Twintig jaar online, twaalf jaar bloggen

In het voorjaar van 1994, nu twintig jaar geleden, leerde mijn eerste vriendje me mijn eerste hyperlink HTML'en. Ik vond het fantastisch. Want als ik van pagina A naar pagina B kon klikken, dan kon B ook naar A. En van iedere pagina naar iedere pagina, overal, altijd. Ik dacht: 'en nu is niets meer zoals het was'. Ik linkte naar pagina's in Verweggistan. Las verhalen van overal op de wereld. Zat op een gegeven moment zelfs negentien uur achtereen te html'en. Niet echt gezond, maar menig gamer vandaag lacht erom. ;-) In 1994 zat ik in mijn tweede studiejaar op de kunstacademie. Later in mijn opleiding bouwde ik websites voor architecten (o.a. via ArchiNed). De wereld was écht fundamenteel anders geworden. En dat is 'ie nog steeds. Maar goed. Online since 3,5" floppies dus, zeg maar.

Toen ik een paar jaar na mijn afstuderen op communicatieafdelingen ging werken, viel het me op dat websites nog zo 'brochures vertaald naar internetpagina' waren. Ik miste een echte manier van communiceren. Vond corporate teksten vaak zo geforceerd overkomen. Bij ieder jaarverslag dat ik redigeerde dacht ik 'maar wat bedoel je nu écht? En waar sta je nu écht voor? En waar blijkt dat dan uit?' Vragen die door de meeste corporate teksten niet beantwoord werden. En waar, eerlijk is eerlijk, mijn werkgevers ongelooflijk chagrijnig van werden. Naïviteit werd me verweten. Maar ik wilde het nieuws-achter-het-nieuws. De waarheid, wat dat ook moge zijn. Ook als die waarheid soms wat minder florissant zou zijn. Want gladde praatjes, ja, die hadden we wel genoeg gehoord in de early naughties.

Daarbij wilde ik graag columns schrijven. Niet dat ik daarvoor werd gevraagd; ik was immers begin twintig, een wijsneus en had geen opleiding tot schrijver gevolgd. 'Dan doe ik het zélf wel', dacht ik. Bloggen bleek de uitkomst. Ik had een podium, schreef zelf mijn stukjes. Over schaatsen, over mijn vrienden die op wereldreis gingen, over Anne Frank die niet 'de grootste Nederlander aller tijden' mocht worden, over de moord op Theo van Gogh, over mijn werk waarvoor een minister mijn kantoor bezocht, over polarisatie in ons land, over het overlijden van de paus, over afvallen. Eigenlijk over van alles. Kort na het schrijven op mijn eerste blogsites (op 20six.nl en moerstaal, waarvan eerstgenoemde gehacked werd en mijn stukjes naar de vergetelheid bonjourde) startte ik mijn blog Schaatsreporter - altijd scherp, soms op glad ijs. Omdat ik wilde schrijven over één onderwerp waarover ik niet uitgepraat raakte. Om een lang verhaal kort te maken: zeven jaar geschreven over langebaanschaatsen. Zomer en winter. Met een enorme liefde voor het nieuws-achter-het-schaatsnieuws. Die liefde voor het schaatsen gaat nooit meer voorbij. En Schaatsreporter werd een succes. Zelfs een prijs mee gewonnen. De blog scoorde in zoekmachines in 2005 zelfs (op schaatsgebied) eventjes boven het Algemeen Dagblad.

