Putting It Together - of wat Streisand met online trainingen te maken heeft
Een paar keer per week vind ik wat ontspanning als ik elpees afspeel op mijn pick-up. Ik realiseer me goed dat dit een zin uit 1985 lijkt. En toch is het 2014 en meen ik het. Het niet online zijn, het even puur in het moment zijn. Heerlijk. Geen bliepjes, geen tuutjes, geen sloot mail...tot de volgende dag. Op dat soort momenten zie ik dingen vaak net even wat helderder. Zonder ruis. De essentie. Over dingen in mijn leven en mijn werk. Grote Dingen. Deze keer was het extra bijzonder. Bij deze: een recht-uit-het-hart-blog.
Leestijd artikel: ca. 4 minuten.Zondagavond luisterde ik naar The Broadway Album van Barbra Streisand. Wij hadden vroeger, toen ik pakweg elf jaar oud was, die elpee ook thuis. Grijs gedraaid. Onlangs vond ik precies dezelfde elpee op een rommelmarkt. Ik twijfelde geen moment en kocht hem. En ik luisterde. Alle loopjes en alle Streisand-uithalen klonken nog net zoals toen, achtentwintig jaar geleden. Met de herkenning van de muziek hoefde ik mijn ogen maar even te sluiten en ik was weer heel even bij mijn ouders thuis. Voelde bijna die vloerbedekking weer aan mijn blote voeten. Natte haartjes, nog even opblijven. Dat het niet bij je opkwam om te betwijfelen dat de wereld de dag erna nog net zo veilig zou zijn als de dag ervoor. Toen ik nog naar Somewhere kon luisteren met droge ogen. Toen dat veilig gevoel nog soort van vanzelfsprekend was.
Later leerde ik dat niets vanzelfsprekend is.
2014. ‘Putting It Together’ klinkt uit mijn boxen. Streisand vertelt/zingt daarin hoe het is om kunst te maken. Dat het niet makkelijk is. Dat je je visie moet volgen. Dat je vaak tegenwerking treft, waar je dan mee moet dealen. Dat je eigen ideëen stiekem vaak beter zijn. Dat je er de tijd voor moet maken. Dat je bij hindernissen moet doorzetten. Dat eerder behaalde successen geen garantie zijn voor de toekomst. Dat wat je dan ook maar gepresteerd mag hebben uiteindelijk niets uitmaakt voor je nieuwe project. Want je moet altijd opnieuw auditie doen. Iedere keer weer. En dat het, och jee, ook nog moet verkopen. Want als er niet naar de plaat geluisterd wordt...nou ja.
A vision’s just a vision it it’s only in your headIf no one gets to hear it, it’s as good as deadIt Has To Come To Life!
Eigenlijk is dat heel goed. Dat je iedere keer opnieuw moet beginnen. Daardoor ontdek je steeds iets meer over jezelf. Je ontdekt of je inmiddels-wel-of-nog-steeds-niet in staat blijkt om nieuwe oplossingen te vinden voor dat ene euvel. En je voelt ook steeds beter aan hoe je energieniveau is. En hoe je werk ‘valt’. Of je werk goed aansluit bij degenen voor wie je het maakt. Daarbij: als mens ontwikkel je je steeds verder. Dat houdt nooit op. Als het goed is. Als jíj goed bent. En je ontwikkelen gebeurt niet alleen in je hoofd. Het groeit door in je vaardigheden. Daad voor daad.
Precies dat gevoel heb ik bij mijn online trainingen.
Bit by bit, putting it togetherPiece by piece, only wayTo make a work of art.Every moment makes a contribution,Every little detail plays a part.Having just the vision’s no solution,Everything depends on execution,Putting it together, that’s what counts.
Precies. Bit by bit. Piece by piece. En dan moeten al die schakeltjes kloppen. "Link by link...making the connections - yes we do!"
Inhoud.
Techniek.
Didactiek.
Geluid.
Video.
Formaat.
Beeldmateriaal.
Vormgeving.
Programmering.
Leerpad.
Communicatie.
En verhip ja, sales.
En dan alles nog een keer, want social platforms veranderen om de haverklap. En de strategievragen formuleer je ook steeds scherper. En knopjes verschuiven ook regelmatig.
Het is nooit klaar. Nooit.
Ik weet nog goed hoe ik vijf jaar geleden met de online trainingen begon. Al die dingen tegelijk. Als een soort racefiets met zevenentwintig versnellingen schakelde ik heen en weer. Paste steeds mijn snelheid aan. Eerst een uur inhoud, dan weer een uur techniek. Dan een presentatie bedenken, maken...en de volgende dag screencasten. Want tijdens een van de klusjes tussendoor (of tijdens het poetsen van de badkamer) plopt altijd net dat goede idee op. Dat idee dat je les nog net even beter maakt. Net even sneller. Net even slimmer. Net even mooier. Net even strakker vormgegeven. Net even grappiger. Net even actueler. Net even...
De valkuil van de perfectionist.
In een interview met Streisand (ja, dat YouTube ik dan meteen even op mijn Chromecast, als ik een plaat heb geluisterd, iets van de maker zelf horen om de creatie – The Broadway Album – wat meer in een persoonlijk kader te ervaren) bleek ook maar weer dat La Streisand zelf een hardnekkige perfectionist is. De film Yentl regisseerde ze, ze acteerde erin, zong erin, hield nog net niet zelf de camera vast.
Controlfreak.
Guilty (Barbra-pun intended). Loslaten is niet mijn ding. Nooit geweest. Op de kunstacademie was het niet anders. Liever een nacht doorwerken en zelf een te gek resultaat maken dan met minder genoegen nemen. Naast de kleurenlaserprinter (in 1993 was dat heel hip) staan en een beeld net even een paar millimeter verschuiven.
