we met z'n allen toch ook ons echte zelf laten zien. Ondanks alle filters, trending succesverhalen en best selfie poses. Dat neemt voor mij niet weg dat Twitter, Instagram en zoveel andere socials je de mogelijkheid geven om je creativiteit in te zetten. Te delen hoe je de wereld ziet. Je te verbinden met anderen.

Ik kijk zelf soms ook terug naar hoe mijn eigen visual timeline overkomt op mezelf, wetende wat ik nu weet. Ben ik dan altijd authentiek geweest? Ja en nee. Ja, want ik heb nooit iets laten zien dat niet waar is.
Heb dingen eigenlijk nooit mooier gemaakt dan ze zijn. Nee, want ik heb verdriet verborgen. Hartbrekend verdriet. Niets van laten zien. Niet eens achter een filter. Gewoon helemaal niet.

Wallen van het huilen? Zonnebril.
Ziel onder je arm en op zoek naar troost? Kattenfoto.
Uitgeput want te hard gewerkt? Bordje eten op d'n insta.
André Hazes-kerstmis? Skyline-uitzicht.

Zijn dit nou dingen om me voor te schamen? Nee, ik denk het niet. Ik denk dat er enorme kracht in kwetsbaarheid schuilt. Dat je deze kwetsbaarheid mag tonen, maar óók voor jezelf mag houden. Als je er teveel verdriet van hebt. En dat je dan mag delen wat je fijn vindt. Wat voor jou zelf het best werkt.

Transparantie en open delen wat je meemaakt en waar je doorheen moet is prima. Het zelf verwerken en online positieve verbinding vinden, ook.

It's all good.

In de afgelopen twaalf jaar Twitter vond ik veel mensen. Ik voelde en voel me met hen verbonden. Daar ben ik dankbaar voor. Nog iedere dag.

Hoe is dit voor jou?