Social media - en altijd natte wangen bij Olympisch schaatsen

De Olympische Winterspelen en social media. Er zijn ongetwijfeld al heel veel blogs geschreven over het nut van social media, topsportbeleving en prachtige wilde statistiekjes over het aantal tweets per seconde (2000) en zo. Vast ook met heel veel glossy infographics. En natuurlijk over het feit dat je als bezoeker in Sochi niet de illusie moet hebben dat je ook maar IETS voor jezelf kunt houden. Daar ga ik het dus niet ook nog eens over hebben. :-) Ik ga het hebben over hoe social deze Spelen zijn. In de betekenis van sociaal social.

 

Soms op glad ijs

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben in de ban het langebaanschaatsen. En dat is nu dus echt enorm smullen op de Olympische Spelen. Wat een prachtprestaties hebben onze dames en heren al neergezet. Ongelooflijke klasse. Daar waar mijn social media inzet eigenlijk pas echt goed begon, was ook bij het schaatsen. In 2003. 'Schaatsreporter - altijd scherp, soms op glad ijs'. Dat was mijn site. Ik schreef er meer dan zeven jaar over alles wat met langebaanschaatsen te maken had. Trainingsschema's, meschrijflijsten, prognoses, verslagen, video's, interviews. Een gesprekje bij de ijsbaan met Sven Kramer. Ja, en zo. Oh, de nostalgie. :-) Zomer, winter, dag in, dag uit. Met ongelooflijk veel plezier. Onbetaald. Gewoon, voor de lol. Om het nieuws achter het nieuws te laten zien. Om te tonen wat schaatsers moeten doen (en vooral laten) om zo ver te komen. Om te tonen hoe ze zichzelf weer weten vlot te trekken na een teleurstelling. Want destijds was daar nog geen nieuwsvoorziening voor. Holland Sport bestond nog niet. Bloggen gebeurde ook nog niet heel erg veel. Twitter was nog niet geboren. Na een paar jaar, in 2007, won ik zelfs een prijs (van het weekblad Sportweek) met Schaatsreporter. Het was gewoon heel fijn om te doen. Totdat Sanoma een noodlottige fout maakte bij de migratie van al mijn artikelen van het technisch uitstekende TypePad naar WordPress. Schaatsreporter was in één klik op de knop dood. Het is nooit goed gekomen. Mijn content heb ik nooit teruggekregen. Ook was de communicatie met Sanoma om te huilen. Dat deed ik dan ook. Meerdere malen. Ik kan er nog van vol schieten. Ik raakte duizenden uren werk kwijt, en vele, vele artikelen. Maar laat ik het daar niet te lang over hebben. Laten we het hebben over hoe wonderlijk en fijn mensen in social media het schaatsen beleven. Wat daar mogen we dankbaar voor zijn. Nu, tijdens de Spelen. En laten we eens kijken hoe sociaal dat is.  

De schaatsers en social media

In het kort: mijn diepe wensen van ooit, tijdens de Schaatsreporter-periode, zijn eindelijk uitgekomen. Schaatsers delen hun ervaringen via online media. Twitter. Blogs. Foto's. Facebook. Instagram. We zien eindelijk beelden van achter de schermen. Zien hoe ze zich voelen. Dat wat ik ooit al hoopte, en wat Jan Bos ooit als enige deed (maar na enige tijd door omstandigheden mee moest stoppen). Maar het gebeurt nu: schaatsers delen hun emoties, prestaties, hun hoop en dromen. En dat is prachtig. Het was even een paar jaar wachten, maar daar is het dan. Te gek. Wat een luxe voor schaatsfans. En misschien voelen schaatsers zich nu ook net iets meer verbonden met de wereld buiten het Olympisch dorp dan voorheen. 

De schaatsfans van alle tijden

We delen onze emoties tijdens het kijken. Op Facebook. Op Twitter. Met hashtags als #Sochi2014 en #schaatsen. We hebben het boerenkool-op-schoot-en-schaatsen-kijken-gevoel uitgerekt. Online. Samen. En de blogcontacten van de Schaatsreporter-tijd zijn er nog steeds. Nu onder twitter-handles. Zoals @Jolanda_Hains, @unykk, @wimijpelaar en vele anderen. Enerzijds denk ik: deze communicatie is meer van hetzelfde. Is dat erg? Nee. Natuurlijk niet. Het is wat het is, en dit zijn de emoties van mensen. Ik zit ook gewoon in tranen boven mijn bord macaroni te luisteren naar het Wilhelmus en te staren naar Stefan Groothuis en Michel Mulder. En ik ben niet de enige... 

