Oh, die Perfectly Perfect Holiday Pics

Als ik aan vakantie denk, denk ik aan zee. En aan zonnebrillen, kleedjes op het strand, verkoeling in het blauwe water, ijsjes en badminton. En aan dia's van strandtaferelen met scheve horizon ("want het ging toch om de vrouw in de jurk en om de herinnering", zei mijn vader vroeger). Die tijd ligt ver, ver achter ons. De strandtaferelen zijn gebleven, de scheef geschoten dia's niet. Want we hebben Instagram en Facebook. Waar de hele zomer lang de timeline volledig overstroomt met perfect gefilterde vakantieshots van iedereen die doorgaat voor Hollands Next Top Model danwel Soon To Be Celebrity danwel Iedereen Die Een Perfect Gelukkig En Mooi Leven Leidt. En natuurlijk van de Exotische Maaltijden en Quasi-Nonchalant Geschoten Balkonuitzichten. Mijn timeline lijkt te verraden dat dit is de norm is geworden. En wie dit niet doet of er niet alleen dolblij op reageert, is een zeurpiet. 

Zeurpiet

Ik ben een beetje een zeurpiet. Misschien is dat wel zo, als je de eerste alinea gelezen hebt. Ik was in juni in Juan-Les-Pins aan de Côte d'Azur. Heerlijk. Met een cocktail in de linkerhand en een boek in de rechterhand (of zwaaien naar de aardige strandburen, dus geen hand over voor een smartphone). En vorige week op een camping in Salland. Met een hooiberg, een zwembad en balletje trappen. Ook heerlijk. Ik heb vrijwel geen foto's gemaakt (een paar maar) en ik heb nog overwogen om ouderwetse kartonnen ansichtkaarten te versturen. En zelfs dat was me nog teveel moeite. Wel kócht ik vintage foto's van particulieren en ansichtkaarten van pakweg honderd jaar geleden op een marché aux puces in Vieil Antibes. Hou ik van. Vintage plaatjes als illustraties voor mijn e-learning (en gewoon voor de heb, want ik geniet er echt van om door mijn collectie heen te bladeren). Uniek materiaal. Badpakken met een broek eraan. Houten bootjes op het strand. Zwierige strandhoeden. Zonnebadende mensen in zwart-wit. Kinderen die duidelijk geen pret hebben in de vakantie. Bákken vol verhalen. Van de dingen die ik niet kocht, maakte ik foto's met mijn (op flight mode staande) smartphone. De foto's die ik wel kocht bladerde ik genietend door bij de koffie na de lange (want Franse) lunch. 

Vintage vakantiepret is vrijheid

Ik mis de vintage vakantiepret en de vintage communicatie in 2015. Van eens per dag bellen, van de krant van vorige week kopen in de campingshop, van de wereldomroep op de radio, van niet kunnen doorgeven dat je midden in een lange file staat en dus te laat bent voor het eten. Van arriveren bij een net gesloten museum, van de verrassing van een spontaan ontdekte brocante in een of andere boerenschuur. Van lange goede gesprekken met een fles wijn (of twee) en een lekkere maaltijd. Van een week geen make-up en je haar op zolder (want who cares, de zon schijnt en de bikini is tof en de zonnebril ook). Quality time. Geen ingewikkeld gedoe. Gewoon het simpele gelukkige leven van een Zweedse jeugdfilm.

Offline vakantie is helemaal niet erg. Offline vakantie is fijn. Heel fijn.

Maar ja. 

We hebben Twitter en Nu.nl die al het nieuws supersnel op ons af jagen. We hebben campingburen (of strandmatrasburen) die alle dagelijkse beslommeringen uitstoten over onredelijke leidinggevenden danwel muitende werknemers, in de veronderstelling dat iedereen het wil horen. We hebben online gekochte museumkaartjes, we hebben markten 'die er online toch veelbelovender uitzagen'. We hebben bikinidraagsters die gewenst of ongewenst gefotografeerd worden en online gedeeld worden op de timelines. We hebben timeline scrollende en selfies schietende families ("zooo blessed en dankbaar! #livingthesupergreatlife").

Ik gun het iedereen. Echt. Ik ben zelf ook superblij met en dankbaar voor mijn vakanties dit jaar. En natuurlijk blijf ik enorm graag op de hoogte van van alles en nog wat. Aard van het beestje. Maar een deel van de kwaliteit en het geluk zit 'm voor mij ook in de exclusiviteit. In het bewust even níet delen. In uitpluggen.

Unplugged bliss. 

En dan huil ik een beetje van binnen als ik bij thuiskomst in the socials kijk.