Ik kwam erachter hoe dat werkte met zoekmachines.  En ik wist en voelde: als dit zo werkt voor mijn hobby, dan werkt dit zéker voor mijn werk. Ik zegde mijn baan op, startte Eos Online Communicatie op 1 april 2006 en in 2007 vertrok ik naar New York voor mijn NYC Corporate Blogging Trip. Om kennis uit te wisselen met andere communicatoren die zich op 'online' stortten. Het was de hemel. Via Twitter vond ik iedereen met wie ik wilde afspreken voor overleg. Mijn hele agenda stond binnen drie dagen vol. De kennis die ik opdeed vertaalde ik naar de Nederlandse situatie (Amerika is toch wel een beetje anders dan ons land), en na terugkomst ontwierp en bouwde ik corporate blogs voor mijn opdrachtgevers. De wereld was écht anders. Op basis van blogstrippenkaarten die ik aan mijn opdrachtgevers verkocht, onderhield ik de vormgeving van hun door mij gebouwde blog en hielp hen redactioneel op weg op momenten dat ze even in een 'blogdip' zaten. 'Ban je Blogdip' heette de workshop die ik daarvoor in 2007 ontwikkelde (waarvan de inhoud overigens nog steeds in mijn Leergang Online Communicatie & Social Media is verwerkt, maar dan natuurlijk wel geactualiseerd, hè!). En in-company workshops over corporate bloggen. Het is echt te gek om te zien hoe bedrijven hun eigen verhaal 'ontdekken' en hun online stem vinden en laten zien. Open. Vrij. Scherp. Gaaf.

In twaalf jaar tijd is er op blog-gebied wel het één en ander veranderd. Met name wat betreft schrijfkwaliteit van bloggers overal in de wereld. En het niveau dat ze zichzelf opleggen. Gelukkig maar. De afgelopen dagen is er nogal wat geschreven over het nu twintig jaar oude (jonge?) fenomeen 'bloggen'. Een prachtige blogpost van Henk-Jan Winkeldermaat bijvoorbeeld. Over schrijfkwaliteit op blogs vond onlangs ook een scherpe (en classic) discussie plaats op Twitter.

Blijvertje
In essentie is de succesfactor van blogs precies datgene waar we al jaren behoefte aan hadden, en wat nu steeds meer gemeengoed wordt: het verhaal achter het verhaal. Meningen. Visie. Persoonlijke ervaringen. Wie de mensen zijn die 'het werk' verrichten. En die verschuiving vind ik fantastisch. Ik hoop dat het een blijvertje is. Ik weet het eigenlijk wel zeker. 

Irritant hoge latjes
Tja. Ik zou het nog vaker moeten doen. Mijn gedachten delen. Signalen die ik over online communicatie opvang en mijn visie daarop ventileren. Hoeveel onderwerpen ik per dag wel door mijn hoofd heb razen...bizar. Ik noteer ze allemaal braaf in mijn iPhone. Zodat ik ze keurig kan uitwerken. Een klein deel van deze onderwerpen halen uiteindelijk mijn blog. Sommige van de thema's waarover ik niet blog, verwerk ik dan weer in mijn leergang. Of ik deel het in een advies aan een opdrachtgever of individuele cursist. Aan inspiratie geen gebrek. Aan output trouwens ook niet. Alleen mijn eigen hoge latje van, hè. Dat latje. Yep. En toch...is bloggen ook: accepteren dat je niet ál je ideëen allemaal meteen omzet in briljante blogposts. En soms is een tweet (of tien) gewoon sneller geschreven dan een blogpost. Het zijn echt twee verschillende media, twee verschillende manieren van schrijven. En niet perfect is ook okay. Als je alles alleen maar perfect wilt doen en er anders niet aan wilt beginnen, krijg je nooit iets gedaan. Ja toch, niet dan. Dus we bloggen vrolijk verder. :-)

Ook beter leren bloggen? Dat kan jij. Ik leer het mensen al jaren via SlimmerBloggen.nl. Alle kneepjes leren, waar en wanneer iemand wil. Binnenkort (rapapaaa....tromgeroffel) vind je de nieuwste editie van deze e-learning cursus weer hier op de site. Want ik bied 'm al vier jaar online via e-learning aan. En nu dus vernieuwd. Jeuj! Interesse voor aanmelding? Laat het even weten. Regel ik het voor je. Je kunt er binnenkort mee starten.