De nieuwe schaatsfans

...want nu de naam Mulder toch gevallen is: internationaal zijn sprinters Michel en Ronald Mulder niet onopgemerkt gebleven. Sowieso worden alle Nederlandse schaatsers met ongelooflijk bewonderende blikken bekeken. Niet alleen om de schaatsprestaties. Kunnen we ook eerlijk over zijn. Met name in de Verenigde Staten is de tweeling Mulder populair. Dit merkte ik toen ik de nacht na de overwinning van Mulder, Smeekens en Mulder (500 meter) wakker lag en even mijn Twitter timeline doorscrollde. Ik zocht op de trefwoorden 'Dutch skaters'. Ik was wel benieuwd hoe men internationaal naar 'onze' prestaties keek. Of men blij was, geïnspireerd of gewoon een beetje jaloers. Ik lag te scha-te-ren in mijn bed. Blijkt er zelfs een hashtags #MulderTwins half en half trending te zijn. Ik werd verrast door honderden (als het er al niet meer waren) tweets over onze mooie schaatsers. Een zeer kleine greep uit al het moois (echt, buikspiertraining door de slappe lach): 

 

Wij wisten natuurlijk allang wat voor vlees we in de kuip hadden. En waarom menig reclamecampagne er ineens wel heel erg fijn uitziet. Dat zagen we pakweg twintig jaar geleden al. Nu weten we ook dat de dames en heren in het buitenland dat ook graag willen zien.  Dat levert hilarische nachtelijke (want tijdverschil) twitterscrollsessies (3x woordwaarde) op. Ik heb de afgelopen dagen enorm genoten van de geweldige opmerkingen van duizenden (echt) mensen die (bijvoorbeeld) spontaan overwegen te emigreren naar Nederland en dan ook meteen alvast hun 'future husband' uitzoeken aan de startlijn van de 500 danwel 1000 meter. Het is toch ongelooflijk grappig, menselijk, en soms een beetje oenig. Dat kenmerkt dus ook het sociale, alledaagse, van social media. En daar krijg ik nu een warm hart van.

Daarbij moet het ook echt heerlijk zijn voor Michel, Ronald, Sven en consorten om te ontwaken na hun medaille-uitreiking, dan even hun timeline checken. En dan dat soort tweets tegenkomen. Ghe, dat is toch 'the icing on the cake'. En ik gun het ze zo. Het hoort bij het pakketje van het heldendom. Ard Schenk had dat toch ook. Niets nieuws onder de zon. Maar nu delen 'we' het ook massaal online. Lief wel, eigenlijk. Vertederend. Complimenteus. We worden allemaal een beetje gek tijdens dit soort Oranje successen. De koning en koningin vieren sociaal met ons mee. Fietsend door het Olympisch Dorp. Scrollend op hun iPhones in het publiek. Houden zo. 'It almost converts you to monarchism', schreef de Australische fotograaf Richard Tulloch over deze prent van het koninklijk paar op oranje fietsen. Menselijk. Social. 

'In my next life, I want to come back as Dutch'
Dit schreef journaliste Katie Baker over haar ervaringen in Sochi. Over de schaatscultuur. En hoe wij die vieren. Naast de bewonderaars van de 'look & feel' (nou ja, in ieder geval de 'look', aangezien we de 'feel' niet echt kunnen beoordelen, hè) van onze Nederlandse schaatsers, wordt gelukkig ook hun techniek en gevolgd. En wordt het als een mysterie gezien dat 'onze jongens' uit het niets gekomen lijken te zijn. Dat is niet waar: de afgelopen jaren heeft een grote verschuiving plaatsgevonden in onze nationale schaatstop. Met name in het na-Olympisch jaar 2011 zagen we de één na de andere nieuwe naam. Namen die hun positie in onze nationale competitie (en in het wereldbekercircuit) hebben bewezen. Voor Olympische begrippen is dat misschien 'uit het niets'. Daarbij is Nederland ook wel een heel erg specialistisch land. Er zijn kostelijke (echt, kos-te-lij-ke) artikelen geschreven over de Nederlandse schaatscultuur. Dit fijne stuk bijvoorbeeld, dit priceless piece (met ge-wel-di-ge foto van de hugging #MulderTwins die ik niet hier plaats om copyright-redenen) en dit stuk. 

