Facebook en Instagram down: online kwetsbaarheid dwingt tot risicospreiding

Vanmorgen was er veel te doen over het feit dat Facebook even uit de lucht was. 'We' reageerden massaal op andere platforms, de media reageerden erop en mensen begonnen spontaan tegen andere mensen te praten. gewoon op straat. Het moet niet gekker worden. ;-) Ik denk dan: HET ideale moment om een duimpje aan je lokale barista te geven en de pay it forward coffee chain nieuw leven in te blazen.

Maar wat betekent de ophef over het uurtje Facebook-uit-de-lucht? Dat we kwetsbaar zijn. En dat je mogelijk een deel van je netwerk niet meer kunt bereiken (of in ieder geval niet heel snel) als je niet ook op een andere manier met hen verbonden bent. 

Is dat erg? Ik zou zeggen: het feit op zich dat Facebook een uur offline is: nee, dat is helemaal niet erg.

Wat wel erg is: geen maatregelen treffen en op één paard wedden. Vooral als de oorzaak onduidelijk is. Het uitvallen van een sociaal netwerk KAN een onvoorziene technische oorzaak hebben, zoals dat vandaag het geval was. Maar het kan ook iets anders zijn. Cue #elephantintheroom.

Concurrentie getransformeerd in kansen

Het social media landschap werkt eigenlijk als een soort waterbed. Als je op de ene plaats je ei niet kwijt kunt, ga je naar de andere plaats. Daar waar je vrienden zijn. Dat is geen concurrentie (alhoewel, wel voor de platforms onderling), maar dat is 'gewoon' menselijk gedrag. Dat wetende, kunnen we ons gerustgesteld voelen in dit principe. Er zullen altijd, altijd, altijd alternatieven zijn, in welke vorm dan ook. Altijd. Dat betekent alleen wel dat je dus ook je blik over de grenzen van Facebook moet blijven richten. Ik zeg hiermee niet dat Facebook binnen anderhalve week 'kassie-wijlen' gaat. Maar wel dat het kwetsbaar is om je uitsluitend op Facebook te richten. Ook in het kader van staatsveiligheid en je eigen veiligheid (om maar even een elephant in the room te benoemen). Want ja, social media kunnen gebruikt worden voor propaganda. En voor oorlogvoering. Het moderne bombardement zou zijn: de grootste communicatiestromen onmogelijk maken door social media te saboteren. Klik-offline. E dan? Dan niets. Niets. Back to basics. 

Maar goed, dit is niet in essentie een blogpost over de kunst van het oorlogvoeren met social media. Maar wel over het spreiden van risico en het creëren van - zover dat überhaupt mogelijk is - onafhankelijkheid van enkele partijen als Facebook of een ander platform. Hoe verbonden ben jij eigenlijk? En hoe kwetsbaar?

Twitter introduceert groeps-direct messages en video

Dus als Twitter daarnet communiceert dat ze groeps-direct messages introduceren, dan kun je erop rekenen dat Facebook even denkt: "Eikels, 'we' hebben Messenger en Whatsapp toch al? Wat nu?". Zakelijk gezien zou ik ook even slikken als ik Mark Zuckerberg zou zijn. Maar ik ben Mark Zuckerberg niet, ik ben Jojanneke. En ik maak gebruik van social media om mijn vrienden en zakelijke netwerk dichtbij te houden. Via welk platform dit dan ook het best werkt voor de doelen die ik voor ogen heb (dus Twitter: jeuj!). En ik vertrouw er feilloos op dat mijn netwerk en ik elkaar, op welke manier dan ook, dichtbij houden. 

En dat geldt niet alleen voor mijn netwerk. Dat geldt voor ieders netwerk. Welk netwerk dan ook, met welke ideologische motivatie whatsoever. Wat betekent dat? Dat alle conversaties over welk onderwerp dan ook via welk netwerk dan ook worden gedeeld. Onder de waterlijn. dat maakt het onoverzichtelijk en diffuus. De transparantiegoeroes zullen dit erg vinden. En ja, het kan gevaarlijk zijn. Ik heb er geen waardeoordeel over. Ik constateer het alleen. Ik zie het eerder als de menselijke aard, met de menselijke schaduwzijde. Én de zonnige zijde. Want verjaardagen en babyshowers organiseren we ook nog steeds via Whatsapp. En nu ook via Twitter groeps-direct messages.