Maatschappelijk verantwoord ondernemen begint de hype wat te ontgroeien. De behoefte van organisaties om maar vooral 'iets aan MVO te doen' begint te transformeren in een besef dat een maatschappelijke component voor lange duur, indefinately, deel blijft uitmaken van bedrijfsvoering en dienstverlening. Welke acties ondernemen bedrijven hiervoor? En moet het altijd een wollig karakter hebben? Het antwoord hierop? Ach, ieder 'ja' of 'nee' is relatief. Zoals in het handige boekje "Basisboek MVO" is te lezen, adviseert een bank om niet teveel te lenen. Daar is niets wolligs aan. Een bierbrouwer voert campagne tegen overmatige alcoholconsumptie, en te textielindustrie controleert toeleveranciers op goede werkomstandigheden. En tijdje geleden leek het te mooi om waar te zijn. Gelukkig is het steeds meer gemeengoed aan het worden.

Eos Communicatie vormt in de loop van de tijd een eigen modus om MVO te integreren. Eerder dit jaar lanceerde ik het label 'Blogging For Good'. Sinds mijn New York Corporate Blogging Trip in juni van dit jaar, heb ik hier vorm aan kunnen geven. Ik doneer een percentage van inkomsten gegenereerd uit blog-werkzaamheden aan goede doelen. Aankomende week is het moment dat ik mijn inmiddels ijverig bloggende opdrachtgevers de doelen kan voorleggen. Zij kunnen dan een keuze maken uit de doelen die ik heb geselecteerd. Doelen die dicht bij mij als mens staan. Want de slagingskans van MVO is aanzienlijk groter als de gekozen acties dichtbij de organisatie en de mensen staan.

Ik heb twee goede doelen gekozen (volgende week meer daarover). Ik was voornemens om als derde doel een initiatief te kiezen dat zich inzet voor Nederlandse weeskinderen. SOS Kinderdorpen ken ik, ze zijn supergoed. Maar wél in het buitenland. Dus ik ben op zoek gegaan naar een initiatief voor Nederlandse weeskinderen. Wat bleek: het is er niet. Ik heb het in ieder geval niet kunnen vinden. Ik heb er zelfs oproepen voor geplaatst. Nul op rekest.

Waarom ik er zo naar op zoek ben gegaan? Omdat ik zélf als tiener wees werd, weet ik maar al te goed met wat voor 'uitdagingen' je te maken kunt krijgen. En weeskinderen (tieners! Mensen die, net als iedere andere normale tiener, hun best doen om een plek in de wereld te veroveren en zichzelf en hun leven vorm te geven!) kunnen bést een steuntje in de rug gebruiken in hun zoektocht naar een beter bestaan, naar geluk. Want als tiener is het al moeilijk genoeg om je 'normaal' te voelen. En dat is uiteindelijk wat je wilt op die leeftijd: niet opvallen, ergens bij horen, je ergens thuis voelen. Misschien is dat wel dé reden dat weeskinderen niet zo opvallen. Ze wíllen niet opvallen. Laten we ze daar dan bij helpen. Zodat ze een normaal tienerleven kunnen leiden.

Dus, op herhaling: wie kent een initiatief dat zich voor Nederlandse weeskinderen inzet? Ik hoor het graag.

Ik ben benieuwd wat 2008 gaat brengen. Ik ga de kerst- en nieuwjaarperiode eens gebruiken om goed na te denken over nieuwe ambities, nieuwe manieren op MVO vorm te geven op een manier die past bij mij, en over nieuwe digitale innovaties. Dat soort gedachten gaan gemakkelijker als je iets praktisch om handen hebt. Ik ga uitgevoerde plannen evalueren en nieuwe ideeën dus bedenken...tijdens het klussen thuis! Dus met de verfpot en kwast in de hand, hoop ik op mooie ideeën.

Onlangs overlegde ik even bij LogiJob over een lopend klusje. Altijd leuk, want ze zitten sinds kort op een prachtige locatie, pál aan de haven. Het uitzicht is er altijd anders: enorme schepen (flatgebouwen vallen er soms bij in het niets), schuitjes, je kunt het zo gek niet verzinnen. Dat is niet de enige reden waarom het leuk is om bij te praten bij de logistieke professionals. Het blijkt namelijk dat sommige medewerkers dezelfde hobby hebben als ik: schaatsen. Langebaanschaatsen.