Tussen de oren

Ook hoe de schaatsers 'tussen de oren' zijn, blijft niet onbesproken. Na de hartverwarmende, ontroerende onthulling van Stefan Groothuis over zijn strijd met depressie in het verleden, blijkt zijn verhaal voor velen een inspiratie te zijn om ondanks eigen leed, toch het beste van het leven te maken. Te gáán voor levensgeluk. Voor vervulling, prestatie. En gewoon tevreden zijn. Dat is voor meer mensen dan je wellicht denkt namelijk al heel wat. Misschien wel voor de meeste mensen. Lees bijvoorbeeld deze blogpost van Martin Jan Melinga maar eens. Kreeg ik vandaag toegezonden via Facebook. Ik denk dat Stefan en zijn levensloop meer betekenen voor veel mensen dan hij wellicht zelf weet. Dat siert de man ook nog eens extra. Ik schonk Stefan in 2007 een mok, net na zijn achillespees-blessure, toen ik hem bezocht in de hoedanigheid van Schaatsreporter. Gisteren beloofde ik Stefan een nieuwe mok. Met een nieuwe wens. Ben zo blij voor 'm. Social.

Ouders
Voor mijzelf geldt dat ik diep ontroerd raak bij de aanblik van het geweldige enthousiasme en de emmers vol liefde die de vertederende ouders van Michel en Ronald Mulder hebben bij het zien van hun jongens. Bij het meeleven aan de rand van het ijs. Bij het omhelzen na een mooie prestatie. Ik kan niet genoeg benadrukken wat de waarde is van juichende, stimulerende ouders. Prachtig om te zien. Pijnlijk soms ook, als je zelf die ouders niet meer hebt. Daar weet ik dan weer alles van. Zaterdag a.s. is het vierentwintig jaar geleden dat mijn moeder overleed. Mijn moeder, die me altijd stimuleerde het beste te maken van de dingen die ik deed. De stilte die er al vierentwintig jaar is. Ook als ik nu successen behaal (en soms teleurstellingen incasseer). Misschien dat ik daardoor wel extra geraakt ben als ik de ouders (Luud en Leidy) van de Mulder boys zie met hun jongens. Prachtig. Het betekent zoveel. Speciaal ook voor de moeder van de tweeling. Zo keek zij in 1986 de Elfstedentocht, hoogzwanger van de jongens. Ze heeft de bevalling een dag verzet. Omdat ze de Elfstedentocht niet wilde missen. En weet je? Ik begrijp het helemaal. En ja, dan schiet ik net even wat eerder vol dan bij het Wilhelmus, als er dan een plak gehaald wordt. Ik schreef in mijn boek 'Zo, nu ben je wees' ook een hoofdstuk over mijn liefde voor het schaatsen. En hoe het schaatsen mij persoonlijk hielp in mijn rouwverwerking. Hier zie je een stukje uit het hoofdstuk dat daarover gaat. Mijn verhaal. Ik deel het. Social. 

Zo zijn er talloze thema's die voor mensen spelen. Bewondering. Aantrekkingskracht. Bakvissigheid. Geestelijke gezondheid. Verlies in het leven. Eigenlijk passeert bijna elke emotie de revue wel tijdens de Spelen. Omdat ieder mens zijn/haar eigen verhaal heeft. Eigen ervaringen heeft en een referentiekader van waaruit de wereld bekeken wordt. En die thema's mengen zich met evenementen als de Olympische Spelen. En door sociale media kunnen we dit ook van elkaar ervaren. Wordt het zichtbaar. We delen en zien het samen. Online. Social. 

We zijn nog niet klaar met de Spelen. Ik heb één van mijn vergaderingen, die iemand op 18 februari wilde zetten, uitgesteld (heb mijn Elfstedenclausule uitgebreid met olympische Nederlandse cruciale wedstrijden). Ik verwacht namelijk niet van mezelf dat ik op die dag een coherent gesprek kan voeren. Dat ambieer ik niet eens. Het is dan namelijk D-Day voor Sven (de 10.000 meter hè). We weten allemaal wat dat betekent. Ik vermoed dat het tijdens die pakweg dertien minuten zeer stil op straat zal zijn. Ik zit alvast klaar met de Kleenex. Voor het Wilhelmus. Het moment samen zien en delen. Online. Social.  

Het werk gaat natuurlijk wel gewoon door. Online strategienotities beoordelen. Social media plannen doornemen. Werk van mijn cursisten @onlinecomm, van mijn Leergang Online Communicatie & Social Media. Maar ik werk wel in een aangepast schema. Doen topsporters ook bij tijd en wijle. Hun schema aanpassen. Om naar wens te presteren. En ook nog een beetje te eh, leven.

Geniet ervan, mensen. 

P.S.: Extra lach van de dag: een Nieuw-Zeelandse sportcommentator zag onze koning en koningin aan voor de ouders van Michel en Ronald Mulder. Het zal de overeenkomst in haarkleur geweest zijn. Hihi.