Goedemorgen! Groeten uit Offlineistan. Sinds een week of drie heb ik geen flauw idee wat er trending is. Heb niets gepost in the socials. Mijn iPhone staat meestal op flight mode. Het voelt luxueus. Alsof het weer 2002 is. Voor eventjes, maar ik koester het. Het went snel. Heel snel. Het voelt comfortabel. Heel comfortabel. En het was nodig. Heel nodig.

Wat doe je dan zoal offline?

Ik deed dingen die ik voorheen ook deed en zou doen, maar dan zonder deze te delen met de rest van de wereld. Ik draaide plaatjes op m'n pick-up, schreef vrijuit (papieren schrift en op de iPad), schreef mijn business-ideeën op, huilde om de dood van Prince, luisterde zijn elpees, deed de kwartaal-BTW, maakte cadeautjes, werkte aan nieuwe trainingen voor mijn klanten en cursisten, bezocht graven van dierbaren en las volop boeken. En rouwde om een verloren vriendschap.

Ik deed ook dingen waar ik normaliter te weinig aan toe kom. De buitenlucht in, lekker fietsen in de zon (met rieten fietsmand). Met vrienden afspreken in real life, dutjes doen, me in het werk van hedendaagse filosofen verdiepen (Markus Gabriel, Susan Neiman, Jos Kessels) en in herkenning knikken. Films kijken (alledrie de delen van The Godfather weer eens gezien), plezier hebben met m'n art journal, nog wat langer nadenken over mijn zakelijke strategic performance indicators, koken zonder haast (uit een vintage kookboek of à l'improvise, zelfs een stoofpotje in de rijstkoker, geïnspireerd door Soness), kleding verstellen (maatje kleiner), van een oude leren jas een gerse nieuwe tas maken, mediteren, handgeschreven brieven en kaarten sturen en ontvangen, heel ouderwets lang bellen met mensen, weer eens Dokter Bibber spelen (met werkende buzzende rode neus), een tof oud letterbord uit een frietkot scoren, fotograferen met spiegelreflexcamera en gereanimeerde Polaroid compactcamera (waar ik de laatste foto mee maakte in 2007 in New York).

Ik ging naar Duitsland om een vriendin te bezoeken. Stroopte kringloopwinkels af in het Gooi, op zoek naar een stuk servies dat ik sinds 2006 spaar (gevonden!). Ik heb weer tijd om creatieve dingen te maken. Voor de lol, niet omdat het af moet. Deze keer niet in Canva maar gewoon op papier. Ik deed een bonusronde Marie Kondo in mijn huis (en koesterde de spulletjes die ik nog wél heb). Af en toe kwam ik een verdwaalde rode haar van IP tegen. Dan was ik vertederd en verdrietig tegelijk. Vierde ook een retro kookfeestje met drie vriendinnen. En ik neem wel af en toe de telefoon aan. Om af te stemmen over aanstaande book events in het land en over de grens. Ook vernam ik dat een jeugdliefde zijn echtgenote is verloren. Dat greep me wel aan. Iedereen heeft zo z'n levenspad. Offline komt dat nog steeds hard binnen.

Eigenlijk veel te veel voor een vakantie. Dus lanterfant ik ook. Dan doe ik niets. Of luister ik naar de radio. Canadese, Ierse (lange interviews!) en lokale Nederlandse zenders. En iedere dag weer ontdek ik te gekke muziek op de nachtzender van CBC Radio 2. Een bijzondere combinatie van singer-songwriter, country en klassiek die gelukkig het level Classic FM ruim overstijgt. Het is een Canadese zender, dus hun nachtradio hoor ik 's morgens. Dat is fijn ontwaken. En ik luister podcasts via mijn digitale radio, die zowel wereldwijd radioprogramma's als podcasts kan binnenharken (The Untold, Plots, This American Life), en kwam ein-de-lijk aan Serial toe. Ik liet mijn usual suspects op het gebied van social media en publishing (Scott Hanselman, Book Marketing Podcast etc.) eventjes voor wat ze zijn. Komt wel weer. 'Offline' definieer ik in deze vakantie als 'niet actief in the socials, maar niet de mogelijkheden van het internet vermijdend'. Dus luisteren naar digitale radio, kijken op Nu.nl en Mad Men en The Godfather netflixen ervaar ik als social media-technisch offline.

