Verguisd en geprezen

Twitter. Jullie weten het, ik ben er dol op. Heb het al eerder gezegd: Twitter levert me kennis, contacten, plezier, evenementen, professionals en andere vreugd op. De laatste tijd zijn meer reguliere media op Twitter te vinden. Zij zijn nieuwsgierig (heel begrijpelijk en terecht). Of juist niet: er zijn er die Twitter verguizen, er van gruwen, het niet begrijpen of het simpelweg grote nonsens vinden. Omdat er bijvoorbeeld niet een krokant businessmodel aan hangt (wat mijns inziens ook helemaal niet hoeft. Menig twitteraar vindt dat ook niet hoeven. Echt niet.).

Een andere perceptie: sommigen vinden het 'vooral voor eenzame, egocentrische computermensen' en vinden het nodig hier stevige taal voor te bezigen. Het is toch bijzonder dat iemand na 1 dag een uitgekristalliseerde mening over Twitter heeft. Volgens mij is dat niet eens mogelijk. Waarom dit gebeurt? Wellicht is het gewoon wat frictie tussen de gevestigde media en de ontwikkeling van de vrije nieuwsgaring. Nieuwsfeiten tussen de prietpraatjes door. En wat is daar eigenlijk mis mee? En verschilt het eigenlijk wel zoveel? Hoe dan ook: Twitter wordt 'mainstreamer'. En dat zullen we weten.

En hoe merk je dat je stiekem verslaafd aan Twitter bent geworden? Als je onderstaand scherm ziet en je kunt niet twitteren dat Twitter down is. En op dit momenten is het misschien voor de media die Twitter nog niet begrijpen een heerlijk moment waarop het lijkt alsof Twitter er even nooit geweest is. Lekker rustig.

Soms gebeurt het dat media twitter zo grappig, boeiend of wonderlijk vinden dat er zelfs dure publicatiemillimeters (centimeters!) worden gespendeerd aan vinnige reacties in print. Op papier. Als reactie op bepaalde bevindingen. En reacties daarop. Waarom toch die nijd? Ach, it's part of the process, denk ik. Mij best. Er lijkt toch enige frictie tussen de reguliere wijze van nieuwsgaring (ANP, bronnen checken, schrijven, eindredactie, publicatie) en de burgerjournalistieke manier (meemaken, ooggetuige zijn, foto maken of twitteren, mening ventileren, publiceren). Op zich wel logisch dat dit niet zonder slag of stoot gaat. Maar goed, toch grappig dat men een persoonlijke actie nodig blijkt te vinden. Een heel stukje over hoe onbelangrijk ik ben en dat mijn blog zo onbekend is. Tja. Waarom schrijven ze dan over me in een eerder gepubliceerd stuk? Je gaat toch niet schrijven over mensen als je niet weet wie iemand is (of diegene volstrekt irrelevant vindt)? Hadden ze ook een mooie dure advertentie voor kunnen plaatsen. Zonde van de ruimte toch? Ach. We dronken een glas, we deden een plas...you get the picture. Er zijn tegelijkertijd ook relativerende berichten. Dus. Het doet me ook denken aan de internet-en-copyrightkwestie. Sinds enige jaren bestaat Creative Commons (zie linkerkolom). Dit is een manier om je werk te beschermen.

Sommige media gaan er juist wel slim mee om: CNN bijvoorbeeld (had ik al eerder aangekaart). Zij maken gebruik van burgerjournalistieke foto's om actueel beeld te kunnen publiceren bij nieuwsfeiten. Pragmatisch juist.

Dat is nu de kracht van Twitter. Ben je het er niet mee eens? Helemaal prima. Op Twitter is plaats voor verschillende meningen. Zoek je eigen peer! Twitter is uiteindelijk toch...wat je er zelf van maakt en wat je wilt dat het is. Zolang je bovenstaande prent niet ziet. Dat dan weer wel.