Durf te drukken in het online tijdperk
Een tijdje geleden besloot ik het uitgeefproces van mijn boek zelf te doen. Ik was in gesprek met een uitgever, maar om royalty- en percentageredenen en omdat ik een andere visie op wat uitgeven eigenlijk zou moeten zijn (in dit tijdperk), besloot ik toch mijn eigen weg te gaan. Natuurlijk was ik gevleid en blij dat een uitgever geïnteresseerd was in het uitgeven van mijn boek. Het is toch een soort erkenning. Daarbij waren het écht heel aardige mensen! Da's ook heel veel waard. Maar dus toch gekozen voor het eigenwijze pad. Natuurlijk gaat dat niet altijd van een leien dakje. Je moet veel regelen, bellen (lekker 1.0), pakketen papier via snail mail versturen (lekker 0.9), en allemaal losse contractjes, accounts en andere eindjes aan elkaar knopen. Zodat alles wél van een leien dakje kan gaan lopen. Al met al is het best overzichtelijk, maar je moet er dus wel even wat tijd in investeren. En ja, het is ook niet gratis. Maar met wat inventiviteit kom je 'n heel eind. En met de waardevolle tips van vriendinnen en kennissen die hun eigen ervaringen met zelf uitgeven met me deelden. Daar heb je dus écht iets aan!
Vandaag las ik via de Facebookpagina van kinderboekenschrijver Marcel van Driel een mooi artikel over de staat van het uitgeversvak (leestip!). Het artikel begint al heel herkenbaar met de stelling dat veel auteurs voor zelf publiceren kiezen om zakelijke overwegingen.
Voor mijzelf komt daar bij dat ik vind dat online publiceren en op papier publiceren in principe één geheel is. Je kiest boodschappen, fragmenten uit je verhaal of verhalen, die je deelt via media en kanalen die relevant zijn voor de inhoud. Met het doel je te verbinden met de lezer, aan te sluiten op zijn of haar belevingswereld. Want het resultaat van schrijven is lezen (dat hopen we dan), en met als doel: verbinding met de lezer. Niet slechts om marketingredenen. Het gaat om de inhoud. Het gaat ALTIJD om de inhoud.
De reden dat ik het boek schreef is in eerste instantie: bewustwording laten groeien over het onderwerp 'weeskinderen in Nederland'. En dat het liefst in verbinding met anderen. That's it. Schrijven is uiteindelijk een interactief proces, en het geschreven woord dient dan ook niet op het autistische af behandeld te worden. Het zoeken van verbinding met anderen is een prachtig doel. Een doel op zich, wat uiteindelijk, naar ik hoop, zal leiden tot mooie kennisdeling ten behoeve van weeskinderen die vandaag behoefte hebben aan praktische informatie. Maar eerst die verbinding. In mijn perceptie leent de traditionele uitgeversmethode zich niet voor deze mate van verbinding. Op zich is er niets mis met de traditionele manier. Maar: je moet wél experimenteren met andere kanalen, en die inzetten naar de behoefte van het verhaal dat je wilt delen. Kijk naar wat het verhaal nodig heeft. Kijk naar wat de lezer nodig heeft om het tot zich te willen nemen. Kijk naar wat je zelf nodig hebt om het op de juiste manier te willen delen.
En ja, mijn boek ligt keurig bij het Centraal Boekhuis. Iedere boekhandel kan het bestellen vanaf 18 januari. En ook via Bol.com is het boek binnenkort te bestellen. En op mijn website. En het is keurig gedrukt in een mooie oplage (1000) bij Drukkerij Veenman+ in Rotterdam. Ik zat de dag voor vertrek naar my beloved New York nog bij de DTP-afdeling om de laatste correcties door te voeren voor de pre-press. Het ware drukwerk heeft mijn hart jaren geleden al gestolen. Bij mijn eerste grafische ontwerpen in het vorige millennium stond ik ook zowat in tranen van geluk naast de drukpers. Drukwerk blijft, wat mij betreft. Maar online is vandaag en morgen, en is mij minstens even lief.
Natuurlijk heb ik (als adviseur online communicatie en social media) de laatste tijd vaak gehoord 'waarom doe je dit niet alleen online? Wat ouderwets, zo'n boek!'. Alsof ik me zou moeten schamen dat ik een ouderwets boek laat drukken. Mijn antwoord heb ik eigenlijk al gegeven in deze blogpost. Ik wil me graag verbinden met jou als lezer. Dat betekent dat ik respecteer dat iedereen een eigen voorkeur heeft voor de manier waarop hij of zij verhalen tot zich neemt. Dat betekent dus dat ik online en offline publiceer. En de royalties grotendeels zelf hou (maar ook zelf opdraai voor alle publicatiekosten, de kosten voor het Centraal Boekhuis, het drukwerk, een deel van de distributie, de kortingspercentages voor boekhandels, de boekpresentatie, de perscontacten etc.). Dus of het echt veel goedkoper is valt te bezien. En het kost ook veel tijd. Maar je houdt wel al je rechten en je vrijheid. En daar hecht ik enorm aan. Ik hoef bijvoorbeeld ook niet uren te onderhandelen over of ik wél of níet een gratis audiofragment mag publiceren. Dat doe ik dan gewoon. Houdt het wel lekker relaxed.
En ja. Papier blijft toch wel speciaal. :'-)