En al bladerend in oude fotoalbums vond ik foto's van mijn eerste paar speeches voor publiek, in 1998 (50-jarig bestaan Stanislascollege), in 2004 en in 2005 (dagpresentatie ISPwijzer congres in het Museum voor Communicatie). Toevallig, want over die speeches schreef ik in de inleiding van 'Live Your Talks'. In de fotoalbums vond ik ook foto's van een zelfgebouwde hut op een van de Waddeneilanden. De hut is gebouwd door een vriend van mij en mijn toenmalige partner die in 2000 overleed (de vriend, niet de ex-partner). Ik moest er weer aan denken door een gesprek met een van mijn vriendinnen. Ik zocht zijn stem nog even op, vond deze online (dat dan weer wel) en luisterde ernaar. Dan is zestien jaar toch ineens niet meer zo lang geleden.

Way back when. Ik sprak in 1998 voor een volle jubileumzaal en was dagpresentator op het ISPwijzer-congres in 2005. Het begin van mijn sprekersloopbaan.

"Ja hallo zeg, kan dat zomaar?"

Allemaal leuk en aardig, zo'n offline vrijbuitersbestaan, maar kán dat zomaar als je business gefundeerd is op online trainingen, online communicatie, social media, spreken en publishing? "Is dat niet killing voor je carrière?" "Is dit niet ont-zet-tend stom, een paar weken na het uitkomen van je tweede boek?" "Dus jij denkt dat je daarmee wegkomt?" "Vlucht je of zo?" "Ben je depressief?" "Overwerkt zeker?" "Ja maar je zet je vakantiefoto's toch wel op Facebook?" "Heb je misschien vrije off-screen tijd nodig om 'iets te laten doen'?" "Is dit een PR-gimmick?". Deze vragen kreeg ik. Ik kreeg gelukkig ook fijne reacties als: "Hè, lekker vakantie. Geniet ervan meid!" en "Geen dag te vroeg!" en "Jeuj, ga je mee naar Kung-Fu Panda maandag?" "Gaan we dan eindelijk weer eens een middagje craften?" Heel fijn. En best bizar, aangezien mijn vakantie maar een paar weken duurt, net als die van vrijwel iedereen. Dat zou toch eigenlijk weinig vragen op moeten roepen. Maar misschien is dat een van die dingen die er zo ingeslopen zijn in ons tijdperk van online verbondenheid.

Focus en keuzes

Eén van de voordelen van even niet actief zijn in the socials is dat mijn kwaliteit van aandacht verbetert, ik me nog bewuster word van de betrekkelijkheid van dingen - en vragen - die ik eerder pavlovgewijs als belangrijk kon beschouwen. Het verschil met andermans meivakantie is dat ik mijn uitjes, afspraken met vrienden, art journal crafts en net ontploffende kersenbloesems niet op Facebook, Twitter, Periscope, Instagram of Snapchat deelde. Of liever gezegd: ik voelde na een paar dagen de neiging afnemen. Dat gevoel vond ik interessant en wilde ik verder verkennen. Hoe zou dit na langere tijd voelen? Dus plakte ik er nóg een week offline aan vast. Wat werd mijn wereld rustig. Martin Brils uitspraak "Een mens mist meer dan hij meemaakt, en dat is helemaal niet erg" was van toepassing. Het grappige is dat ik júist toen het gevoel kreeg dat ik eigenlijk heel weinig miste. Niet omdat de dingen die ik miste niet waardevol zouden zijn (want dat zijn ze wél en dat weet ik maar al te goed), maar omdat mijn aandacht zoveel meer uitgaat naar de mensen en dingen om me heen in mij tijdelijk verkleinde wereld, en naar mijn eigen percepties en emoties. Het geeft voldoening. En focus. Die focus wil ik meer vasthouden wanneer ik weer actiever ben in the socials. Ik had daarin al forse stappen gezet door het programma van mijn businesscoach Todd Herman te volgen en implementeren, in combinatie met de lessen van Ninke van der Leck, mijn andere businesscoach. Meer focus, minder versnippering. En niet alleen in mijn werk. Ik waardeer mijn online netwerk - mijn vrienden en kennissen - nog steeds enorm. M'n vriendjes gunnen me vast mijn vakantie wel. Sommigen van hen zijn zelf ook weinig online tijdens hun vakantie. Ik denk dat eenieder dat prima voor zichzelf kan beslissen. Wie dat nog niet helemaal voelt, kan misschien nog eens naar de raad van Tay-Tay luisteren.