In bochten wringen voor Ideale Familie Vakantie Pics

De keerzijde van het maken van perfecte pics is een confronterende. Deze fotoserie vond ik een paar weken geleden (sja, ik kwam er niet eerder aan toe en dat is he-le-maal niet erg) op Facebook (dat dan weer wel). De serie werd getoond in het artikel "Wat als...Instagram de waarheid zou tonen?" op Charlie, een Belgisch online magazine. Het maken van deze mijn-wereld-is-perfect-foto's gaat niet altijd op een manier die bijdraagt aan de onderlinge harmonie of quality time. 

Foto: schermafbeelding van het eerste deel van het artikel op Charlie Magazine.

Ik weet het, de tijden zijn veranderd. Maar waarom is er dan een deel van mij (ik, die toch belachelijk veel online ben en enorm actief in the socials) dat hier gewoon echt niet 100% van het jaar in mee wil gaan? En dat dus ook niet doet? En waarom wordt dat deel van mij zo kribbig bij het zien van al die Perfecte Pics?

Omdat ik veel niet geloof. En omdat ik zie dat het beeld wat geschetst wordt vaak niet klopt. En weet je wat? Die perfectie begin ik...saai te vinden. 

Ja. Saai. 

For real. Het prikkelt me niet meer. Het boeit me niet meer. Ik denk dat ik afgestompt ben geraakt door alle perfecte filters. De prenten zien er ook steeds meer allemaal hetzelfde uit. I don't care anymore.

Want als iedereen eruit ziet alsof 'ie net uit een glossy gestapt is (al dan niet op een van schuin bovenaf geschoten prent want doel is grote ogen en - afhankelijk van je generatie - een duckface), denk ik: why bother buying those darn glossies. 

Als iedereen een fabeltastische vakantie heeft (wat ik overigens iedereen gun), denk ik: okay, dan hoeven we het allemaal ook niet meer te delen. Beleef het zelf en geniet ervan. In real life, doe 'ns gek.

What are we, a world full of Kim Kardashians?

Gelukkig is 'iedereen' natuurlijk lang niet iedereen. Er zijn best wat uitzonderingen op de regel. Waar je ziet dat het een fijne vakantie is 'ondanks... (vul maar in)'. Waar je voelt dat iemand er belachelijk zijn best voor heeft moeten doen om er eventjes tussenuit te kunnen gaan. Waar je empathie kunt hebben om iemands door muggensnoeten doorzeefde been. Waar je vertederd kunt raken door iemands melige jolijtfoto in een flamingo-zwemband. Waar je ongelooflijk blij kunt worden van de rommelmarkt waar iemand net die oude stripboekies op de kop heeft getikt (met een foto van de stripboekies, niet van de koper). Waar je weet dat iemand door huizenruil een fijne vakantie met het hele gezin kan hebben. Kortom, waar je voelt...dat er geen Photoshop laagje overheen hoeft. Het leven is imperfect. En dat is wondermooi. 

Wat is nog echt? En wat is onze interpretatie?

En wat is het verschil tussen de perfecte pics en de reality pics? Ik weet er geen eenduidig antwoord op te geven. Ik kan wel een schot voor de boeg doen.

Waar het laagje gloss (Photoshop / Instagramfilter / poseren voor de socials en daarna pas zelf iets ervaren) wegvalt, ontstaat ruimte voor emotie, connectie en empathie.

EMOTIE. CONNECTIE. EMPATHIE. 

We strijden met velen al een hele tijd om geloofwaardigere fotografie van fotomodellen in glossies. We willen dat het realistischer is. Meer uit het leven gegrepen. Dat het meer past bij waar we onszelf mee kunnen identificeren. Maar tegelijkertijd maken we ons massaal medeplichtig aan precies hetzelfde fenomeen. Door ons leven op te glossen en dit tentoon te spreiden. Zodat het glossy laagje niet in de glossies ligt, maar over onszelf. Misschien is dat nog wel veel griezeliger. Want we lijken het elkaar op te dringen.

Van glossies WEET je dat het een make-believe wereld is. Dat is de bedoeling. Een wereld met beelden die gecreëerd zijn om een bepaald modestatement te tonen, een lifestyle te propageren, creatieve designs tot hun recht te laten komen en - vooral - om mooie en/of dure producten te verkopen. Al dan niet sponsored by merk X.

Maar wat verkopen wij eigenlijk met onze filters en make-believe wereld? Onszelf? En wie sponsoren wij eigenlijk? En wat is ons lifestyle statement eigenlijk?

Geniet lekker van de nazomer. Het wordt weer heerlijk weer in de tweede helft van de week. Pak je tent, doe je haar op zolder en laat je smartphone accu eens leeglopen zonder stekker bij de hand. Eet die salade met verse vijgen, pijnboompitjes, balsamico-met-aardbeien en exclusieve truffelolie gewoon lekker meteen op, zónder er een prent van te Instagrammen. 

En de onderscheidende prentjes van snorkelsessies, hinkelwedstrijden en flessenvoetbal zie ik dan graag in de timeline. :-)

Live life. Taste it. Savour it. It's a wonderful summer.