42
Op 21 juni, midzomerdag, bereik ik - als het me gegeven is - de leeftijd waar iedere nerd een sprongetje van in 't hart krijgt: 'The Answer to the Ultimate Question of Life, The Universe, and Everything.' 42. Kijk maar. Had een supercomputer 7,5 miljoen jaar over nagedacht. Toen ik de helft van mijn leeftijd nu was (toen werd ik 21 op de 21e), dacht ik iets in de richting van 'als je tweeënveertig bent, dan is je koers helemaal superclear en ben je tof en cool en collected'. Zo vond ik mijn moeder bijvoorbeeld op haar mooist toen ze rond de 42 was. En zij was best cool en collected. Een verschijning. Als ik nu in de spiegel kijk, denk ik: niet slecht voor mijn leeftijd. Anders dan mijn moeder. Heel anders. Dat is ook goed. Geeft aan dat je jezelf bent, je eigen versie. Qua look & feel word ik meestal jonger geschat. Als je jonger bent, kan dat je niets schelen. Pas wanneer je ouder wordt, weet je dat op waarde te schatten. Wat dus weer bewijst dat je...nou ja, vul maar in. Vintage. Is tegenwoordig hip. En ja, als je 42 wordt, heb je al veel om op terug te kijken. Over dingen die je gepresteerd hebt, dingen die niet gelukt zijn, dierbaren die je gevonden en verloren hebt. Keuzes gemaakt die richting gaven, je stuurden op je pad naar de volgende zegeningen en uitdagingen. Mooi man. En wat is er al veel waar ik op terug mag kijken.
Maar over dat je koers superclear zou zijn, en je cool en collected zou zijn op deze leeftijd, hè. Apenkool. In mijn eigen leven en in dat van vriendinnen gebeurt veel op het moment. Sommigen gaat het enorm voor de wind. Anderen kampen met fundamentele zaken waarvan we met z'n allen niet hadden gedacht dat ze zouden spelen...niet voor ons, niet nu. Die naïviteit is iets moois om te koesteren. Life is what happens while you're busy making other plans. We pakken de verrassingen aan. Ik zie vriendinnen dappere keuzes maken en doorpakken. In werk en in mijn privéleven. Ook ik probeer dat zo goed mogelijk te doen, wat soms goed lukt, soms minder. Het omarmen van uitdagingen als 'blessings in disguise'. En het verwelkomen van iets groots en prachtigs, met uitdagingen die je nooit had kunnen bevroeden. Maar waar je als een malle van groeit, als je het aangaat. In de slipstream zijn er de supermooie momenten, open, kwetsbaar, liefdevol. Die zie ik niet als vanzelfsprekend. En ik koester ze enorm, steeds meer, steeds meer.
Steeds meer.
In The Hitchhiker's Guide To The Galaxy was 42 het antwoord op 'The Ultimate Question of Life, The Universe, and Everything.' Het is nooit duidelijk geworden wat de exacte vraag was (toch een beetje een deceptie als het '7x6=?' zou zijn geweest, dus dat negeren we voor het gemak). Voor mij is het antwoord niet 42, en de vraag...hoef ik niet te weten. Ik mag bepalen wat 42 voor mij betekent, nu, vandaag.
Ik heb een aantal leeftijden als mijlpalen ervaren. Achttien, eenentwintig, vijfendertig ("omg bijna aan de verkeerde kant van de 30" dacht ik, hoe suf was dat, het leven werd alleen maar TOFFER). Veertig. Vond het een leuk feestje. Voor mij is 42 een volgend, subtiel, terloops stapje in verdieping van wat er is.
Ik heb mezelf alvast pioenrozen gegeven. En morgen een quality time dagje, roostervrij. Happy birthday, me!