Vrijheid

Ik denk de afgelopen weken ook weleens: zou het nu iets wezenlijks bijdragen als ik dit, wat ik nu meemaak, zou delen op dit moment? Of zou het okee zijn om dat later te doen, of helemaal niet? Zou dat iets bijdragen voor een ander en voor het grotere geheel? En als ik een antwoord op die vraag heb gevonden (dat meestal afwisselend bevestigend en ontkennend is), dan is het moment eigenlijk alweer voorbij. En dat blijk ik dan helemaal niet erg te vinden. Ik beleef sowieso de meeste van mijn ervaringen intrinsiek. Dat was sowieso ook voor mijn vakantie al het geval. Daar is dus in principe niets in veranderd. Ik deel alleen nu minder en laat dingen langer rijpen. Vanuit het perspectief van mijn sociale vrienden zal dat mogeljk een andere lading hebben. Wat deze lading is, weet ik niet (want ik ben hen niet, vul hun gedachten niet in). Het voelt voor mij in ieder geval als luxe, als vrijheid. Echt een cadeau. Die vrijheid ben ik van plan mee te nemen op het moment dat ik weer online actiever ben. Hoe ik om zal gaan met dat spanningsveld? Dat lijkt me wel een aardig experiment.

Hoe bepaal je het moment voor een periode offline?

Dat zal waarschijnlijk voor iedereen anders zijn. Voor mij gold dat ik maandenlang keihard had gewerkt, ook nachtenlang door ben gegaan. Om mijn tweede boek, 'Live Your Talks', op tijd af te krijgen. De deadline was keihard: op 31 maart moest ik het in mijn handen hebben op de Nederlandse Ambassade in Ierland, tijdens het viewing event van TEDxBinnenhof, waar ik ook keynote spreker en dagpresentator was. Ik ben superblij met en apetrots op het resultaat. De organisatie door de Nederlands Ambassade liep gesmeerd. Ben ook blij dat ik het moment later gevierd heb met dierbaren. Blij met de toffe recensies, enthousiaste mailtjes en lieve krabbels in het gastenboek naar aanleiding van de boeklancering. Zoals met alle periodes van gefocust werken en je eigen grenzen oprekken is een tijdje rust nemen de normaalste zaak van de wereld. Mijn laatste vakantie was een werkvakantie van vijf dagen in Ierland in november 2015. Deze meivakantie was welkom en nodig. Ik koos vooraf niet bewust de meivakantie uit als offline poedelparadijs, maar het diende zich zo aan. Achteraf bezien was dat denk ik een goed moment. Mocht je ooit overwegen tijdelijk offline te gaan, dan is een vakantieperiode best een handig moment.