Eén van hen is een familielid van Sebastiaan Timmerman, verslaggever voor NOS Langs de Lijn. Een andere medewerker is tijdens zijn vakantie een tijdje omgegaan met een groepje Nederlandse schaatsters. Gespreksstof genoeg, dus! Leuk om te merken dat ook buiten mijn schaatsnetwerk interesse voor de sport is, en dat er geanimeerd over gepraat kan worden. En wees gerust...gelukkig wordt er óók nog een beetje gewerkt.

Deze Russische weblog is gekozen tot beste blog van de wereld! De blog is gekozen in de wedstrijd The Best of Blogs (the BOBs), georganiseerd door de Radio Nederland Wereldomroep en de Deutsche Welle.

De blog wordt onderhouden door een dame uit Wit-Rusland, die in realistische, esthetische en soms ietwat depri foto´s verslag doet van het dagelijks leven in Wit-Rusland. De jury vond dat deze blog uit eerste hand informatie biedt over een land waar we verder nauwelijks iets over horen of zien.

Dit is één van de foto's die op de winnende blog gepubliceerd staat.

Best opvallend, deze winnaar. Want als je de blog bezoekt, blijkt het een fótoblog (wel jammer dat ik de titels niet kan lezen, het cyrillische schrift beheers ik niet. Ik zal het Astrid, vriendin en Rusland-kenner, eens vragen). Alle adviezen over strategisch bloggen zijn hiermee in de wind geslagen. Misschien ook niet nodig, als het kernonderwerp van de blog 'fotografie' is. Toen ik de blog bekeek, kreeg ik meteen zin om mijn camera te pakken en op pad te gaan! Rotterdam (woon- en werkplaats) is vaak omschreven als de meest filmgenieke stad van Nederland, dus inspiratie genoeg, zou ik denken.

De beste Nederlandse blogs zijn de Volkskrantblog (mooi en inovatief, veel onderwerpen en goede tagcloud) en de succesvolle blog Frankwatching van Frank Janssen. Ga zo door, Frank! Super!

Vanaf nu zijn mijn blogs per mobiel te lezen! Om deze EosBlog of Schaatsreporter.nl op een pda of mobieltje te lezen, hoeft alleen de extensie '.nl' vervangen te worden door '.mobi'. Spannend, ik ben benieuwd hoe mijn blogs het uithouden in de lopende computers!

Vandaag kwam ik onderstaande cartoon tegen die menig blogger wellicht aanspreekt. Ik moest er in ieder geval smakelijk om lachen. Dave Walker is de maker.

Dave heeft het goed door: door bloggen word je wel bekender. Een paar maanden geleden was ik (in de hoedanigheid van Schaatsreporter) bij de perspresentatie van de TVM Schaatsploeg. Hartstikke leuke middag, veel interviews gehad. Ik sprak met mensen die nog even moesten wennen aan de naam 'Schaatsreporter', maar ik werd door een paar journalisten wel herkend als 'Jojanneke van den Bosch-die-veel-over-schaatsen-blogt'. Da's toch leuk. Maar het heeft me wel aangezet tot het maken van frisse nieuwe visitekaartjes voor Schaatsreporter. En ja, mijn naam staat er ook op. Kunnen de heren sportjournalisten me toch nog vinden!

Het kan de beste gebeuren: je schrijft iets op je bedrijfsblog dat iemand niet bevalt, en diegene neemt de moeite om negatief te reageren. En je weet: wat eenmaal op het web staat, is there to stay. Het kan een oenige reactie zijn van iemand die niet weet waar hij/zij het over heeft, het kan ook een concurrent zijn die even stoom wil afblazen.

Hoe dan ook: je hebt er iets mee te doen. Niets doen is zo ongeveer het onhandigste dat je kunt doen. Correctie: de reactie weghalen is het onhandigste dat je kunt doen. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, en als je zelf de reactiepoort op je blog open zet, moet je er ook voor open staan. Als je het niet eens bent met de negatieve reactie, reageer er dan snel, to-the-point en duidelijk op. Staaf jouw mening en laat zien dat je een discussie niet uit de weg gaat. Mocht degene met de kritiek daar niet tevreden mee zijn, kun je er ook nog een mailtje aan wijden. Als de criticaster echt met scheldwoorden in de weer is, onderneem dan duidelijkere stappen. En schrijf altijd je reactie (op je eigen blog) onder je eigen naam. Gebruik dus geen schuilnaam. Actieve participatie op internet is de enige manier om het negatieve tij te keren.

Dit is de realiteit in PR vandaag de dag: PR 2.0 is niet meer weg te denken.