Vrijuit spreken
Eén van de aanwezigen bij het event voor Internationale Vrouwendag vertelde me na afloop van mijn presentatie: "Je laadt vast op van spreken omdat het je bevestiging van buitenaf geeft." Dat geldt voor mij juist níet: het is precies andersom. Ik kan me uiten op een manier die bij me past. De vrijheid die ik daar bij voel, komt van binnenuit, niet van buitenaf.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het leuk als mijn werk op dat moment de aanwezigen aanspreekt. De hoofdmoot is echter: waarde. En de vrijheid om je te kunnen uiten zoals het best bij je past. Public speaking vind ik leuk. Ik heb het van mijn ouders en grootouders meegekregen. Spreken is één van de manieren waarop je je kunt uiten. De een schrijft, de ander spreekt, weer een ander is vrije kunstenaar. Ik laad op van het delen en word blij van verbinding met aanwezigen in de zaal. Dat is een relatie die je aangaat voor dat moment.
Bevrijdend, plezierig en leerzaam
Vorige week sprak ik op twee events: Public Speaking Academy in Amsterdam (gastspreker), en Internationale Vrouwendag, op uitnodiging van Delfts vrouwennetwerk Dea Dia Delft. Spreken vind ik een van de meest prettige werkvormen. Omdat het bevrijdend is, plezierig en leerzaam. De vrijheid om je standpunt en inzicht te delen met anderen, en je te laten verrassen door de waarde van inhoudelijke interactie met de zaal, is fijn. Het bevrijdt een idee uit je hoofd en hart, zodat er iets mee gedaan kan worden door en/of met een ander. Het mooie is, in mijn perceptie, dat het om die reden per definitie niet om de spreker gaat, maar om het idee of het inzicht dat je deelt. Het is een bijdrage aan het gemeenschappelijk belang. En als het goed is, kom je er zelf ook verder mee. Door reacties en interactie krijg je bevestiging of aanscherping van de door jou aangereikte inhoud of visie. Daar leer je ook weer van.
Foto: Mirjam van Beek
Thuis
Voor mij gold afgelopen week dat ik me opgelucht voelde dat ik me weer in alle vrijheid kon uiten op het podium. Het stroomde, ik hield niets achter, liet mezelf zien, in alle kwetsbaarheid en daarmee ook in alle kracht. Ik deelde ook meer dan me gewoon was. Dit was het afgelopen jaar wel anders. Ik liet mezelf wel zien (áls ik al op het podium stond) en ik bood wel waarde, maar het voelde een tijd niet als 'thuis'. Omdat ik niet goed in mijn vel zat. Nu wel weer. Het voelt weer als thuis op het podium. Het voelt ook als een nieuwe fase in mijn sprekerschap, na 13 jaar. Daar ben ik dankbaar voor en gelukkig mee. Ik ga nog veel delen in 2018. Uitnodigingen zijn weer welkom.