Cliché

De beslissing om deze meivakantie offline te vieren kwam bijna als vanzelf, toen ik merkte dat ik knorrig werd van en in the socials (that's just not me), en ongeduldig begon te reageren op afgunstige of gewoon akelige berichtjes of dm's/pm's, en wat akelige roddels over mij, die me 'via de wandelgangen' bereikten. Normaliter krijg ik niet vaak geneuzel op mijn pad. Dat was even schrikken. Heb er enkele mensen om me heen door losgelaten. Niets is sterker dan iets waar de tijd voor is gekomen, en dat geldt voor zowel fijne als verdrietige situaties en vriendschappen. Het brengt je dichterbij jezelf. Dichter bij de mensen die bij je passen en bij wie jij past. Offline je wonden likken kan confronterend zijn: je bent alleen met je emoties, de positieve én de negatieve. En dat was precies waar ik behoefte aan had. Ik vlucht daar nooit voor. Enkele vrienden zeggen me soms dat ik wat zwaarmoedig kan zijn. Daar hebben ze gelijk in. Zuiver doorvoelen wat er gebeurt vind ik belangrijk - ook als me dat even niet zo gezellig maakt. Doorvoelen hoe mensen reageren. Wat dat over hen zegt. Hoe ik reageer. Wat dat over mij zegt. Wat ik ermee wil en wat ik er niet mee wil. Wat wil ik houden, wat ik los wil laten. Hoe vergeef ik mensen die geen spijt hebben van wat ze deden. En hoe laat ik het - en hen - dan toch los. Hoe relativeren we elkaars onvolkomenheden. En hoe houd ik mijn dierbaren fijn dichtbij. En hoe vieren we zo gezellig mogelijk de vriendschappen in mijn leven. Hoe kunnen we meer verdieping brengen in de geringe tijd die we nemen. Dat soort dingen. Hartstikke waardevol.

Toch mooi dat je toevallig artikelen kunt tegenkomen waar je net voor openstaat. Zo gebeurt het meestal. Bovenstaande prent is een stukje van een knipsel uit Flow Magazine nr. 3 2016.

De waarde van een cliché voel je pas wanneer het voor jou van toepassing is. Dus nu was het de beurt aan het aloude 'je ontdekt pas wie je ware vrienden zijn bij tegenslag én bij succes'. Ik was blij met de aardige reacties, maar werd ook sip van de rain on my parade en koos voor rust, stilte, reflectie en vooral ontspanning. Offline geluk. Ouderwetse jaren '80-vakantie. En nu kon ik ineens - en kan ik nog steeds - weer blij zijn met en trots zijn op mijn harde werk voor het boek, op de prestatie van het eindresultaat en de toffe reacties op en recensies van Live Your Talks. En ik weet ook wat ik anders had gedaan als het opnieuw had gekund. Dat is ook de zegen van ontspanning na een periode van hard werken: je reflecteert op je eigen prestatie en bekijkt onbevangen en eerlijk naar je eigen handelen en bedenkt wat er allemaal beter had gekund. Ik spaar mezelf daarin niet. En aangezien ik een mens ben net als ieder ander, zijn er altijd dingen die beter hadden gekund. Die bestaan gewoon naast de dingen die hartstikke goed zijn gegaan. En dat is helemaal okee.

Vriendschap en verbinding in kwetsbare eerlijkheid

Drie gave, stoere vrienden zeiden heel eerlijk tegen me wat ze dachten over de harde berichtjes die ik had gekregen. De ene vriendin zei: "Weet je, ik denk dat niemand anders jouw eerste boek over weeskinderen geschreven had willen hebben. Niet om het onderwerp en ook niet om het meedragen van die intense jeugdervaring. Dat was een van de redenen waarom ze het konden bewonderen en het gemakkelijk was om het je te gunnen. Maar je tweede boek over TEDx talks en hoe je jouw talk hebt voorbereid hadden sommigen van hen misschien wél zelf geschreven willen hebben. Het raakt aan hun eigen ambities. Daarom krijg je minder cheers. Ook hadden ze het misschien niet van je verwacht. Voor sommigen was je inmiddels meer 'die vrouw van de weeskinderen en de TEDx talk daarover' dan de online expert en public speaker die je al eerder was. Deal with it Jo, dat is de grotemensenwereld. Het is aan jou om te kiezen of je hun blessing nodig hebt of dat je vertrouwt op je eigen koers en daar plezier in hebt." Een wijze vriendin. En haar reactie kwam binnen als een mokerslag. Had er zelf niet zo over nagedacht in relatie tot mijn omgeving. Naïef misschien. Omdat ik anders was gewend. Maar ik ga mezelf enige mate van naïviteit in de toekomst niet ontzeggen. Er zijn immers ook mensen die oprecht blij voor me waren/zijn (en ik hou van ze). Ik ben ook trots op wie zij zijn geworden in de afgelopen jaren en wat ze hebben gepresteerd en wat hun plannen zijn. Dat zijn mensen die hun hart en talenten volgen, zonder al te gespannen te letten op wat er om hen heen gebeurt. Dat zijn wat mij betreft ook de fijnste mensen om mee samen te werken, plezier te maken en om nieuwe dingen mee te creëren. Onbevangenheid is me dierbaar.