Loslaten zou wel mijn ding wat meer moeten zijn. Zeggen ze.
Ondanks dat iedere businessgoeroe je vandaag vertelt dat je vooral zoveel mogelijk dingen moet outsourcen waar iemand anders beter in is, zodat jij kunt excelleren in jouw kernkwaliteiten, schaalbaarheid, dat soort dingen...gelden er soms andere regels. Als je zelf alles hebt ontwikkeld omdat het gewoon nog niet bestond. Inmiddels is ook zakelijk gebleken dat het goed is dat ik sommige dingen (wel) in huis heb gehouden (en sommige niet).
En dat is prima.
Inmiddels ben ik zover dat wat ik eerst als perfectionisme door mijn aderen had gieren, zich heeft omgevormd tot striving for excellence. Daar is helemaal niets mis mee. Het kost nog steeds veel tijd. Er wordt nog steeds op millimeters en pixels gelet. Dingen uit handen geven is nog steeds lastig. Ik geloof vaak niet dat sommige werkzaamheden door anderen net zo goed gedaan kunnen worden. Klinkt hard, he? Is het ook. Maar het voelt wel zo. Zo hard ben ik ook voor mezelf. Maar gelukkig gaat het creëren van nieuwe dingen niet meer met die verbetenheid van ooit. Met meer ontspanning blijk je ook heel goed te kunnen presteren. Heb je er ook meer plezier in. Ik bedenk met meer gemak meer toffe wendingen in online lessen. Meer dan ik kon toen ik nog maar een jaar (of zo) ervaring had met het maken van online cursussen.
E-learning can be art. It depends on how you think and create. Dat zong Barbra trouwens niet. Dat schreef ik namelijk net. :-)
Het gaat er maar net om hoe je er als mens en professional in staat.
Toeter je alleen snel een serie screencasts in met instructie over hoe je een LinkedIn-profiel invult en hoe je je professional headline optimaliseert? Of duid je daarnaast ook het belang van LinkedIn en geef je meer inzicht? Toon je aan hoe netwerken de wereld enorm heeft veranderd? Dat ieder individu zijn leven verandert door netwerken, informeel en formeel? En dat social techniek er niet zozeer is om een profieltje op te maken ‘zodat je erbij hoort’, maar dat je je leven op zin grondvesten kan laten schudden, postitief of negatief? En dat die techniek er voor jou, mij en iedereen is? En dat er echt manieren zijn om je te onderscheiden van de rest op LinkedIn, Facebook, Twitter of welk netwerk dan ook? Dat je niet altijd zo’n foto hoeft te plaatsen met-je-hand-onder- je-kin-omdat-dat-slim-zou-staan? Dat je met woorden een verschil kunt maken? En met een eigen beeldtaal ook? Dat je niet altijd alle regels hoeft te volgen? Omdat standaard aanpak je een stuk eenheidsworst maakt? En dat je een mer-à-boire uit LinkedIn kunt halen zonder überhaupt naar de website te gaan? Dat soort dingen? En hoe vertel je dat dan? En hoe check je of de boodschap geland is?
Kennis creëren. Duiden. Overbrengen. Laten landen. Checken. Leercurve stimuleren. Controleren. Nog een keertje, maar dan beter. En nog eens. Goed gedaan, opdracht geslaagd! Volgende uitdaging. Er komt echt veel bij kijken voordat ik een tweet kan publiceren met #woei, #heiho of #goodbusy erin. Luister maar naar Barbra. The Queen Of #heiho. Gelukkig leven wij overigens niet meer in het tijdperk dat we afhankelijk zijn van vinyl (maar er voor de lol naar kunnen luisteren) en talloze digitale technieken tot onze beschikking hebben. Die zijn minder duur maar kosten wél héél véél tijd.
Het gaat erom hoe je er als mens in staat. Wat je mores zijn. Of je deugt. Waar je latje ligt.
Snel gegenereerde informatie verkopen of mensen echt meenemen op een gaaf leerpad? Snel cashen of een extra stukje van jezelf geven, zonder enige reserve? Maak je iets dat er wel geinig uitziet of ga je tot het gaatje om je les zo goed mogelijk te illustreren? Jij kan alleen zelf die afweging maken als je iets creëert. Ik kom tot de conclusie dat ik altijd een stukje van mezelf geef. Niet alleen kennis. Niet alleen vaardigheden. Niet alleen stijl. Niet alleen een nifty platform.
Ik geef een stukje van mezelf. Met overgave. Of ik het resultaat altijd goed genoeg vind? Nooit.
Ook niet na de vijfhonderdste (serieus, geen grap, 500e) online trainingsvideo. Niet dat de video’s niet goed zouden zijn. Gelukkig hebben cursisten er veel aan. Maar zodra een video af is, zie ik manieren om het nog beter te doen. Maar goed. Heb er mee leren leven. En dat is precies de reden dat de energie op peil moet blijven. Zodat ik werk maak dat verse energie weer naar terug laat stromen. Dat is soms een puzzel.
The art of making art...
Is putting it togetherBit by bit, beat by beat, partBy part,Sheet by sheet,Chart by chart,Track by track, Bit by bit,Reel by reel, pout by pout,Stack by stack, Snit by snit,Meal by meal, Shout by shout,Deal by deal, Spat by spat,Shpiel by shpiel, Doubt by doubt,And that...Is the state of the art.
Cue Barbra.
In het kader van energie: ik werk nog een paar dagen door aan de Leergang Online Strategie. Bit-by-bit-stukjes van mezelf geven aan de Leergang Online Strategie. En daarna weer nieuwe energie opladen. Tijdens mijn vakantie...en daarna weer fris aan de slag.