Twitteraar van het Jaar - hoe het verderging

Vorige maand zong er iets rond op Twitter dat nogal stof deed opwaaien: de Twitteraar Van Het Jaarwedstrijd (#twvhj). Het aparte was dat ik pas halverwege de wedstrijd doorhad dat ik één van de genomineerden bleek te zijn. Ik ben namelijk niet zo van het stemmen (behalve politiek dan), sterker nog: TV-programma's waarbij je op al dan niet getalenteerde zangers, dansers en wannabe-musicalsterren kunt stemmen zap ik ook altijd bruut weg. Dus waarschijnlijk was het me ook om die reden niet opgevallen. Ik wist ook niet waar de wedstrijd ineens vandaan kwam. Maar men had het er wel over. Het bleek om een wedstrijd te gaan waarvoor Twitteraars elkaar konden nomineren en op een select groepje konden stemmen. De wedstrijd verbaasde me: hoe kun je nu beter of slechter twitteren dan een ander? Je twittert toch gewoon? Toch leefde het erg online. De meningen waren er enorm over verdeeld. Van heel positief tot zeer negatief. En dat is prima - want inherent aan Twitter...

Er waren enkele genomineerden die campagne voor zichzelf voerden (wat ik niet deed, want als het goed is kiest met uit vrije wil en op basis van zaken uit het heden en verleden. Intenties voor de toekomst zijn voor jezelf belangrijk, maar in het verleden behaalde resultaten...oh well, you know ;-)). Politieke lobby's werken dan ook nooit bij mij. Immers: als je een big deal moet maken van alles wat je heel belangrijk vindt en nog gaat doen...waarom ben je er dan nú niet al mee bezig? Maar dat terzijde.

Ik vind verschillende dingen van de twitterwedstrijd. In de eerste plaats vind ik dat òf niemand òf iedereen Twitteraar van het Jaar is. Want we maken allemáál Twitter tot wat het is. Een plek om kennis te delen, informatie te vinden (#durftevragen), mensen te leren kennen (#tweetup), in real life te dansen (#tdp), grappen te maken, te sarren (#durfteplagen), frustraties te uiten (#durfteklagen) slapeloosheid draaglijker te maken (#durftezagen), te snoepen (#durfteknagen), elkaar te helpen (#tweepcare). En per definitie is niemand daarin beter of slechter dan een ander. Dus waarom categorieën? Waarom stemmen? Twitter is toch per definitie niet van de hokjes (wel van lijstjes. Maar die gebruik ik niet). En als iets je niet interesseert, dan is er een knop die je uit de puree helpt.

In de tweede plaats vind ik dat het fijner was geweest als het een tweeponderonsje was geweest, gemingled met niet-tweeps. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het hartstikke leuk om bij de voorstelling van Mama Mia! te zijn, heb me goed vermaakt en ook genoten van mooie stemmen en Bas Westerweel in exotisch discopak. Heb erg gelachen. Wat nóg toffer geweest zou zijn, was als het een tweeps unite-feestje was geweest. Vrij vertaald: Bas Westerweel in discopak op de Utrechtse Twitter Disco Party. Bijvoorbeeld (ik voel een uitnodiging opkomen). Het gaat om verbinden. Verbinden van mensen, werelden.