Het doet me denken aan deze uitspraak van Oscar Wilde:

“Anybody can sympathize with the sufferings of a friend, but it requires a very fine nature - it requires, in fact, that nature of a true Individualist- to sympathize with a friend’s success.”

— Oscar Wilde

De tweede vriend zei: "Ik bewonder het. Ik zou ook wel een TEDx talk gegeven willen hebben en een boek hebben willen schrijven. Maar dat heb ik niet. Ben er stiekem wel een beetje jaloers op. Maar ik gun het je." Dat vond ik groots, en mijn hart liep vol van liefde en vriendschap. En ik kon ook direct met diegene delen waarom ik zoveel bewondering voor haar talenten, eigenschappen en prestaties had en heb. Ik heb veel plezier van haar werk, ik geniet ervan en deel het ook vaak met anderen, in de hoop dat anderen het ook waarderen. Daarnaast ben ik altijd bereid om mensen met een mooi 'idea worth spreading' voor te dragen aan een TEDx curator (wat zo overigens ook zelf kunnen doen, maar dat terzijde). Vanuit dat gevoel van waarde delen organiseerde ik op 29 januari jl. de Beyond Envy Conference (nog steeds te bekijken). Mijn doel was dat mensen met expertise en tips van anderen (en van mij) zélf de dingen konden bereiken die ze bij een ander bewonderen, zonder de frustratie te voelen. Misschien is er behoefte aan een Beyond Envy Conference 2. Weet ik nog even niet. Ik zal eens rondvragen en er nog eens over nadenken.

De derde vriend zei: "Ik heb het boek gelezen. En ja, je zei dat er typo's in stonden en dat is helaas ook zo. Als je meer tijd had gehad was dat misschien goed gekomen. Maar in het e-book en de Amazon-editie kun je dit nog corrigeren. Ik kan me voorstellen dat je er van baalt. Terecht, zou ik ook doen. Maar weet je wat? Je hebt alles gegeven in de tijd die je tot je beschikking had. En luister ook nog eens naar Brené: 'Civilization stops at the waterline.' En hou eens op met je 'shame storm'. Leer ervan, 'dust it off' en ga weer door. Verzin wat je nu wilt doen. 'Grace will take you places hustling can't.' Misschien kun je Rising Strong nog eens herlezen." Ook al zo'n liefdevolle reactie. Opbouwende (en terechte) kritiek. Waar ik dus iets mee kan. Hartjes!

En dan nog iemand me vandaag een linkje stuurde. Vandaag, de dag dat ik voor het eerst weer online ben. Hoe mooi. Nog meer hartjes.

