Werken tot je zeventigste?
Deze week vond ik deze week een bijdrage van Robert Buisman in
mijn mailbox (in de nieuwsbrief van Innovatief Organiseren). Hij reageerde op het regeringsvoorstel over het werken tot het 67e levensjaar. Op zijn
bijdrage kon ik alleen maar ja-knikkend reageren. Na het openen
van de nieuwsberichten op Nu.nl zakte mijn kaak tot voethoogte: minister Donner wil laten onderzoeken of doorwerken tot het zeventigste
levensjaar ingevoerd zou kunnen worden. Want doorwerken tot je 67e
blijkt volgens Donner nog niet voldoende om het vergrijzingstekort op
te vangen. Zeventig!
Ik weet niet hoe u hier over denkt, maar ik vind het een absurd voorstel. Als de optie 'werken tot je zeventigste' zou worden ingevoerd, zou dit betekenen dat je na je vijfenzestigste doorwerkt voor diegenen die wellicht voortijdig sterven door... het te lang doorwerken. Ergo: je werkt voor het wegwerken van de tekorten van verzekeraars. De kans dat je zelf gebruik kunt maken van een bij elkaar gespaard pensioen, wordt kleiner. Is dit nu zwartgallerij aan mijn kant? Wellicht. Maar niet ongefundeerd.
Mijn vader heeft doorgewerkt tot zijn laatste snik: op zijn 64e is
hij overleden aan zijn vierde hartinfarct. Vijf maanden voor zijn
pensioen. Hij kon dus net niet genieten van een welverdiend leven als
pensionado. Mijn tante: overleden op haar 64e. Twee maanden voor haar
pensioen. Mijn oom: 55. Mijn moeder: 48. Het is niet dat de hele
familie jong sterft (mijn oma uit 1895 is maar liefst bijna 96 jaar
geworden), een ongezonde levensstijl heeft bij hen wel een rol
gespeeld. Roken en niet altijd gezond eten helpen nu eenmaal niet bij
het bereiken van een hoge leeftijd. Maar werkstress ook niet. Mijn
vader werkte altijd onder hoge druk. Targets, concurrentie,
lange reistijden, weinig thuis, lange werkdagen. Mijn vader was bij
lange na niet de enige die voor de pensioensgerechtigde leeftijd
stierf. Ik hoor regelmatig dat wanneer mensen op hun vijfenzestigste
stoppen met werken, de transitie te groot blijkt te zijn en zij binnen
drie maanden alsnog de enkele reis naar de eeuwigheid maken. En dit
zijn echt niet allemaal mensen met een ongezonde levensstijl. Is dit
niet gewoon een signaal dat er een structurele disbalans bestaat tussen
werk en het persoonlijke leven? Ik vermoed dat dat de reden is dat
steeds meer mensen voor zichzelf beginnen. Als ondernemer werk je ook
hard, maar dan wel vanuit het besef dat je dat voor jezelf doet. Dat je
bouwt aan een prettig leven, waar je nú al van kunt genieten.
Natuurlijk zijn er ook zeventigers die nog hartstikke vief zijn. En zo
hoort het ook. Maar zou je die viefheid dan niet veel liever gebruiken
om je zegeningen te tellen en te genieten van je laatste actieve jaren
met andere bezigheden dan, zeg, kantoortijgeren in de zakelijke jungle?
Ik ben trouwens wel benieuwd of minister Donner ook over de wortel
schietende trend van de jonge werknemer heeft nagedacht. Werknemers
bereiken op steeds jongere leeftijd topfuncties. Jong wordt gezien als
'eager, sexy en actief'. Oudere werknemers worden vaak afgeserveerd
(want zouden niet flexibel genoeg zijn, en ook nog eens te duur), en
komen vervolgens moeilijker aan de bak. Wat moeten zij dan gaan doen?
Komen er een soort Donner-banen (denk Melkert) voor
vijfenzestigplussers, uiteraard met sollicitatieplicht? Indien keurig
zestig uur per week gewerkt, dan korting op een rollator of
kunstgebit-upgrade? Ik hoop het niet mee te maken.
Gelukkig zie ik ook leuke voorbeelden van mensen die stoppen met
werken. Goede vriend D. (57) is vorig jaar december gestopt met werken.
Tikje vroeg, maar hij zag het jakkeren in de ratrace niet meer
zitten. Werd er depri van en ontwikkelde vergaande stress-symptomen.
Hij leidt nu het leven waar hij 33 jaar in loondienst voor heeft
gewerkt. Hij reist veel, doet veel voor anderen, kan tijd besteden aan
zijn kleinkind, en hij is niet meer de man die slechts op zondag het
vlees snijdt.
Ik had mijn familieleden van harte een prettig pensioen gegund, en
de
gelegenheid te genieten van kleinkinderen en bijna vergeten hobby's. Ik
ga maar eens dagdromen over wat ik als zeventiger in het leven zou
willen doen. Nog steeds schaatsreporteren langs het ijs? Onderzoek doen
naar lang vergeten manuscripten? Midgetgolfen? Groente verbouwen?
Voorlopig blijf ik maar fijn goed aan de weg timmeren met Eos
Communicatie. Op weg naar meer leuk werk en een gezonde leeftijd om te
stoppen. Deo volente.