Ten derde vind ik dat er duidelijker gecommuniceerd had kunnen worden over de achtergrond van deze wedstrijd. Want er was een discrepantie tussen de echte achtergrond en het beeld dat erover is ontstaan. Hoe het zit: Hans Doderer (@hansdoderer, en ja, familie van) heeft een reclamebureau, is actief op twitter en kwam spontaan op het idee om een wedstrijd op te zetten. Gewoon voor de grap. Een gezelligheidsgeintje voor Twitteraars. Hij had niet verwacht dat er zoveel buzz over zou ontstaan. Tikje naïef wellicht, maar toch, hij was positief verrast. Het was en experimentje. Het leek hem leuk om er een grappig feest van te maken. De details heeft hij aan de twitteraars zelf overgelaten, en gaandeweg de nominatieronde werd duidelijk dat Carré wel een leuke locatie zou kunnen zijn. Hans werd er niet voor betaald of wat dan ook. Het leek hem gewoon geinig. En het wás ook geinig. En een sympathiek idee. Bovendien was het niet een commercieel project; het evenement kostte vrijwel niets. Carré was tóch al gecatered, en een paar ijzeren paaltjes en perspex voor een award waren ook de kosten niet. En veel meer had het niet om het lijf. Leuk juist, het was eigenlijk best op z'n janboerenfluitjes. En dat vind ik juist charmant. Maar er ontstond ook rumoer over de wedstrijd. Want de website kwam niet echt janboerenfluitjes over. Er stonden banners op de site. Het zag er gelikt uit. De verwachting was dus iets anders dan de realiteit. Ook was de techniek van het stemmen niet volledig waterdicht. Het bleek mogelijk om meerdere malen op een persoon te stemmen, waardoor resultaten minder betrouwbaar waren. Dat viel bij menigeen niet in goede aarde (wat ik wel begrijp). Ook de advertenties op de website vielen bij veel tweeps zwaar op de maag. Twitter was toch helemaal niet commercieel? Of toch wel? Kortom, er waren wat zaken waar je een mening over kunt hebben.

Dus kwam er een tegenbeweging. Sommige tweeps meldden luid en duidelijk dat ze het maar een kansloze, stomme wedstrijd vonden waar ze niet mee geassocieerd wilden worden. Anderen besloten een alternatieve Twitteraar van het Jaarwedstrijd te gaan organiseren (wat best geinig is trouwens, al ben ik er niet bij ;-)). Ik wens hen in ieder geval heel veel lol!) En al die meningen zijn wat mij betreft prima. Everything is true, from a certain point of view. Uiteindelijk komt het erop neer dat Twitter is wat wij er zelf van maken. En wie of wat 'wij' inhoudt, wordt weer bepaald door je eigen perceptie, je eigen groep volgers, de groep mensen die jij volgt. Dus 'wij' is zo relatief dat alle categorieën overbodig zijn. En het betekent ook dat de etiketten 'kansloos', 'leuk', 'stom', 'onbelangrijk', 'superfeest', 'melig', 'pathetisch', 'de hel' en 'BN'er knuffelparty' allemaal van toepassing zijn. En dat is helemaal prima.

Tot slot vind ik de meligheid van de wedstrijd juist een illustratie dat twitteraars zichzelf niet zo ontzettend serieus nemen. En dat is nu nét de charme ervan. Je geeft een inkijkje in je leven, niet meer en niet minder. Dat levert soms heel mooie dingen op. En soms gaat het helemaal nergens over.

Al met al was het een gezellige avond. 't Was ook wel grappig om Brigitte Kaandorp samen aan een statafel met Clairy Polak te zien (#BNerknuffelparty). En het discopak van Bas...ach, daar had ik het al over gehad. ;-) Jammer alleen dat er niet een gezellige roedel Twitteraars was uitgenodigd. Want echte twitterbiertjes smaken beter....sámen. Aandachtspuntje voor een volgende keer (en zullen we er dan geen wedstrijd van maken maar gewoon een tweetup, ah toe?). Ook was het beter geweest als het om de inhoud was gegaan. Ik had het leuk gevonden als er meer werd verteld over Twitter, zodat het wellicht meer tot de verbeelding zou spreken voor degenen in de zaal die niet op Twitter actief zijn. Communicatief had het veel sterker gekund. Want dat Marco Borsato Twitteraar van het Jaar is (whatever that means), is hem natuurlijk gegund. En hij deelt ook veel. Tof! Maar nog leuker was geweest als Marco meer had verteld over waaróm hij het zo leuk vindt om te twitteren. En wát hij dan zo graag met de wereld wil delen. En hoé hij dan contact legt met anderen.

Uiteindelijk heeft organisator Hans het wel voor elkaar gekregen dat er veel buzz ontstond. Zoveel, dat er nóg een feestje ontstond. Zo heeft iedereen het naar z'n zin op z'n eigen manier. #jeuj