Terugkijkend

Terugkijkend zou ik bepaalde dingen anders hebben gedaan. Ik zou bijvoorbeeld mijn speech in Nederland beter voorbereiden en korter houden. De nadruk rond de boeklancering lag voor mij - wat betreft werkdruk en deadline - meer op het TEDxBinnenhof viewing event in Ierland op 31 maart, waar ik mijn boek presenteerde op de Nederlandse Ambassade. Daar waren mijn pijlen op gericht, en dat event is supergoed verlopen. Ik had ingeschat dat het in Nederland wat informeler zou zijn. Gemakkelijker. Gezellige boel. We kenden elkaar al. Ouwe-jongens-krentenbrood. Vrienden onder elkaar. Het werd echter een wonderlijke combinatie van dierbaren, familie en collega's, met volstrekt verschillende toonzettingen. De soms ruwe tongue-in-cheek-manier waarop mijn familie en ik in privé-setting met elkaar omgaan (we vervloeken elkaar met enige regelmaat met verheven stem en brede grijns als heksen op bezems) sijpelde door dit toch wat zakelijke event heen. Ik had dat zorgvuldiger kunnen voorbereiden. Niet iedereen kon de tongue-in-cheek toonzetting plaatsen. En ook ik had dit niet verwacht op dat moment, en het bracht me van mijn stuk. Sommigen verbonden er conclusies aan over mij en mijn werk als spreker. Maar voor mij is duidelijk dat de vlot getrokken conclusies van wie dan ook uiteindelijk niets veranderen aan wie ik ben, mijn talenten, wat ik bereikt heb, mijn boek, wie ik ben en wat ik doe. Het geeft me wel uitermate nuttige informatie over de perceptie van anderen. Wat ze zien, wat ze willen zien, wat ze denken te zien, hoe ze dit interpreteren. Wat ze zeggen. Wat ze niet zeggen. De ruis. De stilte. En wat daar de aftermath van kan zijn. Maar mijn koers blijft mijn koers. Omdat het mijn reis is. Zoals iedereen zijn eigen koers mag varen. Omdat dat hun reis is.

WILDE EN SOCRATES

De waanzinnig gave en minder gave ervaringen van de afgelopen maanden lieten me e.e.a. nader onderzoeken. Ik heb good old Socrates er weer voor uit de kast getrokken. Daar ga ik toch steeds weer naar terug in tijden van reflectie. Analyseren op basis van conversaties, op weg naar de kern. En hoe deze manier van denken toegepast kan worden op het reflecteren op de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Dit brengt me alleen maar dichter bij de zuiverheid, nog dichterbij wie ik werkelijk ben (dat is een levenslange zoektocht voor - naar ik vermoed - iedereen). Ik kwam (nog) een uitspraak van Oscar Wilde tegen (you gotta love him), in een boekje dat ik begin april kocht in Dublin:

“Praise makes me humble, but when I am abused I know I have touched the stars.”

— Oscar Wilde

Wat voor mij overeind blijft is "the only person who gets to assign meaning to my successes and setbacks is me." Dat voelt krachtig, liefdevol, kalm en goed. Iemand anders die hier op een prachtige manier mee bezig is, is de geweldige Joleene Moody. Joleene was ook spreker bij Beyond Envy Conference in januari, en onlangs las ik haar boek 'Memoirs of Normalcy'. Ze vertelt in het boek openhartig over haar persoonlijke zoektocht naar het werk dat ze met veel liefde en toewijding doet, en hoe ingrijpend deze ontdekkingsreis voor haar is geweest. Ik kan je haar boek van harte aanraden.

Geen mening

Nog iets dat offline bliss mogelijk maakt: zuiverheid in je keuzes. Vrede hebben met nog even helemaal niet weten wat je ergens van vindt. Na dik drie weken offline leven vind ik van verbluffend veel dingen eigenlijk heel weinig. Het is net als op vakantie gaan naar een andere cultuur, en dat je dan mensen hoort zeggen dat Nederlanders altijd overal iets van vinden en dat dat best apart is. Ik denk dat ze een punt hebben. Ik merk echter aan mezelf dat ik nu veel minder snel iets van dingen vind. Ik zie ook minder het nut of de noodzaak van het altijd hebben van een mening. Ik verzamel nog steeds alle informatie over iets, en bekijk het nog steeds genuanceerd. Maar een mening blijft steeds vaker achterwege. Ben afwachtender geworden. Dat weerspiegelt zich ook in de manier waarop ik online communicatie ervaar.

