Toost

Een nieuw jaar. Goede voornemens. Ik heb ze, wellicht hebt u ze ook. Maar op de een of andere manier kom ik er nooit op 1 januari toe om er mee te beginnen. Misschien komt dat omdat voor mij het jaar niet zo gemakkelijk kan beginnen op 1 januari. Wat mij betreft begint het jaar op 7 januari. Natuurlijk wens ik een ieder het beste, mezelf incluis. Ook toast ik champagne, al welgemeende, mooie wensen uitsprekend. Maar de eerste dagen van ieder nieuw jaar staan bij mij toch in het teken van reflectie en herinnering. En een afscheid. Niet alleen het afscheid van mijn ouders, inmiddels negentien jaar geleden. Ook denk ik ieder jaar terug aan het verlies van een stiefzusje. Zij liet op haar negentiende het leven. Aan longontsteking. Iets waar ik zelf afgelopen najaar mee te kampen had en nu zo ongeveer van opgekrabbeld ben, maar waar zij (vandaag precies elf jaar geleden) wreed door werd overmeesterd. Vandaag denk ik terug aan wat zij voor haar familie en voor anderen heeft betekend, opdat zij nooit vergeten wordt. Dus naast alle mooie spreuken en nieuwjaarswensen voor al mijn naasten, vrienden en bekenden, breng ik een toost uit op Cécile.

Op jou.