Leuke bloggie lunchmeeting in Bryant Park

Vanmiddag had ik een lunchafspraak met Rachel Clarke, een mede-twitterer, webstrateeg en blogger. Het blijft fijn om in deze stad zoveel gelijkgestemden tegen te komen. Daar waar ik in Nederland vaak nog flink moet zoeken naar professionals die ik niet hoef uit te leggen dat online social networking geen overbodige hippigheid maar gewoonweg de volgende stap in marketingland is, struikel ik hier bij wijze van spreken over de slimmeriken. Buitengewoon prettig!

Ook Rachel is één van hen. Zij staat al enige tijd in mijn lijst Twitter-vriendjes, en het leek me wel een leuke gelegenheid om haar eens in het echt te ontmoeten. Ze werkt bij JWT hier in de Big Apple, ze komt oorspronkelijk uit Groot-Brittannië en heeft enkele jaren in Amsterdam gewoond en gewerkt. Dat maakt het voor haar gemakkelijker om zich in te denken in welk werkklimaat ik me bevind. Menig naam van goeroe is vanmiddag de revue gepasseerd.

Even wat highlights uit mijn spectrum bevindingen van vanmiddag:
1. Je verdient geen geld mét bloggen, je verdient het omdát je blogt en het slim insteekt (voorbeeld? Ha, als jij in mijn netwerk zit, wist jij allang dat ik een prijs heb gewonnen met mijn weblog over schaatsen. Waarschijnlijk weet je dan ook dat ik sindsdien meer opdrachten heb op onderwerpen die mijn werkelijke fascinatie hebben: maatschappelijk verantwoord ondernemen, corporate blogging, ontwerpen en communicatieadvies. Dit heeft niets met schaatsen te maken. Rara.....do the math!). Leg linken, netwerk en zorg voor goede content.
2. Bedenk voor wie je schrijft en bepaal je niche.
3. Bedenk altijd wat je precies wilt bereiken. Dit geldt helemáál als je in opdracht blogt.
4. Ga op pad om goede content te genereren en /of wees de goeroe op jouw vakgebied. En o ja, houd je blog actueel!
5. Heb er plezier in en maak het een onderdeel van je routine.

Rachel en ik hadden het nog over de heerlijke snelheid van New York. Je went snel aan het tempo, en ik kan me zo voorstellen dat het wel eventjes wennen is als ik weer terug in the low lands ben. Rachel voelt dat ook zo. Het is nog maar acht dagen geleden dat ik jarig was, maar het voelt alsof het twee maanden is. Ik doe natuurlijk ook zóveel indrukken op in korte tijd, dat de tijd vliegt - en gisteren een vervagende herinnering lijkt. Gelukkig blijf ik met mijn voeten op de grond staan en houd ik contact met mijn beste vrienden in Nederland.