Ergens vorige week keek ik voor het eerst even op Instagram. Bij wijze van experiment. Eens kijken wat voor gevoel ik zou krijgen bij het zien van de eerste paar prentjes op de timeline. Daarbij had ik een foto gemaakt van mijn nieuwste treasure: een tweedehands letterbord (zo'n oude uit een frietkot). Echt een gave vintage find. Ik had er de woorden 'OFFLINE IS THE NEW BLACK' op gezet. Ik dacht, laat ik het eens delen en kijken hoe ik me daar bij voel. Ik kreeg meteen een (wellicht goed bedoelde) reactie in de richting van 'niet helemaal offline dus?'. Op zich een correcte constatering. Geen speld tussen te krijgen. Maar het voegde voor mij, communicatief gezien, helemaal niets toe. Ik had liever een conversatie gehad over de inhoud. Waaróm offline dan the new black zou zijn (of niet, wat ook okee is). Ik ergerde me zelfs een beetje aan het gemakkelijke van de reactie. Het is gemakkelijk om ad rem te zijn. Bijdehand zijn om het bijdehand zijn. En dat dan delen. Misschien was het helemaal niet bijdehand bedoeld. Terugkijkend zag ik dat wel vaker gebeuren op de Twitter timeline. Vond ik die reacties ook niet iets toevoegen. Maar hield het daar dan bij en scrollde door. Hoe dan ook: ik volgde mijn eigen gevoel en besloot maar weer even offline te gaan, aangezien ik zelf eigenlijk het meest sikkeneurig werd van mijn eigen ergernis. Want het feit dat ik me ergerde, ergerde me vele malen meer dan de reactie die ik kreeg. Fascinerend vind ik dat. Mijn vakantietijd zat er duidelijk nog niet op. Het mocht allemaal wel wat meer ontspannen. En met Socrates was ik ook nog niet klaar.

Week 1, week 2, week 3

De week offline die ik voor mezelf gepland had, werden er eerst twee, en toen drie, en nog een paar dagen. In de eerste eerste dagen dacht ik soms nog: 'oeh, dit zou een leuke tweet zijn!', en 'goeie prent voor Instagram!'. In de tweede week dacht ik 'wat is het lekker weer. Ik ga fietsen en laat mijn mobiel thuis'. Ik zag dan nog steeds mooie prentjes, maar besloot ze te schieten met mijn oude Polaroid compactcamera, die ik ooit in 2007 in New York had gekocht omdat ik mijn speigelreflex was vergeten. En hij paste fijn in de fietsmand. En vaak schoot ik de prentjes helemaal niet, maar droedelde in een schriftje. Of op de achterkant van een kassabonnetje. In de derde week dacht ik 'moet je dat weerbericht zien. Tijd voor terrasjes, picknicks, bikini en piña colada, toedeledokie!'. En ik kon mezelf weer verliezen in boeken lezen, spontane gesprekken (o.a. met Lisa Manuels van Elle Aime, waar ik langs fietste, leuke winkel) en persoonlijke mijmeringen. Genieten van snuffelen aan de bloeiende seringen en de eye candy van roze kersenbloesems, die overvloedig en pompeus rondzwaaiden in mijn eigen mooie Blijdorp.

Wat kost dit offline intermezzo eigenlijk?

Als je offline bent en geen assistent aan het werk hebt gezet, zie je niet of er opdrachten binnenrollen (daarom wordt mijn mail eenmaal per week gecheckt). Dat kan geld kosten. Daarbij werk je niet in opdracht, en dat kán je ook geld kosten, als je businessmodel uurtje-factuurtje is. Dat is bij mij maar beperkt het geval omdat mijn cursisten online trainingen volgen en we in overleg onze extra meetings plannen. Maar voor speaking gigs geldt inderdaad dat als ik niet kijk, ik niet kan reageren op boekingen. Bij mijn volgende offline reces (dit smaakt naar meer) zal ik hiervoor mogelijk hulp van extra apps en eventueel een virtual assistant inschakelen.

Ook zal iedere zichzelf respecterende book marketeer je zeggen dat het uitermate maf is om je niet in the socials te begeven als auteur met een nieuwe titel. Hebben ze helemaal gelijk in. Ik heb die keuze bewust gemaakt. Bite me. Heb overigens wel boekbestellingen verwerkt, want via sms krijg ik altijd een melding dat iemand iets besteld heeft.

The new black

Ik had het boek 'Een Jaar Offline' van Bram van Montfoort al een tijdje in mijn boekenkast staan. Had ik geen tijd en geduld voor, en het had mijn prioriteit niet. Je eigen offline tijd moet je zelf de tijd voor maken en voelen. Ik heb het boek inmiddels gelezen. Wonderlijk, creatief en grappig. Er zijn overigens wel grote verschillen tussen onze beweegredenen. Bij mij kwam de behoefte om offline te gaan vrij spontaan, ik bereidde weinig voor. Het was ook geen principekwestie voor me. Maar ik vind het leuk om te merken dat zoveel meer mensen vergelijkbare sentimenten hebben en op zoek zijn naar balans in werk, privé, online en offline. Tof, een nieuw soort verbondenheid op basis van gekozen onverbondenheid. Ik hoorde toevallig een paar weken geleden dat de band Radiohead alle tweets heeft verwijderd en de marketing voor hun nieuwe album volledig offline doet. 'Offline is the new black' zeg maar, als in 'offline is hip en stylish' en daardoor effectief. Dat was niet mijn beweegreden, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen dat het sommigen inspireert.

Flow is eigenlijk heel gewoon

Ik sloeg een paar dagen geleden Flow magazine open. Ben ik dol op, ik koop het iedere keer als het uitkomt. Tot mijn blije verbazing stond ik er ineens én een artikel over een tijdje offline leven in én een artikel over vergiffenis nadat je gekwetst bent, én een artikel over jezelf steeds opnieuw uitvinden én een interview met filosoof Jos Kessels, waarvan ik net een boek aan het lezen was. Er stond ook een leuke column van Aaf in ('Spi-spa-spulletjes', over mindful met je spullen omgaan). Én een item over podcasts. Soms komen al dat soort dingen mooi samen. Ik zou kunnen denken 'serendipity'. Maar tegelijkertijd denk ik: ik ben gewoon de doelgroep. En het is sign of the times. Oh yeah. Natuurlijk ervaren meer mensen dan ik het als zodanig en zo bijzonder is het allemaal niet. En dat is nu net het fijne.

OFF/ON

Het zal weer even wennen zijn. Eerlijk gezegd zou ik er nog wel een weekje aan vast willen plakken. Maar werk roept ook weer. En ook dat is goed en leuk! Ik ben ook benieuwd hoe ik de timelines ga ervaren, en of ik andere keuzes ga maken. Ik denk het wel. Misschien zal de nadruk de eerste tijd meer liggen op werkgerelateerde apps en platforms (Trello, e-mail, Mailchimp, mijn online leeromgeving, dat soort dingen). Heb er eigenlijk nog geen mening over. Ik lijk wel een toerist in Nederland. Waarom deel ik dan toch deze blogpost online? Ik denk dat ik benieuwd ben of anderen zich er ook iets bij voor kunnen stellen, of misschien ook behoefte hebben aan het integreren van meer offline bliss. Kortom: ik post dit uit behoefte aan verbinding met anderen. Wat de kern van online communicatie en social media is: verbinding. Wat mij betreft dus offline en online. En ik vind het ook fijn om mijn ervaringen op een rijtje te zetten, de juiste woorden te kiezen en te checken of het over een paar dagen voor mij nog steeds 'klopt'.

Het feit dat je tot zover hebt doorgelezen doet me goed. Misschien heb jij van nature al zoveel rust?

Groeten uit de grot! :-)

Meer mensen die kozen voor eventjes offline bliss:

>> http://outsite.co/blog/offline-is-the-new-black-lessons-learned-from-disconnecting/
>> https://www.linkedin.com/pulse/innovation-future-going-offline-new-black-jaspar-roos
>> https://mobile.twitter.com/secolourbano/status/641323975591731200
>> http://www.hunterandcraft.com/is-going-offline-becoming-the-new-luxury/
>> http://thecopenhagentraveler.com/offline-is-the-new-luxury-what-it-means-to-be-living-in-the-moment/
>> http://pauljmiller.com/posts/maybe-the-web-should-die.html ;-)

Offline Is The New Black